Οι κύριοι με τα όπλα.

Στο λεωφορείο μπροστά μου, δύο ηλικιωμένοι κύριοι συζητούν κάτι απροσδιόριστο. Ο ένας τα' χει πάρει τελείως κι όσο κυλάει η συζήτηση, τόσο περισσότερο κοκκινίζει, ώσπου στο τέλος αναφωνεί αγανακτισμένος: "Μα τι θέλουνε τώρα; Να μας κάνουνε να πάρουμε τα όπλα;"
Για ποιό λόγο θα τα πάρουνε δεν έχω καταλάβει. Τα Ζωνιανά βρίσκονται πολύ μακρυά από δω κι η πλειοψηφία της ηλικίας τους δεν εκτιμά ιδιαίτερα τα φυτικά τους προϊόντα.
Η πόλη είναι βουτηγμένη στην υγρασία και το Σαββατοκύριακο μοιάζει πολύ μακρυνό. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, φίλοι ήρθαν κι έφυγαν, έπεσε κούραση, αλλά είχε και πολύ πλάκα. Βρεθήκαμε όλοι σ' ένα δωμάτιο, τραβήξαμε Polaroid, βγήκαμε, ήπιαμε πολύ και πιαστήκαμε σε πολύ σοβαρές συζητήσεις για την προσφορά του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην μουσική, για την ανάγκη ύπαρξης ενος ενημερωμένου jazz club στην πόλη και γιατί το μισό τραπέζι (η πλευρά προς την πόρτα) θέλει να γίνει Viggo Mortensen όταν μεγαλώσει, αφού είδε το Eastern Promises του Cronenberg. Μετά γυρίσαμε παραπατώντας στα σπίτια μας.
Από βδομάδα, τα όπλα βγήκανε κι αρχίσανε τις συζητήσεις αν θα επιτραπεί το κυνήγι, αν θ' απαγορευτεί και ποιές είναι οι ζώνες και δεν συμμαζεύεται. Δηλαδή αν τα ελάφια της καμμένης Πάρνηθας κατηφορίσουνε κατά Θήβα μεριά, την πατήσανε ή όχι;
Αυτή η βδομάδα μου φαίνεται, σαν αυτό το post, πολύ ασύνδετη και πολύ αγχωτική. Πράγματα συμβαίνουν και περνάνε αδιάφορα, ξεκινάει το φεστιβάλ κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, που φέτος πρέπει να είναι ένα από τα πιο χαοτικά φεστιβάλ παντού, μ' έναν μεγάλο όγκο ταινιών και δεν ξέρω κι εγώ πόσα αφιερώματα-όποιος προλάβει κι ότι προλάβει. Μέσα σ' όλα αυτά, έχει κι έναν κωλόκαιρο, οι γάτες μου κοιτάνε με αηδία τη βροχή και της γυρνάνε περιφρονητικά την πλάτη, διάβασα το "Σαν τη βροχή πριν πέσει" του Jonathan Cowe κι έπαθα κατάθλιψη(εξαιρετικό βιβλίο πάντως), διαβάζω την "Υπόθεση Τουλάγεφ" (επίσης εξαιρετικό) και τα παίρνω με όλα όσα έγιναν στη Ρωσία του Στάλιν (μόνο του Στάλιν;) όλοι γύρω τρέχουν με τις δουλειές τους και φαίνονται στα όριά τους ή τουλάχιστον εμένα μου φαίνονται έτσι.
Αν δεν έχουμε πάρει τα όπλα, ώσπου να τελειώσει κι αυτός ο χρόνος, έχουμε τουλάχιστον να προσδοκούμε την άνοιξη. Που θα πάει; Θα περάσει κι αυτό όπως όλα.

• Ο πίνακας του Νίκου Εγγονόπουλου, "Ο όρκος των Φιλικών".