Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών











Πραγματοποιήθηκε η ευχή του;
Ναι, εντάξει, ξέρω,ακούγεται πολύ καθολικό, πολύ βιβλικό ίσως, πολύ ο-φόβος-του-Θεού, αλλά ο ίνδικτος πρόλαβε για άλλη μια φορά να μπεί πρώτος στον κύκλο των χαμένων ποιητών και μια που απο χθες άνοιξε στους κινηματογράφους το συγκλονιστικό HUNGER για τον πρώτο νεκρό μιας φοβερής πορείας, του οποίου τα βιβλία τα ψάχναμε δυο καλοκαίρια πριν σ' ένα βιβλιοπωλείο στο Belfast(και τα βρήκαμε) και μια που διαβάζω ξανά τώρα το What a carve up! του Jonathan Coe (στα αγγλικά, διότι είπαμε, η παιδεία, η κουλτούρα....) για την καταραμένη περίοδο της Αγγλίας που βασίλευε η Thatcher, η οποία από θαυμα τη γλίτωσε από την επίθεση του IRA, τον Οκτώβριο του 1984 στο Brighton.....

Τι σχέση έχει όλο αυτό με την Κατερίνα Γώγου; Την ποίηση και τον θάνατο υποθέτω και δεν ξέρω τι άλλο, πάντως με το κεφάλι και την κακή διάθεση που έχω σήμερα, τυχεροί είστε που δεν σας παραθέτω απόσπασμα και από την βιογραφία-φιλμογραφία-οδηγό "Seagalogy - A study of ass-kicking films of Steven Seagal" αλλά -για ακόμα μια φορά ώστε να εμπεδωθεί- την απλή, καθημερινή και σπαραξικάρδια ποίηση του Bobby Sands.





Unseen Sorrow


Her tears fall in the darkness as the rain falls in the night,
Silvery tears like silvery rain, hidden out of sight,
The stars fall from her eyes like floating petals from the sky,
Is there no one in all this world who hears this woman cry?
A simple little floating dreamy thought has stired this womans heart,
The golden sleepy dream of yesterdays before they were apart,
What comfort can there be found for a petal so fair and slim
Alone in a forest dark of sorrow she weeps again for him?
Warm silver rolling tears blemish a once complexion fair,
That once shown in the fairest radiance midst a cloak of golden hair.
And the children whimper and cry for a father's care
and love they've never known,
Who sees their little tears of innocent years
as the winds of time are blown?
What sorrow will you know tonight
when all the worlds asleep,
When through the darkness comes the wind
that cuts the heart so deep,
For there is no one there to dry your tears
or your childrens tears who cling around your frock,
When there has been another bloody slaughter
in the dungeons of H Block.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

van Dam και πάλι Van Dam, αυτό έχω να σας πω εγώ. πολλή κουλτούρα έχει πέσει τελευταία και δε μας βλέπω καλά...το κεφάλι τι έχει?αφήστε θα σας πάρω τηλέφωνο. τα φιλιά μου και την καλησπέρα μου.

και ευχαριστώ πολύ για την προηγούμενη εβδομάδα. Υπόσχομαι, ορκίζομαι, δεσμεύομαι, άλλη φορά θα σας ακούω και θα κάνω ό,τι μου λέτε εσείς.

ειλικρινά, μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς με ανέχεστε τόσα χρόνια (θερμή παράκληση: μην απαντήσετε: "ούτε κι εγώ ξέρω πώς σας ανέχομαι τόσα χρόνια", γιατί θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ. Λυπηθείτε με-η αξιοπρέπεια έχει πέσει χαμηλά όπως βλέπετε).

Ωστόσο σοβαρά, ευχαριστώ για όλα, τις σοφές συμβουλές, το τσιγάρο που μου στρίψατε, τη συμπαράσταση και την υπομονή σας.

άντε σταματάω γιατί θα αρχίσω πάλι τις αγάπες και τα ραβασάκια...