Απόγευμα.

Περπατώντας για το μαγαζί σήμερα το απόγευμα, κόβοντας τη ζέστη και την υγρασία, πέρασα από τη μια ταβέρνα του δρόμου. Ο δρόμος μας που δεν είναι και μεγάλος, 30 νούμερα όλα κι όλα, έχει τέσσερις ταβέρνες και τέσσερις μπουτίκ για να υπάρχει μια ισορροπία. Ο ιδιοκτήτης και μάγειρας της ταβέρνας ήταν έξω και μιλούσε με τον συνταξιούχο γεωπόνο του 15.
- Ο Δίας ήτανε με τους Τρώες. Εμεις είχαμε την Αθηνά με το μέρος μας, εξηγούσε σοβαρά λες και μιλούσε για το Euro και την ήττα που φάγαμε ως Αχαιοί.
Η ζέστη είναι περίεργο πράγμα. Όταν αρχίζει και το παραλήρημα, τα πράγματα σφίγγουν. Βλέπω τις γάτες μας χυμένες στα πλακάκια να αρνούνται να σηκωθούν και τα σκυλιά του δρόμου να κοιμούνται μέχρι να βραδιάσει και ονειρεύομαι ορμητικές θάλασσες, ήρεμες θάλασσες,φουρτουνιασμένες θάλασσες, έστω και τη θάλασσα της Τροίας.
Τώρα μου'ρθε στο μυαλό και κάτι που μπορεί να προκαλέσει τον ίνδικτο, αλλά δεν πειράζει, είναι εξόριστος στη ζούγκλα της Νικήτης. Κάτι τέτοιες μέρες ΕΚΕΙ θα'θελα να βρισκόμουν (αλλά όχι να τραγουδώ γιατί θα τραβιόταν τα νερά).

• Η φωτογραφία είναι οι μύλοι Αλλατίνη, που αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα με τον αποχαρακτηρισμό τους και την υποτιθέμενη μελλοντική τους αξιοποίηση, αλλά.......σε άλλο post. Έχει ζέστη και βαριέμαι.