Οι φωτιές.

Προχθές έβαλα φωτιά στην τρίτη κατά σειρά αρχειοθήκη. Μέχρι στιγμης καίω μια κάθε βδομάδα πάνω-κάτω. Γιατί δεν ξέρω, αλλά όλα ξεκίνησαν κατά τύχη. Είχα κρυφτεί σ' ένα αρχείο για κάπνισμα, άφησα το τσιγάρο πάνω στη θήκη για να δέσω το κορδόνι μου κι αυτό έπεσε μέσα. Όταν σήκωσα το κεφάλι, είδα το χαρτί να καίγεται λαμπυρίζοντας σαν ένα αστραφτερό φίδι που ξετυλίγεται πάνω στην άσφαλτο. Κόλλησα τόσο πολύ που κόντεψε να γίνει παρανάλωμα, ευτυχώς συνήλθα και αρπάζοντας ότι έβρισκα μπροστά μου άρχισα να χτυπάω το φίδι. Την έσβησα, αλλά την σκεφτόμουνα συνέχεια. Δέκα μέρες μετά έκαψα την πρώτη. Μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται είχε μείνει στάχτη και η εταιρεία πλήρωσε ένα σχετικά καλό πρόστιμο για καταστροφή φορολογικών εγγράφων. Την δεύτερη την προλάβανε σχεδόν αμέσως, οπότε προετοιμάστηκα ενδελεχώς για την τρίτη. Θα μπορούσα να την βάλω βράδυ και να μην μείνει σπιρτόξυλο , μέχρι να ξυπνήσουν αλλά είναι λίγο ανήθικο,σαν να μην παίζεις επι ίσοις όροις, αν και η μαμά εταιρεία δεν διακρίνεται ακριβώς για την ηθική και την δικαιοσύνη της.
Είναι θέμα χρόνου πιστεύω να με πιάσουν, κάποια στιγμή θα κάνω το λάθος, το σφάλμα, το στραβοπάτημα. Δεν είμαι κι επαγγελματίας εμπρηστής. Έχω όμως πάντα πάνω μου ένα μπουκαλάκι με βενζίνη κι έναν αναπτήρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συναντήσεις ή που μπορεί να βρεθείς-φλεγόμενος ή όχι.