Περνώντας από το μαναβικο, το φαρμακείο και το κομμωτήριο.

Είναι ξημερώματα, βρέχει, έχει βγάλει ψύχρα και γυρνάω σπίτι. Δεν έχω ομπρέλλα, δεν κρατάω ποτέ, κρυώνω, δεν είμαι ακριβώς τύφλα, αλλά έχω πιεί και νυστάζω τόσο πολύ που αν δεν φτάσω σε δυό λεπτά, στο σπίτι, το φαρμακείο δεν θα το προσπεράσω ποτέ. Θα πέσω και θα κοιμηθώ μπροστά του.

Συνειδητοποίησα ότι πέρασε το καλοκαίρι πριν από μερικές ώρες που βγήκα έξω με το κοντομάνικο και κρύωσα. Δεν γύρισα να πάρω κάτι πιο ζεστό, αλλά ήξερα ότι τώρα πια, όταν θα πηγαίνουμε για μπάνιο δεν θα γυρνάμε όλη μέρα με το μαγιό, ούτε θα μπορούμε να καθόμαστε έξω μέχρι τα ξημερώματα.

Δεν είναι ότι δεν μ' αρέσει το φθινόπωρο. Είναι μια ωραία, χρήσιμη και ρομαντική εποχή, όμως ο δρόμος για τη χειμερία νάρκη, κάτι μου κάνει, η "μελαγχολία" του φθινοπώρου μου τη σπάει και ο κόσμος μου φαίνεται λίγο πιο γκρίζος. Τι να κάνουμε; Άλλοι απεχθάνονται τα Χριστούγεννα, άλλοι τα καλοκαίρια, εγώ μπορεί να κάθομαι με τις ώρες στο παράθυρο κοιτώντας έξω το φθινόπωρο κι αυτό μ' εκνευρίζει. Αυτή η εποχή μου αρέσει από τη μια, ειδικά όταν έρχεται η ανακουφιστική δροσιά της και με συγχίζει από την άλλη. Άντε να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να οργανωθείς. Άσε που ξεκινάνε και τα σχολεία και παρόλο που ποσώς με ενδιαφέρει, μερικά πράγματα δεν τα ξεπερνάς ποτέ. Ακόμα τα βράδια της Κυριακής ακούω το σήμα της "Αθλητικής Κυριακής" στην τηλεόραση και σφίγγεται το στομάχι μου, γιατί έρχεται η κακούργα Δευτέρα.
Πάρτε λοιπόν ένα έργο τέχνης που συνδυάζει την καλοκαιρινή ανεμελιά με την φθινοπωρινή μελαγχολία και ευτυχώςδεν ξεπέφτει στο στερεότυπο των εποχών.

http://www.youtube.com/watch?v=E2dgMNm64Mg

• Ο πίνακας είναι το "Φθινόπωρο" του Egon Schiele.