Χαμένοι στο διάστημα.

Μια μέρα ο Mike από την Minneapolis Minnesota βγήκε από το δωμάτιό του για να πάει στη δουλειά και εξαφανίστηκε. Δεν έφτασε ποτέ στο γραφείο, ο τελευταίος που τον είδε ήταν ένας εργάτης που το' σκαγε εκείνη την ώρα από το δωμάτιο της Ζωζώς, όπου είχε παρακοιμηθεί για να πάει στη δουλειά του και να τον απολύσουν (είναι πολύ αυστηροί με τις καθυστερήσεις). Πριν όμως ο συγκεκριμένος μαζέψει τα μπογαλάκια του για να γυρίσει στον πλανήτη της φτώχιας απο όπου ήρθε, μας είδε που ψάχναμε τον άλλον και μας είπε ότι τον είδε να βγαίνει από το δωμάτιό του τ' αξημέρωτα, πλυμένος, ντυμένος κι έτοιμος για δουλειά. Από τότε λες και άνοιξε το διάστημα και τον κατάπιε. Ούτε ο Mike έχει βρεθεί πουθενά, ούτε κανείς εκτίμησε την πληροφορία του εργάτη-που-πηδιόταν-με -τη Ζωζώ και δίνοντάς την έλπιζε να μην τον διώξουν.

Μείον δύο στην εταιρεία και που στο διάολο έχει πάει αυτό το βλαμμένο δεν μπορώ να καταλάβω. Εδώ δεν ανοίγεις ακριβώς την πόρτα για να πεταχτείς σ' ένα φίλο σου. Εκτός αν ο Mike έκανε το απονενοημένο διάβημα που όλοι ονειρευόμαστε κρυφά και φοβόμαστε φανερά. Λες;

Εντωμεταξύ στον Γκόργκολ, μια τραγωδία που χαροποίησε πολύ κόσμο συνέβη . Σχεδόν δυό μήνες μετά την λεωφορειοπειρατεία, ο πειρατής άφησε ελέυθερους όλους τους επιβάτες, εκτός από την στριμμένη προϊσταμένη, την οποία εκτέλεσε με μια σφαίρα στον αυχένα. Σχετικά ανώδυνος κα σχετικά ηρωικός θάνατος με τον οποίο ο πειρατής δήλωσε ότι κατάφερε τον στόχο του, ότι το σύμπαν είναι πια ένα καλύτερο μέρος και τώρα ας τον κάνουν ότι θέλουνε, δεν τον νοιάζει. Τουλάχιστον έγινε το θέλημα της στριμμένης να μην γυρίσει στην οικογένειά της.

Καθόλου δεν μ' ενδιαφέρει γι αυτήν, ούτε θα κάτσω να σκάσω για τη σιχαμένη, ο άνθρωπος μπορεί να' χει και δίκιο ότι βελτίωσε τον κόσμο, αλλά εκείνος ο Mike που είναι ρε γαμώτο; Οι μέρες θα δείξουν.......