- Τι ακούς; ρώτησε βαριεστημένα η Ζωζώ- Pearl Jam, της είπα, το "Jeremy" - ξέρεις, για ένα παιδάκι που μπαίνει μια μέρα στην τάξη του κι αρχίζει να πυροβολεί.
- Είσαι άρρωστη. Μόνο που σκέφτομαι αυτούς τους καημένους στον τέταρτο και πόσο τζάμπα πήγανε, ανατριχιάζω. Πως τους ξεγελούσε τόσον καιρό η άλλη που ήταν εντελώς ανισόρροπη;
- Εύκολα.
- Πες μας τώρα ότι είχε και δίκιο! Μια σφαίρα στο κεφάλι και πολύ της ήτανε. Κρίμα που πρόλαβε μόνο και πήρε στο λαιμό της τέσσερις ανθρώπους.
- Ζωζώ, νομίζω ότι βγάζεις μια εκδικητικότητα, είπα χαμογελώντας.
- Κι εσύ μια μαλακία. Σκέφτεσαι να ερχόταν εδώ; Όλοι νεκροί θα ήμασταν τώρα.
- Θα μπορούσε. Κοίτα τον Mike, ας πούμε. Γυαλίζει το μάτι του. Ποτέ δεν είναι αργά!
Σηκώθηκε κι έφυγε φουντωμένη για να μην με βρίσει, έχουν έρθει και κάτι καινούριοι εργάτες στην παραγωγή που δεν μιλάνε λέξη γήινα και πάει να τους βοηθήσει να προσαρμοστούνε στα νέα, τραγικά δεδομένα. Ο Mike απέναντι με κοιτά με ανησυχία. Αυτός δεν καταλαβαίνει λέξη ελληνικά, καταλαβαίνει όμως εμένα και μετά την εξαφάνισή του είναι σαν να ζει μεταξύ αυτού κι ενος άλλου σύμπαντος. Δε νομίζω ότι του πολυαρέσω τον τελευταίο καιρό, το μόνο που κάνω είναι να λέω αφ'υψηλού σαχλαμάρες γενικά και να την λέω στους πάντες ειδικά. Καλός άνθρωπος δεν ήμουνα ποτέ, αλλά τώρα παραστράβωσα και τα όπλα δεν μου φαίνονται και τόσο άσχημη λύση.
Αρκεί να κάνω την σωστή λίστα όσων πρέπει να βγουν από την μέση και μετά θα πέσω ηρωικά μαχόμενη σαν τους ένδοξους προγόνους με μια σφαίρα στο κεφάλι (αν είμαι τυχερή).
- Ο πίνακας: DRAWING HANDS (1948) - M.C. Escher
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου