Το ατύχημα.

Πριν δυό μέρες έτσι όπως περπατούσα στην εταιρεία μές στη χαρά, γιατί είχα στα χέρια μου το νέο κατάλογο με τις απολύσεις προσωπικού, έπεσα μέσα σ' ένα χαντάκι.

Από την ανυπομονησία μου να μάθω πόσοι και ποιοί απολύονται (δύσκολοι καιροί για την εταιρεία) δεν κοιτούσα μπροστά μου και ξαφνικά έχασα τον κόσμο από τα πόδια μου.

Μόλις κατάφερα να βρω την αίσθηση του χώρου γύρω μου, είδα ότι ήμουν μέχρι τη μέση σχεδόν σ' ένα χαντάκι που ανοίξανε τώρα στην παραγωγή, το δεξί μου πόδι είχε γυρίσει ελαφρώς, το αριστερό είχε πέσει στα τοιχώματα και γύρω μου ΚΑΝΕΝΑ γαϊδούρι δεν είχε τρέξει για βοήθεια, να μην πω ότι κάποιοι κρυφογελούσαν (ξέρω όμως ποιοί είναι και ο καιρός γαρ εγγύς, που λέει κι ένας φίλος μου).

Βγήκα όπως-όπως από το χαντάκι και γύρισα κουτσαίνοντας στο γραφείο δαγκώνοντας την κατάσταση από τη λύσσα μου. Έκλεισα την πόρτα και σήκωσα το παντελόνι μου. Μικροχτυπήματα στο αριστερό και τίποτα στο δεξί. Κατάπια δυο παυσίπονα, βούρτσισα τα ρούχα μου κι άρχισα να απολύω κόσμο. Μετά το ευχάριστο αυτό απόγευμα γύρισα στο δωμάτιό μου και μέχρι το βράδυ το δεξί γόνατο και ο αστράγαλος είχαν γίνει τριπλάσια από το πρήξιμο και πονούσαν. Εντάξει, η κακία τιμωρείται, αλλά τι να κάνεις όταν η κακία είναι η φύση σου;

Πήγα στον γιατρό. Δεν χάρηκε πολύ που με είδε, όταν όμως του έδειξα το πόδι μου, ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του.

- Που το έπαθες; με ρώτησε χαρούμενα.

- Στο χαντάκι, είπα.

- Πήγες να πηδήξεις το χαντάκι;

- Όχι, δεν το είδα κι έπεσα μέσα.

- Ωραία! Πλήρης περιορισμός. Στο κρεβάτι, με το πόδι ψηλά, θα βάζεις πάγο κάθε δυό ώρες και θα δούμε.

- Κι αν έχει σπάσει κάτι; ρώτησα.

Το χαμόγελο έγινε πλατύτερο.

- Λες; Μπα δε νομίζω, αλλά θα δείξει. Αν δεις ότι δεν περνάει κι εξακολουθεί ο πόνος, το ξαναβλέπουμε.

- Παυσίπονα θα μου δώσεις; ρώτησα άγρια

- Τι να τα κάνεις; Να φορτώνεις άδικα τον οργανισμό σου; Ξεκούραση θέλει και πάγο και μια χαρά θα είσαι. Α! Ξέρω και μια καταπληκτική συνταγή για ένα κατάπλασμα με κρεμμύδια κια ασπράδι αυγού. Να στην πω;

- Δεν πας στο διάολο, ούρλιαξα, μάζεψα τα κομμάτια μου και γύρισα κουτσαίνοντας στο δωμάτιό μου.

Δυό μέρες μετά είμαι ακόμα στο κρεβάτι. Το πόδι δεν υπακούει σε κανέναν, αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι το πρήξιμο έχει περιοριστεί και δεν πονάει πια τόσο. Ο Μαϊκ, ο μόνος που με λυπήθηκε (γιατί είναι ηλίθιος) μου έφερε και μια πατερίτσα ώστε να μπορώ τουλάχιστον να πηγαίνω στην τουαλέτα, χωρίς να χρειάζεται να σέρνομαι στο πάτωμα.

Όμως ως γνωστόν το κακό επιστρέφει πάντα, μαζεύει δυνάμεις και ξαναβγαίνει κι η μέρα αυτή έρχεται και τότε θα τους δείξω εγώ όλους............................................