"You and your fucking family"

Κοντά 800 λεπτά μετά, η teach κι εγώ έχουμε καταφέρει να δούμε τους δύο πρώτους κύκλους του Shameless, της σειράς που συνδυάζει τον Ken Loach με την κωμωδία ( όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό) ίσως με μια λίγο μεγαλύτερη δόση χάους και χαράς της παραβατικότητας απ'ότι συνηθίζει ο σκηνοθέτης.
Βλέποντας τη ζωή και τα έργα (και τι έργα!) μιας οικογένειας απο αυτές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε δυσλειτουργικές σε μια underclass συνοικία του Manchester, σκεφτόμουν την δική μου οικογένεια, τις οικογένειες των φίλων μου, τις νέες οικογένειες γύρω μας το γιατί δεν θέλω να κάνω οικογένεια, μήπως κάποιοι είναι καλύτερα να μεγαλώνουν χωρίς οικογένεια, τι ακριβώς εννοουμε με τον όρο οικογένεια και πόσο μπορεί να διευρυνθεί και γιατί τελικά κάποιες απο αυτές-που-συνηθιζουμε-να-αποκαλούμε-δυσλειτουργικες-οικογένειες είναι πιο υποστηρικτικές και δεμένες από τις......ας πούμε λειτουργικές.
Ξεκινήσαμε να βλέπουμε τη σειρά για λόγους που ντρέπομαι να αναφέρω (είμαστε σοβαροί και μεγάλοι άνθρωποι, όσο περίεργο κι αν φαίνεται) και καταλήξαμε να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με όλα τα ευχάριστα που συμβαίναν στην οθόνη. Φτώχια(κανονική, όχι δεν θα βγω σήμερα γιατί δεν έχω μία) αλκοολισμός, ναρκωτικά, εγκληματικότητα, αδιαφορία, παραμέληση, ψευτες, κλέφτες, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι και πίπες, συγγνώμη για τη γλώσσα, αλλά πολλές πίπες και σεξ όλων των ειδών και των ηλικιών. Αν δεν αποφασίσεις να γελάσεις και λίγο με όλα αυτά, την έχεις βάψει.
Διάλειμμα μέχρι να έρθει ο τρίτος και τέταρτος κύκλος. Μετά έχω βάλει στο μάτι το Office (το αγγλικό, όχι το αμερικάνικο)
Δείγμα εδώ: Ο πάτερ φαμίλιας που κανείς δεν θα'θελε να έχει σε στιγμές ποίησης.