Η ανάρρωση.

Σήμερα πέρασε ο κύριος Μιχάλης από την εταιρεία να πάρει τις επιταγές του για να κλείσει καλά η χρονιά. Του έδωσα ένα βάζο φυστικοβούτυρο γιατί άλλο δώρο για Χριστούγεννα δεν πρόκειται να δει από μένα. Το είχε στείλει η μαμά του Mike, δε νομίζα όμως ότι θα του φαινόταν και πολύ χρήσιμο, μέχρι που μπήκε φουριόζα μια μικρή νοσοκόμα και μας δήλωσε λαχανιαστά ότι ο ασθενής συνήλθε, ξανάρχισε να μιλάει φυσιολογικά, σταμάτησε να γελάει σαν παράφρονας και τώρα προσπαθούν να τον κάνουν να θυμηθεί τι του συνέβη.
Αργά το απόγευμα έκλεισα τον υπολογιστή μου, έριξα μια κλωτσιά στον πύργο του (αγαπώ την εταιρεία μου και με αγαπά κι αυτή) είδα προς την είσοδο/έξοδο-κανείς. Η ώρα είχε περάσει, ποιός θα'ρχότανε; Τώρα όλοι σιγά-σιγά μαζεύονταν στους κοινόχρηστους χώρους για να τα πούνε τρώγοντας και πίνοντας ή κλείνονταν στα δωμάτια τους για interspace sex και innerspace κατάθλιψη. Πήρα ένα βάζο μαρμελάδα της δικής μου μαμάς σε αντικατάσταση του φυστικοβούτυρου και πήγα στο αναρρωτήριο να δω τον Mike.

- Νομίζω ότι τα γλυκά μου έλειψαν πολύ, είπε χαμογελώντας, λίγη ώρα μετά, αφου είχε καθαρίσει το μισό βάζο μαρμελάδας.
- Όταν βρισκόσουν που; Και με ποιόν; Δεν μπορείς να θυμηθείς τίποτα;
Ανασήκωσε τους ώμους του και σκοτείνιασε στην προσπάθεια να θυμηθεί.
- Δεν έχω ιδέα, είπε. Για κάποιο λόγο το βράδυ που εξαφανίστηκα βγήκα στο διάδρομο. Μετά το μόνο που θυμάμαι είναι σκόρπιες εικόνες.
- Από που;
- Ούτε αυτό μπορώ να καταλάβω, θυμάμαι πάντως ότι περπατούσα σε άμμο κάποια στιγμή.
- Πρωτότυπο! Αν μου' λεγες ότι περπατούσες μέσα στα δάση και ποτάμια τρέχανε γύρω σου θ' ανησυχούσα, αλλά άμμος και βράχια είναι ότι υπάρχει εδώ γύρω.
- Το εδώ γύρω είναι κάτι πολύ σχετικό. Το κάνεις να φαίνεται λες και θα πεταχτείς για επίσκεψη στον διπλανό αστεροειδή.
- Τελοσπάντων. Κανέναν άλλον θυμάσαι; Κάτι; Μια παρουσία;Κλίνγκον; Τέρατα; Ανθρώπους; Τον Θεό του σύμπαντος;
- Δεν ξέρω είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν ήμουν μόνος, αλλά δεν μπορούσα να δω. Ήταν σαν κάτι να βρισκόταν πάντα πίσω μου. Πάντως είδα κάποιον αλλά από μακρυά. Έτσι όπως περπατούσα στην άμμο, σήκωσα κάποια στιγμή το κεφάλι μου κι από απέναντι με κοιτούσε ο captain Kirk.
- Ποιός captain Kirk;
- Του Enterprise.
- Mike, o captain Kirk είναι φανταστικό πρόσωπο.
Έτσι όπως ο Mike σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε χαμογελώντας παράξενα, τα μάτια του άστραφταν σαν άστρα σε παγωμένο σκοτεινό ουρανό.
- Γιατί; Εμείς τι είμαστε;