Το τελευταίο πάτωμα.

Εχθες η ένοικος του απέναντι κουβουκλίου, που έχει λυσσάξει στις μπουγάδες, βγήκε, κοντοστάθηκε, κοίταξε την απεραντοσύνη μπροστά της κι έβαλε τα κλάματα πάνω από τις απλωμένες λουτροπετσέτες. Γύρισα από την άλλη στο κρεβάτι μου. Βαριέμαι, ζεσταίνομαι ξανά και κουλουριάζομαι. Στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτα άλλο εδώ και πολύ καιρό. Πηγαίνω στη δουλειά και μετά γυρνάω και χώνομαι κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Κοιτάω αφηρημένα έξω από το παράθυρο τα φωτάκια που αναβοσβήνουν στο μαύρο ενός σκοτεινού ορίζοντα και το μόνο που σκέφτομαι είναι:" Το διάστημα, το διάστημα, το διάστημα...." και τίποτα άλλο. Το διάστημα τι, ηλίθιε; Νομίζω ότι μια απο αυτές τις μέρες πρέπει να σηκωθώ και ν' αλλάξω τουλάχιστον τα σεντόνια του κρεβατιού. Εχουν αρχίσει και μυρίζουν περίεργα.
Η αλήθεια είναι ότι και το γενικότερο κλίμα είναι πολύ βαρύ τον τελευταίο καιρό εδώ μέσα, μετά τα δυστυχήματα, τις αρώστιες, τις εκτελέσεις (καημένη προισταμένη-ποιός να το πίστευε ότι θα μας έλειπε). Έχουμε και τον άλλον τον τρελό κλειδωμένο στο δωμάτιό του, μέχρι να δούμε τι θα τον κάνουμε και μερικές φορές τα βράδυα, από το βάθος του διαδρόμου, ακούγεται αιφνιδιαστικά το υστερικό, παραμορφωμένο γέλιο του, λες και βρίσκεσαι στον τελευταίο όροφο του Thornfield και παραμονεύει η Grace Pool.
Εχω την εντύπωση ότι οι ωραίες μας εποχές δεν θα ξανάρθουν ποτέ, τότε που βάζαμε στοιχήματα στην αποκομιδή σκουπιδιών, βλέπαμε περίεργα πλάσματα, πηδιόμασταν όλοι ασύστολα γιατί ποιός ξέρει τι μας είχανε ποτίσει κι ανακαλύπταμε τον δικό μας θαυμαστό καινούριο κόσμο ακόμα και σε μια τέτοια άθλια, βαρετή δουλειά. Φτάσαμε εδώ που φτασαμε και πάλι σκατά τα κάναμε, ακόμα και το σύμπαν σε λίγο θα μας βαρεθεί και θα μας πετάξει σε καμμιά μαύρη τρύπα για να μη μας βλέπει μπροστά του. Όπου να'ναι θα βρεθούμε κι εμείς παγιδευμένοι στο ψηλότερο σημείο σαν την Grace Pool και η μόνη έξοδος θα είναι προς τα κάτω. Με τον απότομο τρόπο.
Γι αυτό μάλλον κλαίει η άλλη η καημένη απέναντι.

• Η φωτογραφία είναι του Cristophe Courteau.