Ο μικρός Νικόλας έγινε 50 χρονών, καθόλου όμως δεν άλλαξε στο πνεύμα. Μέσα από τις σελίδες των Sempe-Goscinny εξακολουθεί να παραμένει το πρότυπο που χαίρομαι να κάνω δώρο στα παιδιά των φίλων μου και να τον βλέπω να τα εμπνέει.
Τον διάβασα σε μεγάλη ηλικία (γύρω στα 16) οπότε υποθέτω ότι έχασα μεγάλο μέρος της ταύτισης που βλέπω σε μικρότερα παιδιά ακόμα και σήμερα. Έτσι κι αλλιώς το ότι ο Νικόλας παίζει συχνά ΕΞΩ με τους φίλους του, γυρνά στις γειτονιές, η παρέα παίζει φάπες, πάει με τα πόδια στο σχολείο και διάφορα άλλα τέτοια, πρέπει να τον έχουνε κάνει ίνδαλμα στους σημερινούς ανήλικους έγκλειστους των σχολείων, των φροντιστηρίων και των ατελείωτων ωρών εκπαίδευσης . Μπορεί να είναι μια πιο αθώα, σκανταλιάρικη, παιδική ηλικία, ξέρετε όμως πως φαντάζει στα μάτια του εννιάχρονου γιού γνωστών, που τελειώνει με μαθήματα, ξένες γλώσσες και δραστηριότητες κατά τις 10 το βράδυ;
Ο Νικόλας μου αρέσει γιατί έχει την χαρά ενος παιδιού που δεν θέλει και πολλά από τη ζωή του για να'ναι ευτυχισμένο. Ο ενήλικος κόσμος δεν το καταλαβαίνει πάντα και το αναγκάζει σε αταξίες και παρανοήσεις. Είναι επίσης σύγχρονος της Ζαζί η οποία θα πάει την παιδικότητα (και την γλώσσα) αρκετά βήματα μπροστά, χωρίς καμμιά διάθεση νοσταλγίας όπως ο Νικόλας, αλλά τι να κάνουμε, τα αγοράκια είναι πιο συναισθηματικά.
- Στο σκίτσο, ο μικρός Νικόλας με τη μικρή Λουϊζα (συνοδεία μπαμπάδων). Μετά από μια μικρή αντιπάθεια στην πρώτη γνωριμία, του στυλ "τα αγόρια είναι ηλίθια" και "τα κορίτσια είναι βαρετά", γκρέμισαν τον κήπο. Άμα υπάρχει χημεία.......
- Further we go and older we grow the more we know the less we show....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου