Η ταινία.

"Το Love Parade ξεκίνησε. Εσύ θα μείνεις σπίτι;"

Τα περισσότερα βράδια στον σταθμό, έχει προβολές ταινιών. Μην φανταστείτε και τίποτα σπουδαίο. Συνήθως είναι κάτι blockbusters δεκαετίας, που ούτε όταν προβλήθηκαν δεν βλέπονταν ή τουλαχιστον δεν τα έβλεπα εγώ σαν το "Βράχο" και τη "Μέρα Ανεξαρτησίας" ή κάτι κωμωδίες της συμφοράς με μαύρους που αποκαλούν μονίμως ο ένας τον άλλον "my nigger" και "girl", με λευκούς που για να πηδήξουν περνάνε τρία χρόνια και δεκάδες ψυχολογικά αδιέξοδα, με κινέζους που δεν ξέρουν ποτέ καλά αγγλικά, ξέρουν όμως πάντα να δέρνουν λες κι άλλη δουλεια στην Κίνα δεν έχουνε κι έτσι πάει λέγοντας.

Οπότε δεν πάω σχεδόν ποτέ στις προβολές, έχω παραγγείλει και μου έχουν φέρει από τη γη τις δικές μου ταινίες και τα βράδια όταν θέλω να χαλαρώσω για να περάσουν οι ατέλειωτες ώρες αυπνίας, πετάω τον Van Damme στο DVD. Βλέπω μαλακίες, αλλά εν γνώσει μου.

Προχθές όμως είχε τους "300" και η Ζωζώ που είναι ο συνδετικός κρίκος μου με τον απόλυτο εξευτελισμό, με έπρηξε να πάμε κατ' αρχήν ως ελληνίδες κόρες και κατά δεύτερο να δούμε τεκνά.

Πήγαμε. Στην αίθουσα προβολών όταν πηγαίνεις συνήθως βλέπεις το πολύ 10 άτομα σπαρμένα εδώ κι εκεί, αφανισμένα από την αυπνία, με την προσδοκία να τους βυθίσει η ταινία σ' έναν μακάριο ύπνο και να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες εκρήξεις γίνεται. Προχθές είχε μέχρι και όρθιους και σημειώθηκαν και μικροκαυγάδες για τις θέσεις.

Για την ταινία τι να σας πω; Γενικά στον κόσμο άρεσε κι η Ζωζώ μου μελάνιασε το μπράτσο από την λύσσα της για τον Λεωνίδα, όποτε τον έβλεπε μου το άρπαζε. Μετά το τέλος της προβολής ήρθε κι ο Μάικ από την Μινεάπολις, Μινεσσότα μ' ένα τεράστιο χαμόγελο.

- Πρέπει να αισθάνεσαι πολύ περήφανη, μου είπε

- Όχι, καθόλου, του απάντησα.

- Δεν πάμε να πιούμε κάτι; πετάχτηκε η Ζωζώ, προλαβαίνοντας τα χειρότερα.

Τι να του έλεγα του παιδιού; Το πόσο χεσμένη την έχω την ελληνικότητά μου; Ευτυχώς που δεν μένω πια εκεί και δεν γίνεται πόλεμος, γιατί θα είχα καταλήξει σαν τον Δήμο Σταρένιο στις ταινίες, να προσπαθώ να πείσω τους συγχωριανούς ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας.

Ο επίμαχος Λεωνίδας επίσης, δεν είναι άντρας για μένα. Γενικά δηλαδή οι άντρες σπαρτιάτες στην ταινία μου φάνηκαν σαν τριακόσιοι αποτριχωμένοι τύποι που όταν τους ρωτάς κάτι απλό σου απαντάνε με "α-ου" "α-ου" ή σου κόβουνε το χέρι-κεφάλι-πόδι κ.ο.κ. Αλλά δεν φταίει κανείς, αυτοί οι καημένοι οι Αρκάδες και οι άλλοι σύμμαχοι φταίνε, που πήγαν και σφαχτήκανε μαζί τους για να τους λένε οι Νεάντερνταλ "πρόθυμους ερασιτέχνες".

Εν ολίγοις, μια χαρά περάσαμε. Μετά ήπιαμε και τα κέρατά μας κι η Ζωζώ φλυαρούσε ακατάπαυστα για τις φέτες του Λεωνίδα, ενώ ο Μαικ καθόταν με απλανές βλέμμα κι ένα ηλίθιο χαμόγελο και οραματιζόταν σπαρτιάτικους ηρωισμούς. Πήγα στο δωμάτιό μου κι έβαλα τον "Λεγεωνάριο". Δεν ξέρω για τον Λεωνίδα, αλλά τον Jean Claude με το άσπρο κολάν και το πετσετάκι στο κεφάλι, στην έρημο, δεν τον φτάνει κανείς.