"I'm searching for my mainline, I couldn't hit it sideways"

Λένε ότι όταν οι Velvet Underground ηχογράφησαν το Sister Ray (17:27 μαρτυρικά λεπτά) το έκαναν με τη μία. Λένε ότι το παίξανε με δυό κιθάρες, τύμπανα κι ένα απροσδιόριστο όργανο δια χειρός John Cale που αποτελούνταν από μια κιθάρα, όχι και πολύ στα καλά της κι έναν ενισχυτή και ποιός ξέρει τι ακόμη. Λένε επίσης ότι ο ηχολήπτης σηκώθηκε, δήλωσε ότι δεν είναι υποχρεωμένος ν' ακούει τέτοια πράγματα, πάτησε το record, είπε να τον φωνάξουν όταν θα' χουνε τελειώσει κι έφυγε. Δεν ξέρω αν ξαναγύρισε ποτέ, αλλά αν όχι, εκείνος έχασε.

Στην τρίτη γυμνασίου μια φίλη με έναν πολύ χρήσιμο όπως αποδείχτηκε, μεγαλύτερο αδερφό μου έδωσε μια κασέτα τους. Τότε μου άρεσαν τα ήσυχα κομμάτια τους. Το Sunday Morning και το I'll Be Your Mirror, ακόμα κι εκείνο το ανεκδιήγητο-αλλά τόσο σπαραξικάρδια απλό-Jesus. Τώρα, τόσα χρόνια μετά μπορώ επιτέλους να βάζω το Sister Ray όταν τύχει να βρεθώ δίπλα σε κανένα πικ απ, να κλείνω τα μάτια μου και ν' ακούω και τα 17:27 λεπτά με δέος, όπως και οτιδήποτε άλλο έχουνε βγάλει. Για μένα είναι η καλύτερη μπάντα που βγήκε ποτέ κι όχι μόνο γιατί ενσαρκώσανε την έννοια του walk on the wild side των μεγαλουπόλεων, αλλά και γιατί πήρανε την μουσική όπως υπήρχε μέχρι τότε και την αποδομήσανε με τρόπους που νομίζω ότι κανένας δεν κατάφερε να ξεπεράσει. Τουλάχιστον αυτό το τεράστιο παραμορφωμένο κύμα ήχου που έρχεται κατά πάνω σου, ανελέητο και πολλές φορές ανυπόφορο, ενώ μια φωνή άλλοτε σε φτύνει κι άλλοτε σε χαιδεύει με στίχους που μπερδεύουν το πεζοδρόμιο με τη λογοτεχνία, εγώ δεν το έχω βρεί πουθενά. Αλλά δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός κριτής και γνώστης του θέματος.

Σήμερα που ξύπνησα πάντως, αυτό το τραγούδι στριφογύριζε στο μυαλό μου. Δεν ξέρω τι εφιάλτη μπορεί να είδα το βράδυ ή σε ποιά ουτοπία να ζούσα, έτσι κι αλλιώς όλα έχουν δυό (ή και παραπάνω) πλευρές, ακόμα πάντως το ακούω στο κεφάλι μου κι οι Velvet είναι μάλλον ο μόνος λόγος που με κάνει να εύχομαι να ζούσα εκείνη τη δεκαετία, που κατά το μεγαλύτερο μέρος της μ' αφήνει αδιάφορο. Να ζούσα σ' ένα σπίτι δίπλα στο Factory, τότε που ήταν open house και που όλα -τα καλύτερα και τα χειρότερα-φαινόταν δυνατά να συμβούν.
Ίσως όμως τότε να μην τα εκτιμούσα...

• Το σκίτσο είναι του Roberto Guoghi.