Η σχέση μου με το γαλλικό σινεμά είναι πολύ προβληματική. Νομίζω ότι το συνειδητοποίησα όταν προ αμνημονεύτων ένας τότε φίλος έπεισε τον mauvais garcon κι εμένα να πάμε να δούμε τη" Nouvelle Vague" του Jean-Luc Godard. Τουλάχιστον νομίζω ότι ήταν η "Nouvelle Vague" γιατί έπαιζε ο Alain Delon (pourquoi Alain? pourquoi?)- αυτό είναι το μόνο που θυμάμαι από την ταινία και κατά τη γνώμη μου το μόνο που άξιζε να βλέπεις. Βγαίνοντας από το σινεμά κανείς δεν μιλούσε στον υπεύθυνο γι αυτή τη φοβερή εμπειρία. Όταν μετά από λίγο καιρό αναγκάστηκα να υποστώ και τον "Τρελό Πιερό" με κάτι τύπους που είχαν εκστασιαστεί με το αριστούργημα, τσαντίστηκα και αποφάσισα ότι: α) ο σκηνοθέτης είναι μαλάκας (pardon Jean-Luc! pardon!)β) εγώ είμαι μαλάκας, γιατί ο άνθρωπος κάτι προσπαθεί να μου πει κι εγώ βλέπω μόνο τον Belmondo να βάφει μπλέ τα μούτρα του και να κυλιέται στην άμμο-ή στα βουνά, δεν θυμάμαι.
γ) υπάρχει μια διάσταση απόψεων, επιπέδου και καλού γούστου.
Ότι από τα τρία και να συνέβαινε η προκατάληψή μου για το γαλλικό σινεμά πήρε υπερβολικές διαστάσεις και μέχρι και την "Amelie" που ήτανε blockbuster, γκρινιάζοντας πήγα να τη δω. Δηλαδή προτιμούσα να δω δέκα φορές το "Con Air" (που δεν μου άρεσε) παρά 10 λεπτά Godard.
Τα τελευταία χρόνια όμως που μεγάλωσα και ωρίμασα, ήρθαν οι αναπόφευκτοι συμβιβασμοί κι άρχισα να δίνω ευκαιρίες και να έχουν καλά αποτελέσματα(!!!!)
Εχθές λοιπόν είδαμε το "Entre les murs" του Laurent Cantet και μου άρεσε τόσο πολύ και ήτανε τόσο διαφορετικό από κάθε άλλη ταινία-για -μια-τάξη-με-δύσκολα-παιδιά-και-τον-δάσκαλό-τους, είχα δει. Εννοώ, έχετε δει το "Dangerous minds" με την Michelle Pfeiffer; Καμμία σχέση! Ούτε διδακτισμοί για το πως πρέπει να στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις επιλογές μας, ούτε μελοδράματα για τις σπαραξικάρδιες σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ δασκάλου και των παραμελημένων παιδιών του.
Στο "Ανάμεσα στους τοίχους" υπάρχει μόνο η τάξη. Ότι γίνεται, όλη η δράση πρέπει να γίνει ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους της. Μέσα στις δυό ώρες της ταινίας, θέματα θα λυθούν, μάχες θα γίνουν, κρίσεις θα ξεσπάσουν και εξηγήσεις θα δοθούν. Καλοί και κακοί δεν θα υπάρξουν, μόνο η περιπέτεια ενος καθηγητή και της τάξης του, να μάθουν, να καταλάβουν, να αμφισβητήσουν,να γελάσουν, να μπορέσουν να συνεννοηθούν και να κερδίσουν και οι δύο από αυτό-πράγμα που δεν γίνεται πάντα, ούτε για όλους, το προσπαθούνε πάντως φιλότιμα.
Έτσι λοιπόν μετά, περπατώντας στους δρόμους άρχισα να σκέφτομαι με νοσταλγία διάφορες ωραίες στιγμές που περάσαμε ο γαλλικός κινηματογράφος κι εγώ, την "Ωραία και το Τέρας" του Jean Cocteau και τα "Παιδιά του Παραδείσου" του Marcel Carne που ήταν οι πρώτες ταινίες με τις οποίες άνοιξε η Κινηματογραφική Λέσχη στην ΕΡΤ, τα ονειρικά φιλμ του Cocteau με τα προχωρημένα για την εποχή τους εφέ, το "Μεροκάματο του Τρόμου" (ΤΙ ΤΑΙΝΙΑ!) και τις "Διαβολογυναίκες" του Henri-Georges Clouzot, τον "Samurai" και το "Plein Soleil" με τον Alain Delon (Alain, ποτέ δεν ήσουνα ομορφότερος σε ταινία. Επίσης κανείς δεν μπορεί να παίξει τον Ripley σαν εσένα γιατί εσύ είσαι ο Ripley-τέλος του παραληρήματος), το "Haine" που είναι μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες ή το "Etre et avoir" που συγγενεύει θεματολογικά με το "Entre les murs", όποια ταινία του Francois Truffaut έχω δεί, τις "Nuits Fauves" (τι κόλλημα, ψάχναμε τα location στην Πορτογαλία) και την μοναδική ταινία του Jean Genet to "Chant d' Amour" 26 λεπτά κινηματογραφικής ποίησης. Μ' αυτά και μ' αυτά αποφάσισα να κάνω ειρήνη με τη "γαλλική" πλευρά του εαυτού μου. Το σινεμά ήταν πάντα μια περιπέτεια για μένα (και υποθέτω για πολύ κόσμο) κι έχει τα πάνω και τα κάτω του. Κι επειδή σας τα'πρηξα πάρτε ένα ευχάριστο και σουρρεαλιστικό διαλειμματάκι από μια από τις πιο διασκεδαστικές και μοντέρνες ταινίες που έγιναν ποτέ. Μα quelle surprise!!!.......είναι γαλλική
Α! Τον Godard εξακολουθώ να μην τον αντέχω, πάντως. (pardon Jean-Luc!)
8 σχόλια:
Ολοφάνερα πλησιάζει το Φεστιβάλ.
(σιγά τις ταινίες. έχεις δει αγάπη μου την "Τάξη Του '84"; εκεί να δείς νοήματα. Έστω Τσόντα Ρόδα & Κοπάνα;
Τπτ ε; Ε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ)
@ indictos:
Φαίνεται ε; Ετοιμάστε τα τσαγερά σας και βγάλτε τα Burberry's από τη ντουλάπα.
(Μα τα έχω δει όπως και τους "Χούλιγκανς" και τα "Αγόρια στην πορνεία" και "Τα τσακάλια" κ.ο.κ. Και προτιμώ να τα ξαναδώ ΟΛΑ ΜΑΖΙ το ένα μετά το άλλο παρά τον "Τρελό Πιερό" :)
Αχ τι μου θύμησες...
Αυτό το Nuits Fauves με είχε ξεκάνει. Το είχα δει και σε περίεργη περίοδο, και πραγματικά το είχα δει σαν σημάδι εξ ουρανού, τότε...
@ theorema:
Αυτό το "Nuits Fauves" όλοι σε κάποια περίεργη φάση της ζωής τους το είδανε ή σε περίεργη φάση μπήκανε μετά:)
Αυτόν που πραγματικά ξέκαναν όμως ήταν δυστυχώς ο σκηνοθέτης
Γάλλοι παιδί μου τι να λέμε τώρα. τίποτε δεν είναι τυχαίο.
ο τρελός πιερρό κι εμένα με αποτέλειωσε και παρακαλούσα να βρέξει (το είδα σε θερινό) για να την κάνω με ελαφρά χωρίς να κλαίω το εισητήριο, γιατί-quelle surprise- δεν είχα πάρει ομπρέλα και ήθελα να σκοτώσω τον κριτικό που της είχε βάλει πέντε (!!!) αστεράκια. έχετε δίκαιο (ποινικό και πάλι), ή οι άλλοι είναι τελείως μα τελείως μαλάκες ή εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα υψηλά (μη χέσω) νοήματα. όταν διάβασα ξανά την κριτική, μετά το φιάσκο, μάλιστα νόμιζα ότι μιλούσε για άλλη ταινία. τι να πεις..η κουλτούρα (και η κουλούρα) είναι άτιμο πράγμα.
οι άγριες νύχτες όμως ήταν ένα μικρό αριστούργημα και αυτό νομίζω γινόταν πιο φανερό την εποχή που παίχτηκε (όταν εμείς ήμασταν ακόμη φρέσκοι το πρωί χωρίς υδατική της Rubinstein) μαζί με το Φιλαδέλφεια. δύο ταινίες με το ίδιο θέμα, το aids κι όμως έτη φωτός μακριά. κατά τη γνώμη μου με διαφορά καλύτερες οι άγριες νύχτες από την αμερικανιά.
θυμάμαι τη φίλη μου τη Β. που όταν πηγαίνει ο Tom HAnks στην οικογένειά του να τους πει ότι θα πολεμήσει την άδικη απόλυσή του από τη δικηγορική εταιρεία για την οποία δούλευε επειδή είναι gay και έχει aids η οικογένεια τον υποστηρίζει και του λέει: εμείς δεν μεγαλώσαμε τα παιδιά μας για να κάθονται στο πίσω θρανίο και τέτοια αμερικάνικα, η Β μου είπε:"να πάω εγώ τώρα και να πω στον πατέρα μου: μπαμπά είμαι λεσβία και έχω aids"...πριν προλάβω να πεθάνω, θα με έχει σφάξει και θα έχει πάθει εγκεφαλικό..".
Αμερική...άλλη χώρα...
Για την ιστορία:
α) η ταινία ήταν το "Πρόσεχε το δεξί σου"
β) οι παρευρισκόμενοι στο Μακεδονικόν εκείνο το βράδυ ήταν τέσσερα ζευγάρια που περίμεναν αμάν και τι να σβήσουν τα φώτα για ν' αρχίσει το sweater action, μία κυρία που με το που ξεκίνησε η προβολή άρχισε να κλαίει γοερά προφανώς για δικούς της λόγους και φυσικά εμείς -- τα ηλίθια που αποφασίσαμε στα δεκαεπτά να εντρυφήσουμε στο γαλλικό δήθεν.
ΥΓ. Συμμερίζομαι το πάθος σας για τον Alain αλλά εγώ ευχαρίστως θα τον μασούσα αργά στο "Ρόκο και τ' αδέρφια του".
@ Ανώνυμος/η:
Γι αυτό σας λέω, δείτε το "Ανάμεσα στους τοίχους". Δεν τριγυρνάει πουθενά εκεί η Michelle Pfeiffer - ούτε καν ο Sidney Poitier:)
@ mauvais garcon:
Έτσι λεπτομερώς που τα θυμάστε, καταλαβαίνω πόσο πιο τραυματικό ήταν για σας.Εγώ Alain ήθελα να δω, Alain έβλεπα. Η κυρία που έκλαιγε μια χαρά ήξερε γιατί έκλαιγε. Εμείς τι δουλειά είχαμε εκεί.....
Με συγχωρείτε και οι δύο για την καθυστέρηση:)
εγώ σε συγχωρώ (δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σε συγχωρήσω, αλλά σε συγχωρώ) γιατί ως γνωστόν ΕΓΩ είμαι ένας πολύ συγχωρετικός (!) άνθρωπος που κατανοώ τις αδυναμίες των συνανθρώπων μου.
Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτι καλέ μου φίλε...(είμαι και πολύ ταπεινή επίσης, αυτό δεν ξέρω αν σας το είπα? μπλογκόσφαιρααααααα?...δεν απαντάει)
Δημοσίευση σχολίου