Η μόλυνση.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και το αριστερό μου χέρι με φαγούριζε ανυπόφορα. Στην αρχή νόμιζα ότι είχα κοιμηθεί πάνω του και είχε μουδιάσει, αλλά όταν κατάφερα ν' ανοίξω τα μάτια μου είδα ένα τεράστιο εξάνθημα από τον καρπό σχεδόν μέχρι τον ώμο. Μέχρι να προλάβω να το συνειδητοποιήσω είδα άλλο ένα να απλώνεται στην κοιλιά μου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι με είχε πειράξει, αν είχα φάει σπιρουλίνα ή καμμιά τέτοια αηδία την προηγουμένη, ενώ ταυτόχρονα ξυνόμουν ασταμάτητα, όταν άκουσα τα ουρλιαχτά.
Πετάχτηκα στο διάδρομο και είδα τη Ζωζώ, να παραπαίει μέσα σ' ένα άσπρο φανελάκι κι ένα γελοίο μποξεράκι με αρκουδάκια -τρόπαιο από κανένα γκόμενο, σίγουρα- κλαίγοντας και φωνάζοντας.
- ΔΕ ΒΛΕΠΩ. ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ! ΔΕ ΒΛΕΠΩ!
- ΖΩΖΩ ΣΚΑΣΕ! ούρλιαξα και γύρισε προς το μέρος της φωνής μου.
Πως να δει; Εγώ όμως είδα ότι τα μάτια της είχαν πρηστεί τόσο πολύ που είχαν κλείσει. Και το πρήξιμο συνεχιζόταν σε όλο της το πρόσωπο.
Από κείνη την ώρα και μετά, άκουγες μόνο φωνές κι έβλεπες διάφορα πράγματα που μέχρι να πέσουν να κοιμηθούν ήταν άνθρωποι ή τέλοσπάντων πλάσματα, να πετάγονται πανικόβλητα στους διαδρόμους. Η μεταμόρφωση είχε αρχίσει!
Μέσα σε μισή ώρα 163 από τους 300 περίπου εργαζόμενους είχαν μεταφερθεί στις πρώτες βοήθειες. Οι υπόλοιποι μείναμε να σπαράζουμε στα κρεβάτια μας, περιμένοντας κάτι μυστήριους γιατρούς που παραδόξως δεν πάθανε τίποτα να έρθουν να μας εξετάσουν. Τα μεγάφωνα μεταδίδανε συνέχεια ανακοινώσεις ότι έπρεπε να μείνουμε ήρεμοι και να περιμένουμε τους ειδικούς, ότι τίποτα το σοβαρό δεν είχε συμβεί, μια μικρή βλάβη στην ύδρευση που προκαλούσε δυσλειτουργίες και να μην ανησυχούμε καθόλου, η καλή μας εταιρεία θα φρόντιζε για μας. Άντε να πείσεις για αυτό τον διπλανό μου που κάθε δεκάλεπτο έτρεχε στην τουαλέτα, μην ξέροντας που να δώσει προτεραιότητα, στην διάρροια ή στον εμετό ή την υποδιευθύντρια του τετάρτου που προσπαθούσε να συρθεί στο νοσοκομείο σαν σκουλήκι (που στην πραγματικότητα είναι) γιατί είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω.
Κοντά στο μεσημέρι άρχισαν να φτάνουν και τα πρώτα ιατρικά ανακοινωθέντα και μαζί κάτι φοβερές φήμες ότι Κλίνγκον είχαν εισχωρήσει στον σταθμό και μας κάνανε βιολογικό πόλεμο ή ότι μια καημένη από τον μικροσκοπικό πλανήτη Γρηγόρη (η γελοιότητα του ονόματος έρχεται φυσικά από έναν Έλληνα. Πάτησε πρώτος το πόδι του εκεί και του έδωσε το όνομα του ανηψιού του) είχε πεθάνει από αλλεργικό σοκ, ο οργανισμός της δεν αναγνώριζε τίποτα απ' ότι είχε μπει μέσα του κι αποφάσισε να καταρρεύσει.
Καθόμουν στο κρεβάτι μου και ξυνόμουν με λύσσα μέχρι να ματώσω. Όλα αυτά ήταν μαλακίες. Κανείς δεν είχε πεθάνει και κανείς δεν θα πέθαινε. Ζούνε για να μας βλέπουνε να υποφέρουμε κι αυτό ήταν ένα ακόμα πείραμα, απλώς όχι τόσο διασκεδαστικό όσο το αφροδισιακό weekend - με μόνη εξαίρεση τον Μαϊκ από την Minneapolis Minnesota που χωρίς πόνους, χωρίς φαγούρα, χωρίς τίποτα, είχε καλυφθεί ολόκληρος από έναν καταπράσινο μήκυτα κι ήταν σαν άνθρωπος-βρύο. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο υπέροχα πράσινο να κάθεται ήσυχος και τρομοκρατημένος από την γενική μετάλλαξη της εταιρείας και να ατενίζει καρτερικά το σύμπαν.


Η φωτογραφία από τους "SCANNERS" του David Cronenberg