Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος.

Το 1972 η Ursula Le Guin έγραψε την διπλανή νουβέλα, η οποία δημοσιεύτηκε το 1976. Θεωρήθηκε μια παραβολή του πολέμου στο Βιετνάμ, όμως μετα από χρόνια απόκτησε μια πλατύτερη και πιο εύστοχη έννοια, γιατί όπως και να το κάνουμε, ο αποικισμός του πλανήτη Athshe από τους γήινους και η εκμετάλλευση και ερήμωσή του, κάτι σαν να θυμίζει.
Μπορεί η Γαιοθάλασσά της να ήταν πιο μαγευτική και ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων πιο πολιτικό αλλά αυτό για μένα είναι το πιο συγκινητικό, μικρό και περιεκτικό απ'όσα δικά της έχω διαβάσει (κάτι σαν τον Παπαλάνγκι στο εξώτερο διάστημα).
Οι γήινοι (= εμείς) ανακαλύπτουν τον πλανήτη Athshe (ανάθεμα την ώρα-κατάρα τη στιγμή).
Ο πλανήτης κατοικείται απο τα Κρίτσι(όπως θα τα αποκαλούν υποτιμητικά) τα γαλάζια, όμορφα, ευγενικά πλάσματα (= ότι άλλο κατοικεί στον πλανήτη, εκτος από μας) τα οποία λόγω των προτερημάτων τους, είναι οι τέλειοι σκλάβοι. Η συνέχεια είναι γνωστή, αποτελεί την καθημερινότητά μας, μέχρι που οι σκλάβοι σηκώνουν κεφάλι και εισάγουν μια ανύπαρκτη μέχρι τότε έννοια στη ζωή τους-τον πόλεμο και σαν γνήσια παιδιά της φύσης και της κακομεταχείρισης από τους ανθρώπους, το έλεος τούς είναι άγνωστο.

Έβλεπα χθες την τραγωδία με τις φωτιές που τα κανάλια την έχουν κάνει σήριαλ κι αναρωτιόμουνα τι μας περιμένει, γιατί καλή η ευγένεια και ο πολιτικός ακτιβισμός και η ανακύκλωση, αλλά κάποια στιγμή από το πολύ φτύσιμο ξυπνάει το σύνδρομο Baader-Meinhof και θα μας πάρει όλους ο διάολος.