Yo, Johnny! I see you in the next life!

Σήμερα το πρωί, κατά τις 7:00 άναψα σκουντουφλώντας την τηλεόραση. Πριν προλάβω να πιώ μια γουλιά καφέ, η πρώτη είδηση που άκουσα ήταν ότι πέθανε ο Patrick Swayze. Και μ'έπιασε μια στεναχώρια....Η αλήθεια είναι ότι εκείνo το Dirty Dancing στο λαιμό μου'χε κάτσει, παρά το ότι ήμουνα σε τρυφερή, ρομαντικη ηλικία όταν βγήκε. Δεν έβλεπα τέτοιες ταινίες, δε βλέπω τέτοιες ταινίες. Να μη μιλήσω για το ανεκδιήγητο εκείνο Road House με τον Jeff Healey να παίζει το Roadhouse Blues και ο κόσμος να δέρνεται (κανονικά θα έπρεπε να μου αρέσει αυτό, αλλά υπάρχει ξύλο και ξύλο-μην τρελαθούμε). Να μη μιλήσω για τους Βόρειους και Νότιους που το βλέπαμε με την c. για να γελάσουμε.
Ας σταθώ στους Outsiders, στο απρόσμενο "To Wong Foo, thanks for everything Julie Newmar" που αν και έχει ξεσηκώσει λίγο την "Priscilla" είναι ενδιαφέρον και με τον Wesley Snipes να δίνει ρέστα, στο προβλέψιμο αλλά πολύ απλό και ανθρώπινο "City of Joy" και φυσικά, φυσικά, φυσικά στο "Point Break", που είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογούν το γεγονός ότι η Kathryn Bigelow είναι στην κορυφή των action movies (και δείτε το Hurt Locker που έρχεται τώρα για του λόγου το αληθές) . Έχει μία σκηνή 10 λεπτών που είναι όλη ένα κυνηγητό με τα πόδια, χωρίς λόγια που νομίζεις ότι κυνηγάνε εσένα, κάτι κύματα που σε στροβιλίζουνε μαζί τους, αδρεναλίνη στα ύψη και δύο κεντρικούς χαρακτήρες που τους λένε Bodhi και Johnny Utah- τι άλλο θέλει κανείς από μια ταινία;
Σ' όλες αυτές τις ταινίες που ανα τα χρόνια τον έβλεπα (α! και το εκτος του κόσμου τούτου "Donnie Darko") μου ήταν οικεία φυσιογνωμία και παρ'όλο που δεν μου άρεσε ποτε ως άντρας (κι ας μην έβαλε την Baby στη γωνία) πάντα μου φαινόταν πολύ συμπαθής.
Όπως όμως έλεγε κι ο ιδιος στο "Point Break":

This is stimulating, but we're out of here.

• Η φωτό είναι της Mary-Ellen Mark.