Ο μικρός ήρωας.

Ο Dan Dunne είναι καθηγητής ιστορίας και προπονητής της ομάδας μπάσκετ κοριτσιών, ενός γυμνασίου, στην ενδοχώρα του Brooklyn.
Είναι καλός δάσκαλος,κάπως ανορθόδοξος γιατί δεν ακολουθεί το πρόγραμμα του σχολείου, αλλά αυτό κάνει και τα μαθήματά του ενδιαφέροντα και τους μαθητές του να τον αγαπούν, γιατί πρώτα απ' όλα τους μαθαίνει να σκέφτονται και μετά να παπαγαλίζουν.
Είναι επίσης εξαρτημένος από τα ναρκωτικά και απελπιστικά μόνος. Είναι ένας μικρός εργάτης ενός τεράστιου συστήματος που προσπαθεί να καταλάβει την παράνοιά του. Η ζωή του κυλάει ανάμεσα στον κόσμο του σχολείου-στο μοναδικό κομμάτι που καταφέρνει κι έχει τον έλεγχο- στο χάλια διαμέρισμά του, που μένει με τον γάτο του, σε άσκοπες βόλτες τα βράδια, σε σχέσεις που δεν προλαβαίνουν να γίνουν σχέσεις, σε μυτιές και σε φυαλίδια. Ένα βράδυ, μια μαθήτριά του τον τσακώνει να καπνίζει κρακ στις τουαλέτες κι επειδή μάλλον έχουνε δει πολλά τα μάτια της, αντί να τον καρφώσει στους πάντες, αναπτύσσει μια φιλική σχέση μαζί του. Η Drey είναι ένα παιδί που μεγαλώνει μόνο του. Η μητέρα δουλεύει διπλές βάρδιες, ο πατέρας δεν υπάρχει, ο αδελφός της είναι φυλακή κι οι φίλοι του που υποτίθεται ότι την προσέχουν, την σπρώχνουν στον δρόμο.
Σας φαίνεται μελό, προβλέψιμο κι άλλη μια ταινία απ' το γκέτο; Δεν είναι.
Το "Half Nelson" είναι μια ταινία που ο ήρωάς της δεν αυτοοικτίρεται και δεν απολογείται για τίποτα. Δεν είναι η Michelle Pfeiffer στο "Dangerous Minds", είναι ένα junkie που καταφέρνει ακόμα να ζει, να κινείται και να δουλεύει όπως όλοι. Δεν είναι ακριβώς "καλό αλλά άτυχο" παιδί, είναι ένας συγχισμένος, μόνος άνθρωπος, όπως λιγο-πολύ όλοι μας που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια ζωή που μοιάζει ισοπεδωτική και γι' αυτό, όπως λίγο-πολύ όλοι μας, έχει αναπτύξει μια εξάρτηση. Μερικές φορές βουλιάζει στα σκατά, μερικές καταφέρνει κι επιπλέει και μερικές όπως στο τέλος σου αφήνει μια αναλαμπή αισιοδοξίας, ότι μπορεί και να βρεί κάποιο νόημα σ' αυτό που είναι και σ' αυτό που κάνει.
Η ταινία δεν θα κάτσει να εξηγήσει την φρίκη των ναρκωτικών και γενικότερα των εξαρτήσεων, με εντυπωσιακές εικόνες, όπως το κατά τη γνώμη μου εκνευριστικά διδακτικό "Requiem For A Dream". Η ζωή και η τραγωδία των ηρώων του είναι απλές, καθημερινές και σιωπηλές, όπως των περισσότερων ανθρώπων. Αναπνέει ήσυχα δίπλα σου, δεν βαριανασαίνει επιδεικτικά κι αυτό την κάνει συγκινητικά πραγματική και ειλικρινά ελκυστική.

• Θα συμφωνήσω με όλους (ακόμα και με την Ακαδημία) ότι οι ερμηνεία του Ryan Gosling είναι απ' αυτές που σε κάνουν να ζηλεύεις που έφαγες τα νιάτα σου απο δω κι από κει και δεν πήγες σε καμμιά δραματική, μήπως και καταφέρεις κάποια στιγμή να την φτάσεις.