Χορεύοντας σ' ένα δρόμο γεμάτο σφαίρες.

Βαρσοβία, γκέτο 1943

Σάμπρα-Σατίλα, Λίβανος 1982

"Βαλς με τον Μπασιρ" (ή "Αποκάλυψη τώρα!";), διαλέξτε μια χρονολογία στην τύχη.

Μου φαινόταν λίγο περίεργο, χθες το βράδυ να βλέπουμε το "Βαλς με τον Μπασιρ" ενω τα γεγονότα που προσπαθούσε να θυμηθεί η ταινία μέσα απο τον ήρωά της, συμβαίνουν λίγο-πολύ και τώρα (κι όχι ότι σταμάτησαν να συμβαίνουν ποτέ). Ήμουν 12 χρονών όταν έγιναν οι σφαγές στη Σάμπρα-Σατίλα. Μάλλον είναι η πρώτη εξολόθρευση αμάχων που θυμάμαι έστω αμυδρά. Μετά θυμάμαι διάφορα άλλα, την πρώτη Ιντιφάντα που ακολούθησε, τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο του 1991, τη Ρουάντα το 1994, την Σρεμπρένιτσα το 1995 και πάει λέγοντας....μια σειρά φρίκης.
Το "Βαλς με τον Μπασίρ" ήταν ένα εξαιρετικό ντοκυμαντερ για τον πόλεμο, τα πιόνια του, την μνήμη, το παρελθόν και το παρόν. Δεν έχει να κάνει μόνο με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη (έτσι κι αλλιώς τυπικά τις σφαγές των αμάχων τότε τις διέπραξαν οι χριστιανοί λιβανέζοι, οι Φαλαγγίτες, οι Ισραηλινοί ήταν απλώς στην γειτονιά και κοιτούσαν αλλού -όπως τα Ηνωμένα Έθνη στην Ρουάντα, π.χ.) αλλά με τη μνήμη και την ενοχή των, με το συνειδητό και το ασυνείδητο της πιο βάρβαρης πράξης των ανθρώπων , του πολέμου.
Δεν μπορώ να περιγράψω και να παραμιλάω περισσότερο για την ταινία, όποιος την δει θα καταλάβει. Εγώ πάντως σήμερα αισθάνομαι όπως αισθάνθηκα όταν λίγους μήνες πιο πριν είδα το "Hunger". Άλλος ένας πόλεμος κι όποιος το είδε, κατάλαβε.

ΣΗΜΕΙΑ

• Για την ταινία έγραψε και ο chumba πριν απο καιρό.
• Ο Μπασίρ δεν είναι ο ήρωας της ταινίας, όπως λανθασμένα σκεφτόμουν, μετά τον θυμήθηκα
• H μουσική του Max Richter είναι Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ!