Ο Γουίλυ.

Γειά σου κόσμε! Είμαι ο Γουίλυ, από το Τζιμπουτί. Στο Τζιμπουτί ήμουν ψαράς, στο διάστημα δουλεύω σε μια πρέσα που μου' χει τσακίσει τη μέση. Τώρα είναι ξημερώματα, όλοι κοιμούνται κι εγώ έχω τρυπώσει στα γραφεία, πράγμα που απαγορεύεται, αλλά ευτυχώς με βάζει καμμιά φορά τα βράδια η Ζωζώ από την Ελλάδα. Καλή κοπέλα, ξέρει πόσο δύσκολο είναι να κοιμηθώ σ' αυτούς τους βρωμοκοιτώνες. Δέκα άτομα σε κάθε δωμάτιο, άλλος ροχαλίζει, άλλος κλάνει, άλλος δεν πλένεται ποτέ, άντε να κοιμηθείς σ' αυτή τη χάβρα. Άσε που τα βράδια, κατεβάζουν και τον κλιματισμό στο λιγότερο δυνατό και η ατμόσφαιρα είναι ανυπόφορη.

Επιθύμησα λίγο καθαρό, φυσιολογικό αέρα ρε παιδί μου. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα, γι' αυτό λένε ότι τρελαίνεται ο κόσμος στο διάστημα και κανείς δεν έρχεται για πάνω από τρία χρόνια. Εγώ έχω ήδη δύο και το τρίτο μου φαίνεται βουνό. Δυό χρόνια έχω να δω φως, να αναπνεύσω κανονικό αέρα, να πω "θα βγώ έξω για μια βόλτα". Η μόνη βόλτα που βγήκα ήταν που μας έβαλαν να μαζέψουμε κάτι σκουπίδια. Εντυπωσιακό, δε λέω, αλλά επικίνδυνο. Δυό χρόνια έχω να κοιμηθώ κανονικά, να ξυπνήσω το πρωί και ν' ανοίξω το παράθυρο. Η δουλειά είναι βαρετή και κουραστική. Στη γη γυρνούσα όλο τον κόλπο του Άντεν, εδώ κάθε μέρα από τις 8:00, μέχρι τις 18:00, σύμφωνα με το ρολόι γιατί σιγά μην καταλάβεις τη διαφορά, ζήτημα να κάνω 10 μέτρα απόσταση. Έχω βαρεθεί κι έχω γίνει ερείπιο, ανάθεμα τη σύμβαση που έχω υπογράψει. Σιγά τη διαφορά από τη γη! Πολλές ώρες δουλειάς, αναλογικά λίγα λεφτά και άθλιες συνθήκες διαμονής συν το ότι εδώ δεν έχεις φώς, δεν έχεις αέρα, δεν έχεις βαρύτητα. Και κυρίως δεν έχεις την δυνατότητα ν' ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Που θα πας;