Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο.

Εχθές το μεσημέρι, την ώρα του διαλείμματος, περίμενα πως και πως ν' αδειάσει το γραφείο, γιατί είχα κρύψει στο μικρό χρηματοκιβώτιο(του οποίου τα κλειδιά έχω μόνο εγώ) μια μερίδα κοκορέτσι που μου είχε φέρει ο Παύλος προχθές, της μαμάς του, σταλμένο σε βαθιά κατάψυξη και με χίλιες δυό προφυλάξεις από τη Γη, κρυμμένο στον τριπλό πάτο μιας τσάντας γεμάτης σώβρακα, βιβλία και άθλια CD (οι τρεις μεγάλες ανάγκες του Παύλου) γιατί εδώ στην γη κοντεύει να απαγορευτεί, σιγά μην το αφήνουνε να κυκλοφορεί στο deep space 9.

Το γραφείο σιγά-σιγά άδειασε κι η μόνη που έμεινε ήταν η Έλλη, μια υπογραμματέας από την Ελασσώνα, που είχε δεν είχε ένα μήνα που κατέφθασε από τη Γη κι ακόμα κάθε βράδυ κλαίει γιατί της λείπει η μαμά της και κάθε πρωί λουφάρει γράφοντας την Ιλιάδα σε e-mail γιατί της λείπει ο γκόμενός της (σ' αγαπώ αγαπημένη μου αγάπη και τέτοια ξεράσματα - τα'χω διαβάσει όλα στα διαλείμματα που πάει με τους άλλους προσπαθώντας απεγνωσμένα να ενταχτεί κάπου, οπουδήποτε).
Χθες πάντως δεν κουνήθηκε από τη θέση της, έμεινε κολλημένη μπροστά στον υπολογιστή και μάλιστα φορούσε και τ' ακουστικά της. Έβγαλα στο γραφείο το καλαθάκι φαγητού με τον αντιπερισπασμό, μια χούφτα φύτρες για σαλάτα, ένα σαντουιτς με πολτό ελιάς και μαρούλι και μια μπανάνα, για να δείξω πόσο απασχολημένη ήμουνα, αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου, ήταν εντελώς βυθισμένη στην οθόνη της.
Την πλησίασα σιγά-σιγά από πίσω κι ενώ ήμουν σίγουρη ότι θα είχε να κάνει με τον γκόμενο, είδα ότι έβλεπε και άκουγε αποβλακωμένη, κουνώντας ελαφρά και σπαστικά το κεφάλι πάνω-κάτω, Λιακόπουλο στο διαγαλαξιακό. Την άγγιξα ελαφρά στον ώμο και τινάχτηκε, έβγαλε τ'ακουστικά και χαμογέλασε ένοχα.
- Τι βλέπεις; ρώτησα με το χαμόγελο της έχιδνας, λες και είχα τυφλωθεί και δεν ήξερα.

- Τον έβλεπα κάθε απογευματάκι στο σπίτι. Η εκπομπή του άρχιζε με το που είχα γυρίσει από τη δουλειά. Και τώρα είδα ότι τον πιάνει κι εδώ.

- Το περίεργο θα ήταν να μην τον έπιανε εδώ.

- Είναι πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, είπε, κοιτώντας στοχαστικά την οθόνη όπου ο Δημοσθένης ανοιγόκλεινε άηχα το στόμα και φτεροκοπούσε τα χέρια σε μια κρίση μεγαλείου.

- Α ναι; Και τι λέει; ρώτησα

- Το ξέρεις ότι ο ελληνισμός είχε κατακτήσει όλο τον κόσμο; ρώτησε με πάθος.

- Το ότι εσύ κι εγώ είμαστε εδώ τώρα, αποδεικνύει και το πέραν του κόσμου τούτου, είπα.

- Το ξέρεις ότι οι Ρωμαίοι έκλεψαν τα πάντα από μας; Ότι έχουμε γεμίσει τον κόσμο με ελληνικούς ναούς που η ιστορία τους παρουσιάζει ως ρωμαϊκούς;

- Ε! Όλο και κάποιος ρωμαϊκός θα υπάρχει από δίπλα. Δεν ήταν και για πέταμα οι Ρωμαίοι.

- Έτσι θέλουν να πιστεύουμε, είπε με πάθος.

- Ποιοί;

- Τα σκοτεινά κέντρα συνωμοσίας που θέλουνε να πλήξουνε τον ελληνισμό και να μας καταστρέψουνε γιατί μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο. Αν οι Ρωμαίοι στο κάτω- κάτω ήταν τόσο φοβεροί γιατί στην τεράστια αυτοκρατορία τους δεν βρέθηκε ούτε ένας ναός τους στην κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη; Ε; ρώτησε έτοιμη να ορμήσει σε όποιον αμφισβητούσε την εγκυρότητα του Δημοσθένη.
- Μα εκεί είχε τα βαρβαρικά φύλα, τι να παν να κάνουν οι Ρωμαίοι; Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, θυμάσαι; Τα' λεγε και στα Αστερίξ.
Μάλλον ήτανε πολύ μικρή όταν τα Αστεριξ κάνανε θραύση, γιατί δε φάνηκε να συγκινείται. Τώρα εξάλλου έχουνε τους ήρωες του γέλιου στην τηλεόραση, τι να σου πει πια η Γελοουσαμπμαρίνα;
- Εκτός των άλλων, είπε τώρα που είχε πάρει φόρα, όλα τα μαθαίνουμε λάθος. Πάντα υπήρχε ένας Έλληνας πίσω από κάθε μεγάλη ανακάλυψη, σε όλη την ιστορία.
- Ε! Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις.....
- Να άκου!Άκου! είπε και με τον ζήλο του νεοφώτιστου τράβηξε τα ακουστικά για να ακουστεί ένα ακατάσχετο λογύδριο για το πόσο άχρηστος ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι που σιγά να μην έκανε τις ανακαλύψεις που έκανε, αφού δεν είχε χρόνο γιατί έκανε "άλλα πράγματα" (συνήθως όταν παίρνουνε το ύφος του μεγάλου υπονοούμενου τα άλλα πράγματα σημαίνει ότι πηδιότανε ασύστολα) πόσο εξίσου άχρηστος ήταν ο Αϊνστάϊν, που σε στιγμές κρίσης φώναζε "Φέρτε μου τον Καραθοδωρή, γιατί χωρίς τον Καραθοδωρή είμαι ένα τίποτα" ,έλληνες, βάρβαροι, γήινοι και εξωγήινοι όλοι μαζί, κάτι τύποι τριγυρνάνε με διαστημόπλοια εδώ κι εκεί και προσοχή μην πάρουμε το κακό διαστημοπλοιο, το ξανθό γένος θα επικρατήσει κλπ,κλπ. Μέσα σε δυό λεπτά παραληρήματος είχα μείνει κόκκαλο. Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε εδώ, ξεσηκωτικούς, όχι τους αποβλακωμένους θαυμαστές τους. Μετά γύρισα και κοίταξα την επίδραση πάνω της. Μόνο τα σάλια δεν της τρέχανε. Κοιτούσε καρφωμένη, κουνώντας πάλι πάνω-κάτω το κεφάλι της, σε απευθείας σύνδεση με την αλήθεια. Πριν ξεκινησω να γράφω τη νέα μου μελέτη με τίτλο: " Προσηλυτισμός στο διάστημα - τρόποι και επιλογές" είπα να την φορτώσω με άλλη μια μικρή συνωμοσία. Έσκυψα πατρικά από πάνω της.
- Μήπως θες λίγο κοκορέτσι; ρώτησα ψιθυριστά.