Ένα καριμπού κι ένα θωρηκτό.

"Caribou! Caribou!...." σιγοτραγουδάω τα πρωινά από μέσα μου, καθώς ανοίγω τα παράθυρα για να φάω τη σφαλιάρα του κρύου. Και παρόλο που ξέρω ότι το caribou είναι είδος ελαφιού (ή ταράνδου, ή κάτι τέτοιο) κι οι Pixies από την βόρεια και κρύα Βοστώνη, στο μυαλό μου με το που ακούω τη λέξη έρχονται πάντα εξωτικά πολύχρωμα πουλιά πάνω σε κοκοφοίνικες, δίπλα σε κάτασπρη άμμο και σε σμαραγδένια νερά.

Αντί γι αυτό μονο το caribou δεν έχω δει ολοζώντανο μπροστά μου, με τέτοιο ψοφόκρυο που έκανε. Έφτανα στην βιομηχανική περιοχή και νόμιζα ότι θα' βγαινε μπροστά μου από το διπλανό χωράφι ο Dersu Uzala και θα μ'έσπρωχνε να μαζέψουμε καλάμια για να προλάβουμε να κάνουμε το κατάλυμά μας πριν μας καταπιεί το κρύο της νυχτερινής τούνδρας.

Την προηγούμενη βδομάδα ήταν μάλλον κι η τελευταία φωτεινή αναλαμπή μιας κρύας και σπαστικής περιόδου. Είδαμε το Броненосец «Потёмкин» δηλ. το "Θωρηκτό Ποτέμκιν" έτσι όπως αξίζει να το δει κανείς. Με την κρατική ορχήστρα να παίζει ζωντανά την μουσική του Edmund Meisel.

Μετά παίζοντας στο youtube ανακάλυψα ότι και κάποιοι άλλοι είχαν εμπνευστεί από αυτό και κάποιοι έκαναν την δική τους ανάγνωση. Όπως και να' χει αυτήν την ταινία όσες φορές και να τη δω ΑΥΤΗ τη σκηνή δεν μπορώ να την ξεχάσω ( το αναθεματισμένο καροτσάκι - μην πέσεις! μην πέσεις!). Το βλέπεις και συνειδητοποιείς τι είναι πραγματικό σινεμά, καθαρό, σοκαριστικό, δυνατό, από αυτό που δεν σ' αφήνει ποτέ.