Ο επικίνδυνος κόσμος.

"Σήμερα έχουμε διπλή εορτή...." όπως λέγαμε παλιά στο σχολείο. Τριπλή τώρα που το σκέφτομαι, μια που ξεκινάνε και τα σχολεία. Οι άλλες είναι η έκτη επέτειος της 11/09, την οποία διάλεξε και η κ. Πάλλη -Πετραλια για να συναντηθεί με τους νέους στο παραδιπλανό τρελό πάρτυ. Καλά να περάσετε!
Όταν έγινε η 11/09 ήμουν στη δουλειά και δεν κατάλαβα τίποτα. Με πήρε η μαμά μου τηλέφωνο και μου το είπε. Υποθέτω ότι έγινε τέτοιος χαμός γιατί ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε. Πέρα από τη πρωτοτυπία της επίθεσης, η Νέα Υόρκη δεν είναι Δυτική Όχθη, δεν είχε γίνει τρομοκρατικό χτύπημα.
Το μεσημέρι στο σπίτι έβλεπα τις εικόνες, ομολογώ με ανοιχτό το στόμα. Γιατί; Η κάθε μέρα μας είναι γεμάτη μικρές και μεγάλες σφαγές. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στην τηλεόραση βλέπαμε θηριωδίες, αγριότητες, ωμότητες, το χρονικό μιας γενοκτονίας. Τα στρατόπεδα και οι εξαερωμένοι άνθρωποι, η Σάμπρα και η Σατίλα, το Σαράγεβο και η Σρεμπρένιτσα, η Ρουάντα, η Γάζα, μικρά σημεία στο χάρτη και άνθρωποι που εξαφανίζονται από άλλους ανθρώπους, με λύσσα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Το απόγευμα, πάλι στη δουλειά, κάποιος που ήρθε με ρώτησε:"Δε χαίρεσαι που την πάθανε;". Δεν χαιρόμουνα. Το να χαίρομαι βλέποντας ανθρώπους να πεθαίνουν είναι κάτι που εύχομαι (και τρέμω) να μην το πάθω ποτέ, όχι γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος, αλλά γιατί θέλω να πιστεύω ότι προσπαθούμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πριν αυτό χάσει οποιαδήποτε έννοια.
Έξι χρόνια μετά, οι σφαγές συνεχίζονται, το Ιράκ έχει ισοπεδωθεί με τέτοιο τρόπο που ούτε ο Σαντάμ δεν ονειρευόταν, εκείνο το Αφγανισταν τι να γίνεται άραγε, έμεινε κανείς να τον εκτελέσουν στα γήπεδα; και μην ανησυχούμε, έρχεται και η σειρά της Συρίας, του Ιραν, μπορεί να γίνει και της Κορέας, ο Μπιν Λαντεν είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Τζούνιορ, ο κόσμος φαίνεται ένα ολοένα και πιο επικίνδυνο μέρος να ζει κανείς, αλλά αυτό μου φαίνεται ότι είναι μια αυταπάτη. Ο κόσμος πάντα ήταν ένα επικίνδυνο μέρος, οι παράμετροι που το καθορίζουνε κάθε φορά είναι διαφορετικοί. Το να βγεις, ας πούμε και να φωνάξεις "Ο Ροβεσπιέρος είναι μαλάκας" το 1793, στο Παρίσι, μάλλον ισοδυναμούσε με το τέλος σου και το τέλος όλων των γύρω από σένα.
Το ζήτημα όλων αυτών των σκόρπιων σκέψεων για μένα είναι ότι οι άνθρωποι αφανίζονται κάθε μέρα. Οι φλεγόμενοι άνθρωποι των μεσαιωνικών autodafe, οι ιπτάμενοι άνθρωποι του WTC, οι εξατμισμένοι άνθρωποι του Ναγκασάκι, οι στιβαγμένοι άνθρωποι των ομαδικών τάφων είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι εμείς είμαστε αυτοί οι άνθρωποι κι ότι δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε τόσο εύκολα "εμας" από τους "άλλους". Υπό αυτήν την έννοια νομίζω πως είμαστε όλοι αμερικάνοι, ιρακινοί, αφρικανοί και θα γίνουμε και σύριοι, πέρσες, κορεάτες, γιατί το αίμα των ανθρώπων είναι παντού ίδιο και "..το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα, ποτέ λεκές". (Δημήτρης Σκουρέλλος)
Αλλιώς θα πάω στη Φάνη σήμερα το βράδυ.