"Χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως ξαναγύρισα στο Μάντερλεϋ..."

.....και ξαναγύρισα!

Πρέπει να ήταν πριν από τρία χρόνια, στην διεθνή έκθεση βιβλίου σε μια παρουσίαση του "Χάσαμε το μπαμπά" του Βαγγέλη Ραπτόπουλου. Μέσα στην αίθουσα πρέπει να ήμασταν 10 άνθρωποι-το πολύ. Κάποια στιγμή ενώ επικρατούσε ένα πολύ ζεστό και φιλικό κλίμα, μπούκαρε έξαλλος ενας εκδότης (ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΠΟΙΟΣ!) και μας δήλωσε οτι πρέπει να του αδειάζουμε τη γωνιά, γιατί έχει τόσο κόσμο που περιμένει έξω για μια παρουσίαση δικού του βιβλίου. Συζήτηση δεν μπορούσε να γίνει οπότε τα μαζέψαμε κακήν-κακώς και βγήκαμε έξω για να πέσουμε πάνω σε πολλές κυρίες με ταγιερ, πολλούς κυρίους με κοστούμια (ενδεικτικά το αναφέρω) τηλεοπτικά συνεργεία της TV 100 και το νομάρχη πρώτη μούρη, να κάνει δηλώσεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα αυτό, ίσως φέτος στην έκθεση δεν είδα το νομάρχη και μου' λειψε, είδα όμως πολύ άλλο κόσμο, βρέθηκα στον Jonathan Coe που είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς (επόμενος στόχος: ο Chuck Palahniuk με ότι ρίσκο προϋποθέτει) είδα για άλλη μια φορά την Σώτη Τριανταφύλλου (που είναι απο τις αγαπημένες μου συγγραφείς) είδα μόνο από μακριά και δυστυχώς όχι σε ομιλία τον Βασίλη Αμανατίδη(που είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και ποιητές) και γενικώς όπως καταλαβαίνετε τις δύο μέρες που πήγα ήμουν σε μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας και αγάπης για όλους.

Δεν ξέρω αν η έκθεση ήταν επιτυχημένη ή όχι, πολύ κόσμο είναι η αλήθεια ότι δεν είδα, είχε όμως στιγμές:

• Ο Jonathan Coe, παρά το μπάχαλο που επικρατούσε στην ομιλία του -άθλιος ήχος, πόρτες που ανοίγανε και κλείνανε, διάφοροι περίεργοι που μπαίνανε, κοιτούσανε και φεύγανε, η μισή αίθουσα να μιλάει στο κινητό της κι εσύ να αισθάνεσαι εντελώς μαλάκας που το'χεις κλειστό.....πάντως άξιζε και με το παραπάνω.
• Ο Santiago Roncagliolo o νέος περουβιανός λογοτέχνης. Χάσαμε δυστυχώς το ντοκυμαντερ του Άγγελου Κοβότσου γι αυτόν,είδαμε όμως την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε. Προσωπικός θρίαμβος: Παρακολούθησα όλη του την ομιλία του στα ισπανικά χωρίς ακουστικά και μετά μου έκανε την ωραιότερη αφιέρωση που έχω σε βιβλίο - τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
• Η εκδήλωση για τον Αντώνη Σαμαράκη. Το γλυκύτατο κείμενο του 11 και το δραματοποιημένο απόσπασμα από "Το Λάθος" με τα παιδιά. Ποτέ δεν ήταν από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς, ήταν όμως το παράθυρο ενος άλλου κόσμου για την δική μου ηλικία τουλάχιστον και παρέμεινε συγκινητικά προσηλωμένος στα παιδιά. Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν το "Ζητείται ελπίς" και για μένα το καλύτερό του.
• Το muzine και οι εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ. Αφού έκαναν ένα πάρτυ στο 35 την Παρασκευή το βράδυ, κατάφεραν να είναι το Σάββατο με το άνοιγμα, ήταν ευγενικοί, εξυπηρετικοί και λίγο χύμα, μας έδωσαν όμως και διαβάσαμε τα συγκλονιστικά κείμενα της Πέτια Ντουμπάροβα. Συγχαρητήρια για όλη την προσπάθεια.
• Ο καφές danesi που έβγαλε ασπροπρόσωπη ολόκληρη διεθνή έκθεση που ένα κυλικείο δεν είχε στο χώρο της. Ευτυχώς είχε μηχανήματα για νερά και χυμούς πρώτης ανάγκης.
• Η παιδική γωνιά που κυριαρχούσε σ' ένα ολόκληρο περίπτερο και ήταν απ' ότι έμαθα η μεγαλύτερη παιδική γωνιά έκθεσης.
• Αυτά. Σε όλους και σε όλα, σε παλιούς και νέους φίλους, σε ινδάλματα και μη, σε μικρούς και μεγάλους, να'μαστε καλά και του χρόνου!!!!

Ο τίτλος είναι η πρώτη φράση από την "Rebecca" της Daphne Du Maurier (1938).