Ο λοστός που ανεβαίνει

Η Laura με καμαρώνει στο Locomotion

Πριν μερικές μέρες που είχαμε βγεί με την ε. όταν γύρισα στο σπίτι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ κι άνοιξα την τηλεόραση. Είχε το INLAND EMPIRE (με κεφαλαία). Την πρώτη φορά που το είδα (στον κινηματογράφο) είχα νοσταλγήσει τις ευτυχισμένες μέρες και τους άπειρους συμβολισμούς του Blue Velvet, διότι στο INLAND EMPIRE δεν κατάλαβα τίποτα. Το mindfuck βέβαια ήταν στα καλύτερά του. Πιο δυνατό από το Twin Peaks ,πιο ορμητικό από το Mulholland Drive ενας κινηματογράφος τελείως των συναισθημάτων και καθόλου της λογικής....και τα συναισθήματα στο σύμπαν του Lynch είναι το λιγότερο ανησυχητικά-τουλάχιστον έτσι όπως το βλέπω εγώ.
Έκατσα και την είδα υπνωτισμένη μέχρι το πικρό τέλος και ξανά δεν κατάλαβα τι γινότανε αλλά τα καλύτερα ταξίδια έτσι είναι. Μετά αρχίζεις να τα εκτιμάς. Δεν ξέρω που ήθελε να πάει αυτός ο τρελός άνθρωπος μετά τις θίνες του Αράκις, τις κωμοπόλεις της αμερικάνικης τρέλας,τον Παράδεισο , ή τον δρόμο για τη Κόλαση, όταν όμως η Laura Dern σε κοιτά μέσα από το φακό και ρωτάει χωρίς να ξέρει αν είναι η Nikkie ή η Sue, ή όταν κάθεται στον καναπέ χαμογελώντας και φορώντας το ίδιο φόρεμα που φορούσε ακριβώς 20 χρόνια πριν στο Blue Velvet αρχίζεις και πιστεύεις ότι το δικό του ταξίδι-όπως ίσως όλων μας- βρίσκεται κάπου εκεί έξω και συνεχίζεται ακόμα.

It's a strange world, isn' t it?.....