Ρουτίνα.

Σήμερα, την ώρα που έπαιζα πασιέντζες στον υπολογιστή, ακούστηκε ένας κρότος στον προθάλαμο του γραφείου μου. Κοίταξα από το τζάμι και είδα μια κοπελίτσα να βοηθά έναν παππού να σηκωθεί από το πάτωμα που μόλις είχε σκοντάψει και σωριαστεί φαρδύς-πλατύς. Το διάστημα δεν ενδείκνυται για την τρίτη ηλικία, αλλά τον αναγνώρισα. Ήταν ο διευθυντής μιας εταιρείας παραπέρα, που λόγω ηλικίας ταλαιπωρούσε τους πάντες, αρνούμενος να επιστρέψει στην γη. Έκλεισα την πασιέντζα κι άνοιξα την πόρτα.

- Γειά σας, είπε η κοπέλα. Θα θέλαμε να δούμε τον κύριο @#$%^.

- Γειά σας. Υπάρχουν δύο κύριοι @#$%^. Ποιόν από τους δύο θέλετε; ρώτησα.

Η κοπέλα γύρισε προς τον γέροντα.

- ΠΑΠΠΟΥ! ούρλιαξε, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ. ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ;

- Τον ίδιο τον @#$%^ απάντησε αποφασιστικά εκείνος.

- ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ; φώναξε ακόμα πιο δυνατά η μικρή.

- Α! Τον @#$%^ 1 κατάλαβε επιτέλους ο παππούς.

Τους πήγα στο γραφείο του @#$%^ 1. Τον παππού τον πήγαμε σχεδόν σηκωτό και μας πήρε και λίγο μέχρι να τον βοηθήσουμε να καθήσει. Τους ρώτησα ευγενικά αν ήθελαν κάτι και φυσικά εκείνος ήθελε χαμομήλι. Όταν το έφτιαξα και του το πήγα, ο @#$%^ 1 με την κοπέλα κοιτούσαν κάτι χαρτιά κι ο παππούς κοιμόταν μακάρια στην καρέκλα του. Μια κλωστή σάλιου κρεμόταν από το στόμα του. Κόντεψα να στεναχωρηθώ για την ματαιότητα της ζωής, αλλά είχα μια πασιέντζα που δεν μου έβγαινε με τίποτα και με ταλαιπωρούσε για ώρα, οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ μ΄αυτήν και ν΄αφήσω τη ζωή στην ησυχία της, να κοιμάται στην καρέκλα μαζί με τον παππού.

• Ο πίνακας: "Ο ιππότης, ο θάνατος και ο διάβολος" του Albrecht Dürer.