Ο μυστικός(;) κήπος.

Μέσα στο γενικότερο χάλι του τελευταίου χρόνου, στην χτυπημένη απο την κρίση εταιρεία, μείναμε ούτε οι μισοί εργαζόμενοι - γραφεία και παραγωγή. Βέβαια ηρέμησε λίγο το κεφάλι των εναπομείναντων, αφού σταματήσαμε να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, καθάρισε λίγο η ατμόσφαιρα και σταμάτησαν να κάνουν πειράματα και να σπάνε πλάκα πάνω μας. Έτσι η ζωή μας έχασε κάθε ενδιαφέρον και μπήκαμε σε μια φρικτή ηρεμία, οπου μέρες και νύχτες κυλούσαν χωρίς να συμβαίνει τίποτα και τα χασμουρητά αυξάνονταν συνεχώς.
Ο κ. Μιχάλης είχε να πατήσει κανένα εξάμηνο, η εταιρεία τους πάει κατά διαόλου, η Ζωζώ δεν έχει πια με ποιόν να πάει, έχει αφήσει μόνο τα Κρίτσι γιατί είναι πράσινα και τα σιχαίνεται, της θυμίζουν λέει σαύρες (πάντα ήξερα ότι βαθιά μέσα της είναι μεγάλη ρατσίστρια αλλά το παίζει ανοιχτομυαλη "εγώ -κοιμάμαι- με- όλους-δεν-έχω-πρόβλημα". Έχεις. Τα Κρίτσι).
Ο Παύλος ήρθε μέσα στην άνοιξη και μου είπε ότι φεύγει, επιστρέφει στην Γη, στην αιώνια αρραβωνιαστικιά και στα ριγέ σώβρακα. Αν έχει φύγει έγκαιρα, ίσως προλάβει και τη συναυλία του Μάλαμα στο φράγμα Θέρμης. Μού άφησε ένα CD να τον θυμάμαι. Με το που βγήκε απο την πόρτα, το πέταξα. Ήρθε και το μάζεψε ο Mike από το καλάθι των αχρήστων κι απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας "greek quality music" σαν το Γκόλουμ με το πολύτιμό του.
Με το που μειώθηκε ο πληθυσμός, μειώθηκαν φυσικά και οι προμήθειες γήινου και εξωγήινου φαγητού με αποτέλεσμα να σημειωθούν μεγάλες ελλείψεις, κυρίως στο ψωμί και στα λαχανικά. Τότε ήρθε ο Ρύμπρυν, από έναν άλλον δυσκολοπρόφερτο πλανήτη να ρίξει την ιδέα του λαχανόκηπου. Ο Ρύμπρυν, άλλος ένας ανισόρροπος που ούτε κι ο ίδιος δεν ξέρει πως βρέθηκε εδώ, έχει μια μανία να διαβάζει βιβλία για την καλλιέργεια των γήινων κήπων, να μαζεύει σπόρους και να συμπληρώνει φυτολόγια.. Δεν έχει φάει στη ζωή του ντομάτα, αλλά μπορεί να σου πει τα πάντα γι αυτές. Πριν απο μερικούς μήνες ήρθε ενθουσιασμένος να μας δείξει κάτι φακές που είχανε φυτρώσει σ'ένα βαμβάκι που το φύλαγε ως κόρη οφθαλμού να μην του το φάει κανένας άλλος. Έτσι τώρα με τις ένθερμες παραινέσεις κι άλλων βλαμμένων που έχουν βαρεθεί τη ζωή τους, αποφάσισε να ξεκινήσει έναν λαχανόκηπο στο και καλά πάρκο, που σχεδόν κανείς δεν πάει πια.
Οι πρώτες μέρες κύλησαν με τον ενθουσιασμό του καινούριου. Έκλεισαν ένα μέρος του πάρκου, με ξύλινο φράχτη (Αν είναι δυνατόν! Πόσο πιο αηδία!), κουβάλησαν χώμα απ' όπου βρήκε ο καθένας, χώρισαν τα παρτέρια, σκάλισαν, πότισαν, φύτεψαν τους σπόρους που ευλαβικά κρατούσε ο Ρύμπρυν σε δοχειάκια απο χάπια για τη ναυτία. Η δική μου βέβαια δεν έλεγε να φύγει. Μου'ρχονταν να πάω κανένα βράδυ να περιλούσω όλη αυτή την αφύσικη παπαριά με πετρέλαιο και να την κάνω μπουρλότο, αλλά ο κίνδυνος θα ήταν μεγάλος οπότε συνέχισα να παρατηρώ διακριτικά.
Οι λάμπες αντικατέστησαν το ηλιακό φως και σιγά σιγά τα πρώτα τολμηρά φυτά, έσκασαν μύτη. Ο Ρύμπρυν μόνο που δεν λιποθύμισε απο τη χαρά του. Ήταν τόσο μεταδοτικός ο ενθουσιασμός που μέχρι κι εγώ άρχισα να σκέφτομαι με λαχτάρα τη γεύση της μελιτζάνας.  Η Ζωζώ μας είχε πάρει το κεφάλι, μιλώνατς ασταμάτητα για τον κήπο και μόνο ο Mike καθόταν αμέτοχος, με τα ακουστικά στ' αυτιά, κουνώντας το κεφάλι πάνω- κάτω, βαθια προσηλωμένος στο τίποτα. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι άκουγε τον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τότε κατάλαβα ότι η εταιρεία μας είχε τρελάνει όλους, ότι το πολύ-πολύ να καταφέρναμε να μην σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον αν ήμασταν τυχεροί, όχι να καλλιεργούμε λαχανικά στο ευτυχισμένο μας κοινόβιο στο διάστημα.
Μια μέρα που οι χαρούμενοι αγρότες πήγαν να δουν την πρόοδο των καρπών τους, ακούστηκαν φωνές και θρήνοι από τον λαχανόκηπο. Τρέξαμε και είδαμε οτι όλος ο κήπος ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι, ο ήλιος δεν είχε ανατείλλει εκείνη τη μέρα, λόγω περικοπών. Οι διευθύνοντες αποφάσισαν ότι ο Ρύμπρυν και οι φίλοι του ήταν πολύ μεγάλοι για να παίζουν με αγγουράκια και τσουγκράνες και σβήσανε τις λάμπες. Τόση ενέργεια δεν μπορεί να ξοδεύεται (για να φάτε) ,είπαν.
Θλίψη πλημμύρισε γήινους και εξωγήινους παραγωγούς. Ο δε Ρύμπρυν ήταν τόσο απαρηγόρητος που λίγες μέρες μετά παραιτήθηκε κι έφυγε για τον μακρινό του πλανήτη με μια αγκαλιά εγχειρίδια καλλιεργιών, αποφασισμένος να πείσει τους συμπατριώτες του να δοκιμάσουν τις γήινες αγροκαλλιέργειες. Μπορεί κάποια στιγμή να φτάσει να μας προμηθεύει εκείνος απο το διάστημα, με κολοκυθάκια και πατάτες....αν βρεθούμε ποτέ ξανά στη γη.

Σκέψεις, σκέψεις.

Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Χ. Σήμερα το πρωί έτσι όπως έπλενα τα δόντια μου υπο τους ήχους του "Fly me to the moon" (μας ξυπνάνε με μουσική αλλά στην επιλογή της, κάποιος πρέπει να μας ειρωνεύεται σκληρά) με πιάσανε τα κλάματα κι οι οδοντόπαστες αρχίσαν να κυλάνε ανακατεμένες με σάλια, δάκρυα και νερά. Δεν ξέρω γιατί, ούτε καν τον συμπαθούσα. Πρέπει να έχει κανένα μήνα που πέθανε, δεν τον σήκωνε το διάστημα, έπαθε και μια κατάθλιψη μες στα σκοτάδια, ήρθαν και κάτι κρίσεις επιληψίας απο τους φωτισμούς στην παραγωγή, ένα έλκος που το είχε απο την γη αλλά εδώ επιδεινώθηκε χάρη στην διατροφή του Matrix, εκδηλώθηκε τελικά και μια καρδιακή ανεπάρκεια, δεν ήθελε και παραπάνω, τον αποχαιρετήσαμε σε μια σεμνή τελετή στο διάστημα, μαζί με δυό τόνους σκουπίδια και φύγαμε. Τραγούδα τώρα το "Fly me to the moon"

Η παγκόσμια κρίση έχει χτυπήσει και εδώ. Δίπλα(λέγοντας δίπλα εννοώ κοντά 2 α.μ.) κάνανε κατάληψη σε μια εταιρεία, που λένε ότι δύο άνθρωποι και καμμιά πενηνταριά εξωγήινοι εργάτες είχαν πεθάνει απο ασιτία, φτάνοντας σε αγριότητες. Πετάξανε τους διευθύνοντες έξω κρεμασμένους απο σκοινιά και τώρα όποιος πλησιάζει βλέπει καμμιά δεκαριά πτώματα να επιπλέουν. Μεσαίωνας και διάστημα, μια συνάντηση -κυριολεκτικά- εκτος τόπου και χρόνου. Τραγούδα τώρα το "Fly me to the moon"

Ίσως πρέπει να ξανασκεφτώ την γη. Τι διάολο, πόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα εκεί; Ξέσπασε ο πόλεμος; Εδώ πάντως σε λίγο θ'αρχίσουμε να τρώμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε δουλειά, αλλά έχουμε πάρα πολλά νεύρα κι όταν ζεις μες στο σκοτάδι, γίνεσαι όπως αυτό. Η φιλοσοφία της ημέρας. Χτενίζομαι χωρίς να σκέφτομαι πια τον Χ., τραγουδώντας το "Fly me to the moon"

FLY ME TO THE MOON

Μάγκας.

Έφερα τον Μάγκα πριν απο τρία χρόνια μαζί μου. Δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να ταξιδέψει σε βαθύ ύπνο στο διάστημα, όμως η άλλη λύση ήταν να μείνει με την αδερφή μου για όσο καιρό θα έλειπα και δεν υπήρχε περίπτωση. Θα τον φρόντιζε, αλλά δεν τον αγαπάει καθόλου κι εγώ πιστεύω στις αγαπημένες οικογένειες, γι αυτό η μοναδική που είχα και θα έχω είναι ο Μάγκας. Τον έβγαλα έτσι απο την Πηνελόπη Δέλτα, πατριώτης δεν είμαι, αλλά τον Μάγκα που πέθανε στους βάλτους μαζί με τον Βασίλη του, δεν μπορώ να τον ξεχάσω.
Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο στο ταξίδι αλλά τα καταφέραμε. Κάναμε κανένα τριήμερο να συνέλθουμε και οι δυό μας, στη γή ούτε έξω από την Ελλάδα δεν είχαμε βγει, πως βρέθηκα ξαφνικά βοηθός λογιστή στο διάστημα είναι μια ανεξήγητη ιστορία. Ακόμα δεν ξέρω γιατί το έκανα.
Δεν ήταν άσχημα. Ο Μάγκας είναι ήσυχος και καλόβολος. Τα πρωινά (τρόπος του λέγειν) πριν τη δουλειά και τα απογεύματα (ξανά) μετά την δουλειά, τον έβγαζα βόλτα σ' ένα τεχνητό πάρκο με διάφορες πρασινάδες, φυσικές και τεχνητές και νερά που ακούγονται να κυλάνε (εκτός από νερά ακούγονται καμμιά φορά και τα μηχανήματα γιατί είναι δίπλα στην αίθουσα παραγωγής και η ηχομόνωση είναι για τα μπάζα, αλλά τελοσπάντων). Εκεί γνωρίσαμε και τους άλλους δύο σκύλους του σταθμού, ένα ανύπαρκτο πίντσερ κι έναν τεράστιο Δαλματό. Ο Μάγκας είναι στη μέση από άποψη μεγέθους και ράτσας, είναι συνοθύλευμα με πολλές μπούκλες και χρωματιστή γλώσσα, τον είχα βρεί κουτάβι κάτω απο το αυτοκίνητό μου. Τώρα μέχρι κι αυτό μου λείπει από την γή αλλά γιατί δεν γυρνάμε δεν ξέρω.
Πριν μια βδομάδα πήγα τον Μάγκα στον γιατρό-κτηνίατρο, εδώ είναι ένας για όλους, γιατί μου φάνηκε ότι αδυνάτιζε και μερικές απο τις μπούκλες του πέφτανε ανησυχητικά γρήγορα.
Ο γιατρός-κτηνίατρος τον συμπαθεί πολύ. Λέει ότι μαζί με τον Ρουσλάν, τον γάτο ενος Τούρκου εργάτη, είναι τα καλύτερα κατοικίδια. Το πίντσερ με το που τον βλέπει αρχίζει να τρέμει και κατουριέται πάνω του κι ο Δαλματός τον έχει ταράξει στη δαγκωνιά. Ο Μάγκας χαίρεται και του χαιδεύεται. Τον είδε για αρκετή ώρα, του έκανε κι έναν υπέρηχο και μετά ήρθε και με κοίταξε περίεργα.
- Φοβάμαι ότι δεν παν καλά τα πράγματα, είπε και συνέχισε λέγοντας μου ότι ο Μάγκας είχε έναν όγκο στην κοιλιά που διαρκώς μεγάλωνε και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.
- Καμμιά θεραπεία; ρώτησα. Ούτε χειρουργείο;
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι, χαιδεύοντας τη μουσούδα του Μάγκα.

- Πολύ δύσκολα, είπε και κοιτούσε εκείνον κι όχι εμένα.
Μετά τον γιατρό, πήγαμε την βόλτα στο πάρκο. Ο Μάγκας χοροπηδούσε δίπλα μου. Κανένας από τους φίλους του δεν ήταν εκείνη τη μέρα. Έριχνε και μια τεχνητή ψιχάλα, να φαίνεται ο καιρός φθινοπωρινός. Καμμιά διαρροή θα είχε πάλι και ποιός ξέρει τι μας ποτίζανε. Ο όγκος του Μάγκα ήταν ζήτημα χρόνου για όλους μας, είπε ο γιατρός πριν φύγουμε.

Τώρα κάθομαι και περιμένω το διαστημικό λεωφορείο να έρθει. Προχθές παραιτήθηκα, γίναν όλοι έξαλλοι γιατί δεν τους είχα ειδοποιήσει νωρίτερα, δεν με νοιάζει, τι θα μας κάνουν; Ο προιστάμενος φώναζε ότι τέτοια συμπεριφορά δεν θα την ανεχόταν και δεν έπρεπε να περιμένω τίποτα άλλο από την εταιρεία, λες και περίμενα κάτι ποτέ. Δίπλα μου ο Μάγκας κοιμάται, είναι στο πρώτο στάδιο του ύπνου του. Θα μπούμε στο λεωφορείο, στις γυάλινες θήκες μας κι όταν ξυπνήσουμε στη γή θα είναι φθινόπωρο. Δεν πιστεύω στις πατρίδες αλλά νομίζω ότι καλύτερα είναι να μας βρει ο θάνατος σ'ένα σπίτι, σ'ένα δρόμο, κάτω από ένα δέντρο, δίπλα στη θάλασσα ακόμα και στους βάλτους, παρα στην εταιρεία.

• Ο πίνακας: Perro semihundido (ο σκύλος) του Francisco Goya

Ένας περίπατος το καλοκαίρι.

Αυτό το καλοκαίρι πήγα ένα ταξίδι, σε δύο γάμους (συνεχόμενους) και παραλίγο να δω ένα φάντασμα-αλλά δεν το είδα (ευτυχώς γιατί έχουμε και μια ηλικία).

Το νησί με τις μαστίχες
Αυτό το καλοκαίρι μπήκε δυσοίωνα όπως μπαίνουν συνήθως τα καλοκαίρια, με ατυχήματα, νεύρα και μεγάλους καυγάδες. Σε μια σπάνια στιγμή ηρεμίας σαββατοκύριακου, έτσι όπως καθόμουν σ'ένα μπαλκόνι δίπλα στη θάλασσα, στον πρωινό ήλιο, είπα να φύγω. Μετά από δέκα μέρες περίπου, βρέθηκα σ' ενα νησί. Είχα χρόνια να πάω σε νησί και μου άρεσε. Είχα σχεδόν ξεχάσει αυτή την αίσθηση του ήλιου που σε καίει ενώ προχωράς με σαγιονάρες και το σακίδιο στον ώμο, σχεδόν τυφλός από το μεσημεριάτικο φως, ψάχνοντας την παραλία. Άλλοι ανατριχιάζουν όταν το σκέφτονται, εμένα μου αρέσει. Είχα σχεδόν ξεχάσει τις πιο αλμυρές, πιο βαθειές και πιο κρύες θάλασσες και τις πιο απότομες ακρογιαλιές, διότι ως γνωστόν σαν τη Χαλκιδική δεν έχει-ευτυχώς, ας υπάρχει και κάτι διαφορετικό. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι είχα σχεδόν ξεχάσει και το πως είναι να ξενυχτάς όλο το βράδυ στα μπαρ του νησιού και με την ευκαιρία το ξαναθυμήθηκα, αλλά δυστυχώς εκεί δεν..... Από τις πέντε νύχτες, μόνο μία βγήκαμε (μέχρι τα ξημερώματα όμως!) γιατί όλες τις υπόλοιπες πέφταμε πτώματα από τις 11 λόγω περιπλανήσεων (και ηλικίας). Νομίζω όμως ότι το καλύτερο είναι το φεγγάρι, ποροκαλί και στρογγυλό, να φωτίζει το σκοτάδι ενος σχεδόν σεληνιακού τοπίου ή τους μικρούς σκούρους όγκους των μαστιχόδεντρων, η γραμμή του δρόμου να στριφογυρνάει κι απο τ΄ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου ν' ακούς κάτι που αγαπάς (εμείς ακούγαμε το Rising above bedlam και την Αρζεντίνα, κάποιος άλλος μπορεί να βάλει στην τσίτα Έλενα Βέντη-γούστα ειν' αυτά). Όποιοι έμειναν έμαθα ότι συνέχισαν να περνούν καλά και να γνωρίζουν προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων του νησιού(περιμένω αυτόγραφο!)

Αλλαγή κοστουμιών.
Με την επιστροφή παραμονή Δεκαπενταύγουστου,άδειες πόλεις του καλοκαιριού, διασχίζοντας ζεστούς δρόμους, μεγάλοι περίπατοι, βρώμικη θάλασσα, πολύ υγρασία.

Μια συναυλία που δεν πήγα, ένα φάντασμα που δεν είδα.
Φτάνοντας στην Αθήνα, σκέφτηκα να πάω να βγάλω εισιτήριο για τους PULP και να ρωτήσω αν ακόμα υπάρχει λεωφορείο με επιστροφή για την Μαλακάσα. Εικοσι τέσσερις ώρες μετά, τη μέρα της συναυλίας, αποφάσισα να μην πάω. Το γιατί μην το ρωτάτε, ούτε εγώ δεν το ξέρω (αν και μια σατανική φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: "μεγάλωσες, κουράστηκες, που να τρέχεις στη Μαλακάσα τώρα;") κι έτσι αδικαιολόγητος γυρνούσα στην Αθήνα με την chris και τον Μ. κι έμενα στο φιλόξενο σπίτι τους. Το πρώτο βράδυ σ'ένα μπαρ, πίνοντας ένα κοκτέηλ που το όνομά του αδυνατώ να θυμηθώ, οΜ. μου είπε ότι είχε δει δυο φορές το πρόσωπο μιας γριάς στο δωμάτιο που κοιμόμουνα. Φοβερό πράγμα η αυθυποβολή, ο ορθολογισμός πάει περίπατο με το που σβήνουν τα φώτα, αλλά το φάντασμα δεν κατάφερα να το δω. Ευχαριστώ πάντως παιδιά, για τις πιο ξεκούραστες μάλλον μέρες των φετινών διακοπών- a todos:)

• Ο πίνακας: Ο περίπατος, του Marc Chagall
  

Πες Jarvis. Μπορεί να μην σε είδα το Σάββατο. Σε είχα δει πριν χρόνια όμως δίπλα στη θάλασσα...κι από τότε δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Πάμε όλοι μαζί! She came from Greece she had a thirst for knowledge...

Το ανυπόφορο.

ΖΩΖΩ-υπάλληλος γραφείου, ξέκωλο: Η ζωή μας έχει καταντήσει ανυπόφορη εδώ μέσα. (πάντα κοινότοπη)

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ-γραμματέας: Αυτή απέναντι είναι μια ανυπόφορη τρελή. (είναι καινούρια, θα μάθει...)

MIKE-αχαρακτήριστο, πειραγμένο ον: Το πιο ανυπόφορο είναι ότι όσες φορές κι αν φύγω, πάντα εδώ επιστρέφω. (καλά! το ότι έχεις φύγει εντελώς, δεν μετράει)

ZIN-εργάτης : Íïóôáëãþ ôüóï ðïëý ôï óðßôé ìïõ ðïõ Ý÷åé ãßíåé áíõðüöïñï. (ιδέα δεν έχω)

ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ 5ου-τα ξύνει όλη μέρα: Αυτό το βιβλίο που μου έφερε η ηλίθια είναι ανυπόφορο. Αφου της είπα να βρει τις "Επαναστατημένες ζωές" (Jennifer Donnely) τι μου έφερε αυτή την μπούρδα τον "Επαναστατημένο άνθρωπο"(Alber Camus);;;; (η εκδίκηση δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, θα μείνει πάντα ντουβάρι)

ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ ΧΟΥΑΝΑ-παντρεμένη με Ισπανό εργάτη: Τι ανυπόφορη ζέστη!Κι αυτό το μόνιμο σκοτάδι. Ποιός ξέρει τι ώρα να είναι στο σπίτι τώρα και τι θα κάνουν εκεί.... (ακολουθούν δάκρυα νοσταλγίας)

ΕΓΩ-εγώ:Το ανυπόφορο είναι ο λαβύρινθος που μπαίνεις, περιπλανιέσαι και ψάχνεις όλη σου τη ζωή και πάνω που νομίζεις ότι βρήκες επιτέλους την έξοδο, βλέπεις μπροστά σου τον θάνατο (είπαμε, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος)

Πάσχα.

- Do you like lambs? με ρώτησε ο Mike έτσι όπως καθόμασταν δίπλα σε μια πόρτα φορτο-εκφόρτωσης, παρακολουθώντας να ξεφορτώνουνε τα πτώματα για το πασχαλινό τραπέζι της εταιρείας(μερικές φορές αισθάνομαι σαν απόβλητη της ζωής που κάθεται δίπλα στον άλλον απόβλητο, ο οποίος είναι και σίγουρα πειραγμένος και λέμε απίστευτες βλακείες ο ένας στον άλλον, μόνο και μόνο για να βεβαιωθούμε ότι ακόμα υπάρχουμε)
- I totally hate them, απάντησα, dead or alive.
- It's a type of sacrifice, I suppose, είπε συλλογισμένα κοιτώντας τα ματωμένα νάιλον που περνούσανε από μπροστά σαν μαζικό ξεφόρτωμα θυμάτων του Ντον Κορλεόνε.
- The sacrifice of reason, του είπα, γύρισα κι έφυγα μες στα νεύρα.
Σιχαίνομαι το Πάσχα, τα παραμύθια του αναστημένου Χριστούλη, τις ηλίθιες ταινίες που παίζουν ΟΛΗ την μεγάλη εβδομάδα εδώ στην εταιρεία (ούτε ένα σινεμά δεν μπορείς να πας χωρίς να πέσεις πάνω στον Charlton Heston σε κάθε δυνατή θρησκευτική μεταμόρφωση) τα αρνιά και τα κατσίκια, παραγγελία των ελλήνων της εταιρείας, που ταξιδεύουν μετά θάνατον στο διάστημα σαν μια διεστραμμένη εκδοχή της Λάικα, την χαρά των γήινων εδώ με το που βλέπουν το φαί να'ρχεται, το χαμόγελο της Ζωζώς που κοντεύει να βάλει τα κλάματα από νοσταλγία για τη σούβλα του μπαμπά της, τον κόσμο που ζει ένα πλαστό θείο δράμα μόνο και μόνο για να πλακωθεί στο φαί την Κυριακή, που δεν ξέρουν καν αν είναι Κυριακή, αν είναι Πάσχα, αν είναι μέρα ή νύχτα, μέσα σ' αυτή την μαύρη τρύπα που ζούμε και μετά θα χορεύουν τύφλα το τσάμικο που δεν υπάρχει και θα ξερνάνε απο το πολύ φαί, από τις ατέλειωτες δυσπεψίες. Όλη μας η ζωή εδώ είναι μια ατέλειωτη δυσπεψία.

Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου, αισιόδοξο άνθρωπο.

Η Rowenta.

Έναν- δυό μήνες πριν, έτσι όπως ήμασταν στο γραφείο, η Έλλη (υπογραμματέας από την Ελασσώνα) έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και λιποθύμισε। Όταν τη μεταφέρανε στο ιατρείο, η γιατρός την πληροφόρησε, αφού συνήλθε, ότι ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος। Αυτό για ένα καλό και σεμνό κορίτσι που μιλά με χριστοπαναγίες και βλέπει ανελλιπώς Λιακόπουλο και εκκλησία στο διαγαλαξιακό ήταν ανεπίτρεπτο। Την έστειλαν πίσω άρον-άρον πριν προχωρήσει η εγκυμοσύνη, πράγμα που δεν πρέπει να της ήρθε και πολύ καλά γιατί όπως εξομολογήθηκε με θρήνους και κλάματα στην Ζωζώ το βράδυ πριν φύγει, είχε πάει μ' έναν Ζοντ και φοβόταν ότι το παιδί θα έβγαινε με γαλάζιο δέρμα। Όταν η Ζωζώ της είπε ότι ίσως να μην είναι πολύ αργά για έκτρωση, την καταράστηκε και δεν ξαναμίλησε σε κανέναν μας μέχρι τα ξημερώματα που έφυγε। Το πρωί που πήγαμε στο γραφείο, όλων οι οθόνες έπαιζαν "Δυνατά κι Ελληνικά" και κανείς δεν μπορούσε ν' αλλάξει πρόγραμμα। Τα πάντα ήταν μπλοκαρισμένα। Επι τέσσερις ώρες καθόμασταν άπραγοι ακούγοντας για τα Νεφελιμ και τον μικρό Γιωργάκη στην έρημο Τακλαμακάν, μέχρι να καταφέρουν να αποκαταστήσουν το κύκλωμα। Πρέπει πάντως να της αναγνωρίσω ότι ήταν καλή στην δουλειά της।
Έτσι μερικές μέρες πριν ήρθε η Σπυριδούλα σε αντικατάσταση της αμαρτωλής -μέλλουσας- μάνας। Επειδή τον τελευταίο καιρό έχουμε σκυλοβαρεθεί στην εταιρεία, τίποτα δεν γίνεται, μάλλον βαρέθηκαν κι αυτοί να πειραματίζονται πάνω μας, μια ιδέα μου ήρθε που φυσικά είχε να κάνει με την άτυχη συνονόματη της Σπυριδούλας।
Έτσι την πρώτη μέρα που θα πήγαινε στο γραφείο της, γλίστρησα πιο νωρίς στον διάδρομο με μια Rowenta στα χέρια την οποία είχα σκοπό να την αφήσω πάνω στο γραφείοτης। Ξέρω ότι σαν ιδέα είναι εντελώς μαλακισμένη, αλλά κάπως έπρεπε να διασκεδάσω την ανία μου।
Δυστυχώς με τσάκωσε η Ζωζώ, στο δρόμο।
- Τι είν'αυτά που κάνεις; άρχισε να φωνάζει। Ούτε τα πεντάχρονα δεν κάνουν τόσο ηλίθιες φάρσες।
- Γι αυτό το κάνω।
- Άσε κάτω το σίδερο। Δεν καταλαβαίνεις; Άσε που η κοπέλα είναι μικρή, σιγά μην θυμάται αυτή την φοβερή ιστορία।
- Καιρός να την μάθει। Άντε παράτα με।
Γύρισε και μου έριξε ένα χαστούκι που άρχισαν να βουίζουν τ' αυτιά μου। Μετά μου πήρε το σίδερο απ' τα χέρια και εξαφανίστηκε। Όσο περνά ο καιρός τα νεύρα αυτού του κοριτσιού πάνε από το κακό στο χειρότερο.