Ζέστη.

- Εχθές νωρίς το απόγευμα, στο λεωφορείο, μπαίνει ένας τύπος και σωριάζεται, λιωμένος από τη ζέστη, στο απέναντι κάθισμα. Βγάζει το κίνητο κι αρχίζει να μιλά δυνατά με κάποιον "'Ελα ρε μαλάκα, έρχομαι, στο λεωφορείο είμαι. Τι να κάνω ρε μαλάκα; Έχει κίνηση, έχει πολύ κόσμο. Έλα, περίμενε, έρχομαι". Όλα θα ήταν πολύ καθημερινά, αν το κινητό δεν ήταν ένα ψεύτικο, πλαστικό, από αυτά που δίνουν στα περίπτερα για τα παιδάκια.

-Δυό παππούδες περπατάνε λίγο μπροστά μου, στο πεζοδρόμιο. Κρατιούνται αγκαλιά, τα πρόσωπά τους είναι κατακόκκινα και ένα σύννεφο αλκοόλ τους τυλίγει. Μιλάνε για τις γυναίκες τους, αλλά δεν ακούω καθαρά. Φτάνοντας μπροστά από ένα ταβερνείο, βάζουν τα γέλια, φιλιούνται τρείς φορές σταυρωτά και μπαίνουν αγκαλιασμένοι μέσα.

Αυτή η πόλη με τρελαίνει. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι εδώ θα ζήσω για πάντα κι άλλες ονειρεύομαι την μετανάστευση.

• Η εικόνα είναι μαθητή από ένα δημοτικό σχολείο στην Καβάλα. Δεν ξέρω ποιό.