Το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Αγαπώ την εταιρεία μου και με αγαπά κι αυτή. Με ταίζει, με φροντίζει και μου έχει βρει το σπίτι που μένω. Το σπίτι μου είναι σε μια προέκταση της εταιρείας για να μην ξεχνιόμαστε κι άμα προκύψει κανένα επείγον στη δουλειά να έχουμε γρήγορη πρόσβαση. Περπατάω πέντε μακρείς διαδρόμους και φαντάζομαι ότι είναι τα στενά ενος χωριού, γιατί έχει φοβερή ησυχία και ερημιά. Έφυγα από τη γη για να ξεφύγω απο τα καταραμένα χωριά και βρέθηκα να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι λιβάδια και πρόβατα. Τι να πεις; Ο καθένας μ' αυτό που δεν έχει.
Το σπίτι μου είναι ένα δωμάτιο με μια εσοχή που παίζει το ρόλο της κρεβατοκάμαρας κι ένα μπάνιο. Μένω όμως μόνη κι έχω μπαλκόνι ως ανώτερο στέλεχος (για τους κοιτώνες των εργατών ας μη μιλήσω, καταλαβαίνετε. Μερικά πράγματα, ούτε στο εξώτερο διάστημα δεν αλλάζουν). Το μπαλκόνι είναι φοβερή ατραξιόν. Στην παραγματικότητα πρόκειται για ένα διαφανές κουτί που βγαίνει στο άπειρο και χαζεύεις υποτίθεται το σύμπαν μέχρι να σε πιάσει ίλιγγος. Δυστυχώς δεν βγαίνει μόνο του. Μαζί του βγαίνουν και όλα τα υπόλοιπα μπαλκόνια των υπόλοιπων στελεχών και μετά τη δουλειά γινόμαστε όλοι μια χαρούμενη παρέα που κοιτιέται μέσα από τα κλουβιά και την οποία σιχαίνομαι θανάσιμα. Αυτός είναι ο ένας λόγος που δεν βγαίνω να κάτσω στο μπαλκόνι. Ο άλλος είναι η περιέργεια των γειτόνων μου. Λες και δεν φτάνει που είμαστε όλη μέρα μαζί, πρέπει να με δούνε κι όλοι ν' απλώνω τα βρακιά μου, όποτε βάζω πλυντήριο. Προσωπικά δεν έχω κανέναν καημό να δω πως περνούν οι άλλοι, αν ήθελα συντροφικότητα θα' μενα στη γη. Μου λείπει όμως η φασαρία των δρόμων, του κόσμου. Εδώ όλα είναι τόσο ήσυχα που δεν μπορώ καν να κοιμηθώ. Κλείνω τα μάτια και το μόνο που βλέπω είναι μίλια πρασινάδας και πρόβατα να μου βγάζουνε κοροιδευτικά τη γλώσσα.

• Η εικόνα είναι απο το εξαιρετικό παιδικό βιβλίο "23+1 πρόβατα" της Eva Muggenthaler από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΩΡ.