You're gonna have to learn how to behave like one of the boys

Υπήρξε μια-σύντομη- εποχή στη ζωή μου, που το μόνο που άκουγα ήταν Tuxedomoon, Residents και Velvet Underground. Από την γενικότερη απαξίωση των πάντων, αυτές οι τρεις σειρές δίσκων είχαν γλυτώσει μάλλον γιατί περιείχανε βιολί, βιόλα ("το πιο θλιμμένο όργανο στον κόσμο") πλήκτρα και τα θριαμβευτικά εμβατήρια του John Philip Sousa. Τότε δεν ήθελα ν' ακούω τίποτα άλλο.
Κάποια στιγμή, ο αδερφός μου που είχε σιχαθεί να με βλέπει με πιτζάμες, παντόφλες και μια βυσσινί ρόμπα από το Marks & Spencer's (Λονδίνου παρακαλώ, εδώ δεν είχε ακόμα) να σέρνομαι στο σπίτι, να χαιδεύω τις φωτογραφίες του Blaine Reininger και να αναστενάζω μπροστά στην Maureen Tucker μου έδωσε ν' ακούσω Tindersticks. Τότε δεν μου είπανε τίποτα. Τώρα τους ακούω ευχάριστα. Τότε ήμουν και στο χείλος άλλης μιας αποκάλυψης. Των This Mortal Coil και του κόσμου της 4AD, μόνο που δεν το ήξερα ακόμα.
Προχθές που πήγα στους Tuxedomoon, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ειδυλλιακά. Κακοί δεν ήτανε αλλά η όλη βραδιά μου φάνηκε σαν μια μετριότητα και παρ' όλο που η παρακμή είναι κάτι φυσιολογικό, τις μετριότητες σε συγκροτήματα που αγαπάς, τις καταπίνεις πιο δύσκολα.
Γυρνώντας όμως από τη συναυλία, βρέθηκα λίγο πιο μακριά από το σπίτι και περπατώντας σε κάτι άδεια στενά, αισθάνθηκα πραγματική ευτυχία. Ήταν βράδυ, έκανε ψύχρα, αλλά όχι κρύο κι έβρεχε όσο ακριβώς πρέπει για να μπορείς να περπατάς, χωρίς να στάζεις από πάνω μέχρι κάτω. Πέρασα απ' όλα τα δρομάκια, απο το έρημο και βρεγμένο πάρκο, κοίταξα δυό-τρεις φορές πίσω μου, να δω αν ερχόταν κανείς, φρόντισα να βουτήξω σε όποια λακούβα βρήκα μπροστά μου, πήρα έναν καπνό από το περίπτερο κι έφτασα τραγουδώντας το "Atlantis" στο σπίτι μου -από μέσα μου, μη γίνουμε κι εντελώς ρεζίλι.
Κι ήταν μάλλον η πρώτη μου συναυλία που δεν μου άρεσε, αλλά μου προκάλεσε τέτοια ευφορία. Άντε τώρα και στους Residents, που ο φίλος μου ο Αργύρης λέει ότι όταν είχε πάει, προ αμνημονεύτων, ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που είχε δει (!). Λες;