Ο γάμος της χρονιάς.

Πριν από αρκετές μέρες, ήρθαν στην εταιρεία μερικές προσκλήσεις για έναν γάμο. Ναι δυστυχώς γίνονται γάμοι, ακόμα και στο διάστημα. Όλες απευθύνονταν στους τέσσερις έλληνες που δουλεύουν στον σταθμό και τα ονόματα του αποστολέα καθώς και των μελλονύμφων, μας ήταν παντελώς άγνωστα, ξέραμε μόνο ότι προερχόταν από ένα σταθμό, γύρω στο τρίωρο με το λεωφορείο. Υποθέσαμε λοιπόν, ότι μια και στο διάστημα, δεν μπορούνε να κουβαληθούνε όλα σου τα σόγια και οι κάτοικοι μέχρι δυό χωριά παρακάτω, αποφασίσανε να ψάξουνε όλους τους έλληνες εργαζόμενους και να τους καλέσουνε για να δημιουργηθεί α) μπούγιο, αλλιώς πως θα δείξουμε ότι παντρευόμαστε β) μια σχετική οικειότητα, αφού οι καλεσμένοι μιλούν την ίδια γλώσσα και γ) τρελό κέφι για να δείξουμε στους άλλους ξενέρωτους γήινους και εξωγήινους, πως διασκεδάζουν οι έλληνες, ακόμα κι όταν δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Άλλη όρεξη να πάω δεν είχα, αλλά μ' έπεισε η Ζωζώ, ότι θα' ναι ωραία, ότι θα' χει πλάκα, ότι μπορεί να γνωρίσουμε κανέναν ωραίο γκόμενο κι ότι έχω ξαναδεί γάμο στο διάστημα; Όχι, οπότε μια εμπειρία είναι κι αυτή.

Πήγαμε, ελπίζοντας ότι δεν θα είχανε κάνει καμμιά εισαγωγή αρνιών από τη Γη και ελπίζοντας ότι το πράγμα θα διατηρούνταν σε σχετικά σεμνά πλαίσια. Βρεθήκαμε μέσα σε πεντακόσιους περίπου ανθρώπους, που δεν ήξεραν ο ένας τον άλλον, δύο σετ συγγενών, που κουβαληθήκανε από την Γη και τα' χανε εντελώς χαμένα γιατί δεν είχανε ξαναπατήσει το πόδι τους στο διάστημα κι έναν παπά, που κοιτούσε γύρω του με ανοιχτό το στόμα.

Η τελετή έγινε σ' ένα γραφείο, διαμορφωμένο σαν εκκλησία και μετά μεταφερθήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων για το γλέντι, το οποίο ξεκίνησε ήρεμα με αδιάφορη καλοκαιρινή μουσική, αλλά μετά ανέβηκαν κάτι τύποι με αρμόνια και κιθάρες κι αρχίσανε να παίζουν παραδοσιακά, οπότε εκεί έγινε το έλα να δεις. Όρμησαν όλοι στην πίστα και βγήκε η αθάνατη ελληνική λεβεντιά. Εκεί πάνω έγινε η καταστροφή.

Κανείς δεν ξέρει πως, αλλά το σύστημα βαρύτητας, χάλασε. Τη μια στιγμή ο κορυφαίος του χορού έκανε τσαλίμια στο τσάμικο και την άλλη βρέθηκε μαζί με όλο τον υπόλοιπο χορό να επιπλέει κάτω από το ταβάνι.

Μέσα σε δευτερόλεπτα η αίθουσα δεξιώσεων έγινε σαν καμβάς που του πετάς κουβάδες με μπογιά. Όλα μεταμορφώθηκαν σε ρευστά, άνθρωποι, πιάτα, ποτήρια, λουλούδια, χοροπηδούσανε ελεύθερα στο χώρο και μετά τις πρώτες κραυγές πανικού, όλοι ψάχναμε από καπου να πιαστούμε.

Μετά την αρχική τρομάρα, αφού μας διαβεβαίωσαν οι απ'έξω ότι κάνουν ότι μπορούν, λίγη υπομονή και τελειώνουμε κι αφού είδαν όλοι ότι δεν θα τους ρουφήξει κάτι απροσδιόριστο και δεν θ' αφήσουν τα κόκκαλά τους στο διάστημα, άρχισαν κάπως να χαλαρώνουνε και ειδικά μερικά πιτσιρίκια να παραχαλαρώνουνε σε σημείο του ν' αρχίσουνε να κατουριούνται πάνω τους για πλάκα, για να δούνε ποιό θα φτάσει μακρύτερα. Οι τσιρίδες ξανάρχισαν.

Γύρω στη μια ώρα πήρε να αποκαταστήσουνε οι διοργανωτές τη βλάβη και να κάνουνε χίλια δυό αεροπλανικά για να μας κατεβάσουνε και να μας στήσουνε στα πόδια μας. Τα γυαλικά και πιατικά γίνανε κατουρημένα συντρίμμια, η νύφη έβγαλε την σκύλα κι ο γαμπρός τον άντρα από μέσα τους, κανείς δεν είχε όρεξη να μαζέψει τα τραπέζια και τις καρέκλες που καταρρεύσανε, κανείς δεν είχε όρεξη γενικότερα, οπότε αυτός ο υπέροχος γάμος μεταξύ αγνώστων διαλύθηκε μάλλον άδοξα.

Εγώ πάντως πέρασα τέλεια. Σ' όλη την επιστροφή με είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Η Ζωζώ όμως δεν γελούσε και πολύ. Ένα πιτσιρίκι την είχε βάλει στόχο. Ως δια μαγείας, την πέτυχε.

• Η αφίσα από την ταινία του Todd Verow.