Με την ουρά στα σκέλια.

- Ηλίθιε, είπα στον Mike ενώ περιμέναμε στην καραντίνα της εταιρείας (της δικής μας εταιρείας). Κι αυτό ήταν το μόνο που του είχα πει εδώ και 24 ώρες, από τότε που μας μάζεψε δηλαδή το Galactica, να περιπλανιόμαστε κυριολεκτικά χαμένοι στο διάστημα.
Δεν θα μιλούσα κανονικά, αλλά τον είδα τόσο τσακισμένο που είπα να τον πατήσω εντελώς κάτω, τον βλαμμένο, που υπόσχονταν το ταξίδι της ζωής (ή του θανάτου) μας και τελικά βρεθήκαμε να παραπαίουμε γύρω από κάτι διαστημικές ξέρες χωρίς να έχουμε ιδέα για τις χωροχρονικές παρακάμψεις και τις παπαρολογίες του Mike. Αλλά τι περιμέναμε; Εμείς και μπροστά μας να το'χαμε το γιγάντιο σκουλήκι, δεξιά θα στρίβαμε και θα το ψάχναμε ακόμα.
Έτσι όπως βολοδέρναμε λοιπόν, κατά το τέλος της τέταρτης μέρας και πάνω που είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο της ασφυξίας ή το ν'ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε έξω, γιατί το οξυγόνο έφτανε δεν έφτανε για κανένα τρίωρο και κανένας Ατρείδης δεν φαινόταν για να μας σώσει, μας μάζεψε το battlestar Galactica.
Aυτοί δε, βρίσκονταν σε άλλο μηκος κύματος, άλλοι χαμένοι στο διάστημα. Έρχονταν λέει από τις Δώδεκα Αποικίες (τις ποιές;;;;) και τους επιτέθηκαν οι Cylon και ήταν οι μόνοι που επέζησαν και ψάχνανε τη Γη(!!!!!!!) και μήπως ξέραμε που βρισκόταν;(!!!!).
Όταν τους είπαμε περίπου, μόνο τα πόδια δεν έπεσαν να μας φιλήσουνε. Χρόνια ψάχνανε και ποιός ξέρει σε ποιά μαύρη τρύπα πέσανε και βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά μας - στους άλλους χαμένους. Τους είπαμε να μην περιμένουνε πάντως και πολλά από τον πλανήτη-όνειρό τους, αλλά ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που δεν πείθονταν. Τόσο το χειρότερο....άσε που μας γύρισαν στην αγαπημένη εταιρεία, που όσο περνά ο καιρός μοιάζει όλο και περισσότερο με το κουκούλι του alien (δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τη μανούλα) στην οποία δεν θα'λεγες ότι μας υποδέχτηκαν και με ανοιχτές αγκάλες.
Τελικά το ανθρώπινο είδος δεν είναι αχρηστο μόνο επι γης αλλά κι έξω απ' αυτήν. Μονίμως τριγυρνά απο δω κι απο κει, γκρινιάζοντας που δεν βρίσκει αυτό που θέλει και νομίζει ότι το συμπαν ολόκληρο του χρωστά.
Κάνοντας τις μαύρες αυτές σκέψεις στην καραντίνα, είδα τον Mike σε βαθιά απελπισία, έτοιμο να διαλυθεί πάλι....και αισθάνθηκα μια θλίψη. Σηκώθηκα, πήγα κι έκατσα δίπλα του και τον αγκάλιασα απ' τους ώμους.
- Μην ανησυχείς, είπα σφίγγοντας με λύσσα τα δόντια μου. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε.