Μια άλλη χώρα - μικρό ταξιδιωτικό

Τον Οκτώβριο του 1993 πήγα στην Πορτογαλία. Έφυγα την Κυριακή των εκλογών, δεν ψήφισα, πήρα το τρένο για Αθήνα κι απο κει το αεροπλάνο για Λισσαβόνα. Δεν μ΄αρέσουν τα αεροπλάνα, χαιρόμουν όμως που έφευγα.
Έμεινα τρεις μήνες στη Λισσαβόνα σε μια διώροφη ετοιμόρροπη πανσιόν, στη λεωφόρο Mario Soares, χωρίς θέρμανση, σ'ένα δωμάτιο με διπλό κρεββάτι που το μοιραζόμουνα με άλλη μια Ελληνίδα -τα μοναδικά μονά κρεβάτια ήταν κάτι κουκέτες σ'ένα θάλαμο, βγαλμένο από το Lowood, το σχολείο της Jane Eyre. Μένανε 12 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον, με μια ξεκάρφωτη ντουζιέρα στην άκρη.
Τις πρώτες μέρες, υπεύθυνη της πανσιόν ήταν μια γλυκύτατη κυρία που έμενε με τον Μαροκινό φίλο της και στα 38 της είχε ήδη ένα εγγόνι. Δυστυχώς ήταν η αντικαταστάτρια της κανονικής, ενος πραγματικού τρόμου, που όταν ήρθε, βύθισε την πανσιον σ' ένα κλίμα υστερίας με τις ασταμάτητες φωνές, τη γκρίνια και το πόσο άτυχη ήταν η ζωή της που 'εμενε μαζί μας. Άσε που πάει κι ο ευγενέστατος Μαροκινός φίλος. Στη θέση του ήρθε ένας βλοσυρός τύπος που μούγκριζε και κοίταζε λοξά τους πάντες, λες και πείμενε από που θα του' ρθει. Δυστυχώς δεν του' ρθε από πουθενά.
Ο χειμώνας έμπαινε σιγά-σιγά στην πόλη. Το πρωϊ είχαμε κάτι υποτυπώδεις δουλειές, το βράδυ γυρνούσαμε στους δρόμους. Ήσυχα συννεφιασμένα κυριακάτικα πρωϊνά καθόμασταν στο γρασίδι στο Belen, μασουλώντας pasteis και πίνοντας καφέ. Πήγαμε για πρώτη φορά σε multiplex και σε εμπορικό κέντρό, ακούσαμε για πρώτη φορά fado και επισκεφτήκαμε μαγαζιά που εδώ δεν θα πηγαίναμε ποτέ, όπως το θρυλικο "Discoteca Metalurgica" που είχε μια Harley ανεβασμένη στη θέση της πινακίδας και έπαιζε εξαίσια μουσική όπως Styx και Wasp και άλλα τέτοια μονοσύλλαβα.
Σε μια αργία νοικιάσαμε αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για το νότο, φτάνοντας μέχρι την ψηλομύτα Σεβίλλη. Πήγαμε στην άκρη της Ευρώπης (τάμα το είχαμε c. από τότε που είδαμε τις "Άγριες Νύχτες") κοιτάξαμε τον Ατλαντικό, μέσα σε δεκάδες τουρίστες που βγάζανε συνέχεια φωτογραφίες.
Ένα βράδυ Κυριακής, γυρνώντας από μια εκδρομή, δυο καθοριστικά γεγονότα εμφανίστηκαν. Το ένα ήταν μια άστεγη κυρία που είχε εγκατασταθεί στην είσοδό μας και κοντέψαμε να την πατήσουμε μπαίνοντας και το άλλο ήταν όταν μπαίνοντας στο χωλ-σαλόνι-γραφείο, είδαμε ένα εντελώς άγνωστο ζευγάρι να βγαίνει από το δωμάτιό μας, χαζογελώντας. Παγώσαμε άπαντες και η στριμμένη σπιτονοικοκυρά άρχισε ένα χείμαρρο δικαιολογιών στα πορτογαλικά. Το σπίτι μας ήταν και επισήμως πια μπουρδέλο.
Ο καιρός πέρασε και όλοι οι Έλληνες πήρανε το δρόμο του γυρισμού. Μείναμε στο τέλος μόνο η Α. κι εγώ. Καταφύγαμε σε διάφορα κόλπα για να μείνουμε αλλά η δουλειά μας είχε τελειώσει, η στριμμένη φώναζε για τα δωμάτια, οι μαμάδες μας ρωτούσανε αν θα κάνανε Χριστούγεννα με τα παιδιά τους, ο κόσμος είχε αρχίσει να καταρρέει. Είχαμε αλλάξει τα εισιτήριά μας τρείς φορές μέχρι τότε. Μια άθλια μέρα, 10 του Δεκέμβρη , σαν σήμερα, πήραμε το αεροπλάνο κλαίγοντας. Η Α. ξερνούσε στην επιστροφή και δεν ήταν επειδή ζαλιζόταν. Φτάνοντας, ενώ δεν είχε πει μια λέξη, γύρισε και μου είπε:
- Ούτε κάτι να φάει δεν πήραμε σ' εκείνη την καημένη την άστεγη.
Δεν ξαναείδα κανέναν τους από τότε. Από μια άποψη -καλύτερα.

Μελαγχολική επέτειος. Πες Brian που έχεις και γενέθλια σήμερα!