Το μυστήριο τηλεφώνημα.

Σήμερα το μεσημεράκι , έτσι όπως κατά την προσφιλή μου συνήθεια, χαζολογούσα στο γραφείο και χάζευα τα σκουπίδια να μαζεύονται, χτύπησε το τηλέφωνο. Άπλωσα το χέρι μου και το σήκωσα, γλίστρησε το τσιγάρο που κάπνιζα στα κρυφά και μου' καψε τον δείκτη, πριν πέσει στην φούστα μου.
- Παρακαλώ, είπα με πόνο και λύσσα ενώ σηκωνόμουν για να ρίξω το τσιγάρο στο πάτωμα και να το πατήσω με μανία.
Ένας βαθύς αναστεναγμός ακούστηκε από την άλλη πλευρά, λες κι είχε καεί αυτός από το τσιγάρο.
- Παρακαλώ; ξαναρώτησα ευγενικά.
- Έλα, ακούστηκε μια λάγνα φωνή. Κατάλαβες ποιός είμαι;
- Κύριε Μιχάλη γιατί μιλάτε έτσι; είπα. Πλάκα μου κάνετε;
- Δεν είμαι ο κύριος Μιχάλης συνέχισε η ίδια λάγνα, βαθιά φωνή. Δεν κατάλαβες ακόμα ποιός είμαι;
Κανονικά εκείνη την ώρα μου'ρθε να του πώ να πάει να γαμηθεί και να του κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα γιατί κατάλαβα όχι μόνο ότι δεν ήταν ο κύριος Μιχάλης αλλά οτι σκοπευε να το τραβήξει το θέμα, αλλά δεν το' κανα στην απίθανη περίπτωση να είναι κανένας πελάτης που είναι τόσο μαλάκας και νομίζει ότι σπάει πλάκα.
- Ποιός είναι παρακαλώ; Και ποιόν θέλετε; συνέχισα ευγενικά, αλλά παγωμένα.
- Θέλω να απολογηθώ, απάντησε με λάγνα, βαθιά αλλά τσακισμένη τώρα φωνή.
- Α ναι; Για ποιό πράγμα;
- Θέλω να απολογηθώ για όλα. Θέλω να μιλήσω στην άλλη κυρία.
- Ποιά άλλη κυρία ακριβώς θέλετε;
- Θέλω την κυρία ανακρίτρια, είπε με παράπονο
- Τι μου λέτε!
- Και μετά θέλω και την κυρία εισαγγελέα, συνέχισε ορμητικός.
- Εισαγγελέα έχουμε μόνο σε κύριο, του' κοψα την φορά.
- Θέλω την κυρία ανακρίτρια και την κυρία εισαγγελέα, συνέχισε απτόητος. Θέλω να μου κάνουν ερωτήσεις κι εγώ να απολογηθώ για όλα.
- Καλά! Μισό λεπτό παρακαλώ.
Πάτησα το κουμπί της μεταφοράς στο τηλέφωνο για το απέναντι γραφείο.
- Ζωζώ, για σένα, είπα μόλις το σήκωσε. Και της έδωσα τη γραμμή.