Οι γριές στο κατάστρωμα

Βγάλαμε το Πάσχα στο μπαλκόνι του καλοκαιρινού σπιτιού, καθισμένοι στις σεζ λονγκ, με κουβερτούλες από το ΙΚΕΑ στα πόδια, σαν τις γριές στο κατάστρωμα του Τιτανικού.
Δεν πήγαμε στην Ανάσταση, παίζαμε trivial pursuit εκείνη την ώρα και μετά πεινούσαμε όλοι πολύ και τσακίσαμε την μαγειρίτσα.
Ο σκύλος μας έφαγε περισσότερο από όλους.
Ο φίλος μου ο Αργύρης λέει ότι πρέπει να βρω ξανά τον παλιό , καλό, σιωπηλό εαυτό μου, να κάθομαι κι εγώ σαν μια γριούλα στο κατάστρωμα, σκεπασμένη με την κουβέρτα της, ο ήλιος να με χτυπά κι ο αέρας να με φυσάει, ν' ακούω τη θάλασσα δίπλα μου και όλα τ' άλλα να περνάνε, χωρίς να μ' ακουμπάνε, ν'αφήσω τη ζωή να κυλήσει εύκολα, να μην ζητάω τίποτα, να κοιτάζω τους ανθρώπους πίσω από τα μαύρα γυαλιά και ν' απλώνω το χέρι, να χαιδεύω το σκύλο που τεμπελιάζει ξαπλωμένος.
Τέρμα η δυνατή μουσική, οι φωνές, οι καυγάδες, η ζωή όπως την ξέραμε. Τώρα ξεκινάει η εποχή του limbo. Θα αιωρηθώ μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και θα δεχτώ τα πράγματα έτσι όπως πρέπει, στην ουσία τους και όχι στην επιφάνειά τους. Θα τ' αφήσω να γλιστρίσουν από δίπλα μου και θα τερματίσω τον πόλεμό μου με τον κόσμο. Θα μετακομίσω στο μπαλκόνι, θα πάρω την κουβέρτα μου, θα ξαπλώσω και θα κοιμηθώ τον ύπνο του αδίκου.