Η πόλη αλλού.

Μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, Φραπεδούπολης, Μπουγατσαδούπολης, χαλαρά κι ωραία, περήφανης τροφού του Παναγιώτη Ψωμιάδη και του Δημοσθένη Λιακόπουλου. Κάτι μεταξύ σούργελου και ονείρου θερινής νυκτός για την υπόλοιπη χώρα. Περήφανοι Μακεδόνες και οργισμένοι βαλκάνιοι τριγυρίζουν στους δρόμους της, δίνοντας μια εντύπωση ότι η "κοσμοπολίτικη" Θεσσαλονίκη των αρχών του αιώνα και η σημερινή είναι ένα και το αυτό. Δεν είναι. Πιστέψτε με, αυτή η πόλη δεν είναι ούτε ερωτική, ούτε Σηάτλ του ελληνικού Βορρά. Όπως δεν είναι και πόλη μόνο του Παναγιώτη Ψωμιάδη, των τηλεπωλητών βιβλίων, των αριστερών νεοορθόδοξων κι ενος σχεδόν ψυχαναγκαστικού εθνικισμού.
Θέλω να πιστεύω ότι ζω σ' αυτήν την πόλη, όχι μόνο με τον νομάρχη, τον δήμαρχο, τον Κώστα Ζουράρι ή τον Κυριάκο Βελόπουλο αλλά είμαι και συμπολίτης του Ντίνου Χριστανόπουλου και του Μάρκου Μέσκου, του Αλβέρτου Ναρ και της Έρικα Κούνιο Αμαρίλιο. Είχα συμμαθητή τον Μωρίς που μια θεία του είχε χαραγμένο στο χέρι της τον αριθμό. Γνώρισα την κυρία Ευγενία Αμπρανεβιλ, που το 1943 έκρυψε τον άντρα της στο πατάρι και μια γειτόνισσα που το ήξερε την εκβίαζε για να μην τον παραδόσει. Ζώ στην ίδια πόλη με ανθρώπους που οι παππούδες τους ήταν από τα Βοδενά (Έδεσσα) ή τη Λέρινα (Φλώρινα) και που μιλούσανε -να πω την απαγορευμένη λέξη;- μακεδονίτικα. Βγαίνοντας από την πόλη και πηγαίνοντας στις υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές, βλέπω τσιγγάνους που χτίζουν ροζ παραπήγματα με τις πιο εξωφρενικές διακοσμήσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς. Λιγότερο τυχεροί ομόφυλοί τους παραδίπλα, μένουν κάτω από λινάτσες και καρκινογόνα αλουμίνια. Βρίσκομαι στον ίδιο εργασιακό χώρο με Αλβανούς, Ρουμάνους, Βούλγαρους. Τα βράδια στο κέντρο, μαύρα παιδιά απλώνουν σεντόνια και πουλάνε μαιμούδες Louis Vuitton. Τόσος κόσμος κινείται κι αναπνέει και προσπαθεί να ζήσει, φαντάσματα νεκρά και ζωντανά, κρυμμένα σε σκιές που κανείς δεν μιλά γι αυτά. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μέλη εβραιονατοικών συνωμοσιών, κακιασμένοι πράκτορες που έχουν βαλθεί να μας καταστρέψουν, είναι κάτοικοι αυτών των δρόμων και διεκδικούν το δικαίωμα να ζήσουμε μαζί. Αν δεν μάθουμε να τους ακούμε, να μιλάμε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε μαζί τους, δεν θα γίνουμε ποτέ μια πολύχρωμη πόλη. Ο κοσμοπολιτισμός δεν σημαίνει ότι αφήνω να έρθει στον τόπο μου, μόνο όποιος γουστάρω εγώ, για να κάνω μια χώρα αρείων. Σημαίνει, για μένα τουλάχιστον, να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι με υπανθρώπους, βάρβαρους και απολίτιστους.
Έχω μια σκοτεινή εικόνα της Θεσσαλονίκης στο μυαλό μου, φορτωμένης με μια βαριά κληρονομιά, πολλά μυστικά, πολλές ενοχές. Περπατάω στους δρόμους της ή βλέπω τα τηλεοπτικά κανάλια της και μου' ρχεται πολλές φορές να τη στείλω στο διάολο και να σηκωθώ να φύγω από δω. Ακόμα δεν το ξέρω αν δεν το κάνω από δειλία ή επειδή πιστεύω ότι κάτι υπάρχει που να αξίζει και για μένα.Θέλω όμως να πιστεύω ότι ο κόσμος της δεν εκπροσωπείται μόνο από τους τηλεμαιντανούς και τους σταρ πολιτικούς, αλλά κι απο τόσους άλλους που ζουν στη σιωπή τους, ξέροντας την δική τους ιστορία κι αυτή την ιστορία την απλώνουν, χωρίς φωνές και υστερίες, ήσυχα και με αξιοπρέπεια σε όλους μας. Αυτό για μένα είναι η πόλη αλλού, σ'έναν πιο φωτεινό κόσμο.