Πήρα ένα διαστημικό λεωφορείο και κατάφερα να φτάσω μέχρι έναν σταθμό έξω από την Σελήνη, γιατί για μετά δεν είχα μία.
Έξη μήνες έμεινα εκεί, δουλεύοντας σ' ένα άθλιο space market, χτυπώντας δεκαπεντάωρα όρθια και ανεφοδιάζοντας όποιον χαμένο στο διάστημα περνούσε.Τα βράδια καθόμουνα στο κρεβάτι ενος κοιτώνα που τον μοιραζόμουνα με άλλες τρείς κι έκλαιγα, δαγκώνοντας το μαξιλάρι για να μην ακούγομαι. Δεν νοσταλγούσα κανέναν, δεν μου έλειπε τίποτα από τη Γή, δεν εννοούσα να μετανιώσω. Έκλαιγα από την κούραση και τα νεύρα, με τα οποία μάλλον γεννήθηκα γιατί δεν μ' έχουν εγκαταλείψει ποτέ.
Στους έξη μήνες μάζεψα πάλι τη βαλίτσα μου και ότι λεφτά είχα κι έφυγα. Περιπλανήθηκα σε πλανήτες και σταθμούς, δουλεύοντας από δω κι απο κει,γνωρίζοντας κόσμο που εξακολουθούσε να μη μου λέει τίποτα, καπνίζοντας πολύ, καταρρίπτοντας και τους τελευταίους μύθους που είχανε μείνει στο συγχισμένο μου μυαλό.
Στον Άρη, που δεν είναι κόκκινος, πήγα με τη βαλίτσα σ' ένα ραντεβού για δουλειά κι έτσι βρέθηκα στην εταιρεία. Ήμουν τόσο αδίστακτη, που αναρριχήθηκα πολύ γρήγορα. Ήμουν τόσο αδίστακτη που για να με ξεφορτωθούνε με στείλανε σ' αυτό το μοναχικό σταθμό, που αποτελεί παράρτημα.
Εξακολουθώ να βαριέμαι και να μην κοιμάμαι πολύ τα βράδια. Αλλά τώρα πια δεν κλαίω. Φοβάμαι μόνο μην χάσω την βαλίτσα μου, γιατί είναι το μόνο που μου θυμίζει ότι πρέπει να φεύγω.
- Το εξαιρετικό τούτο πόνημα γράφτηκε μετά από πρόσκληση του x-ray που αφορά σε μια ιστορία και μια βαλίτσα. Δεν κατάλαβα ακριβώς, ελπίζω να έπεσα μέσα, αν όχι λυπάμαι και προσκαλώ όλη τη λίστα των links μου να συμμετέχουν - αν θέλουν.
2 σχόλια:
Hal απο μικρη επεσες μέσα μου φαινεται!
@ x-ray:
Στη μαρμίτα με τα ψώνια;)
Δημοσίευση σχολίου