Απόντες.

Μια ωραία πρωϊα, ξυπνήσαμε και καταλάβαμε ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας ήμασταν αισθητά μειωμένοι. Που είχαν πάει αυτοί που λείπανε, κανείς δεν ήξερε. Κανείς επίσης δεν ήξερε τον ρυθμό με τον οποίον εξαφανίζονταν ή τον λόγο. Η εκδοχή της μαζικής αυτοκτονίας αποκλείστηκε αμέσως. Σιγά-σιγά κάποιοι άρχισαν να θυμούνται για "έναν διπλανό τους στη δουλειά, που μια μέρα δεν ήρθε και μετά δεν τον ξανάδανε αλλά έχει πολύ καιρό".
Δεν επρόκειτο για τίποτα μεγαλοστελέχη, ούτε καν για την Ζωζώ ας πούμε ή για μένα. Όλοι όσοι λείπανε ήταν από πριν αόρατοι, γραμμένους τους είχαμε έτσι κι αλλιώς είτε δουλεύανε στην παραγωγή, είτε στην καθαριότητα, είτε στα γραφεία. Απλώς κάποια μέρα....χάθηκαν και κυριολεκτικά από κει που ήτανε χαμένοι στην συνείδησή μας. Το πως και το γιατί δεν ξέρω αν το μάθουμε ποτέ και για να είμαι ειλικρινής, δε νομίζω ότι μ' ενδιαφέρει. Αλλιώς θα ήξερα από πριν.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ!