Την προπερασμένη Κυριακή προς Δευτέρα, έκανα ένα φραπέ και κάθησα να δω τα Oscar. Στις 07:15 τελειώσανε προβλέψιμα και χλιαρά. Ναι εντάξει ομολογώ ότι χάρηκα που το πήρε ο Danny Boyle, ο οποίος μας έχει δώσει μεγάλες χαρές και στιγμές ενθουσιασμού ("Shallow Grave", "Trainspotting" , "28 days later") αλλά και οδυνηρές απογοητεύσεις ("The Beach") όμως τι να κάνουμε, τους ανθρώπους τους αγαπάς για τα καλά και τα άσχημα.Ευλογη απορία όλων με όσους συζητούσαμε μετά: Τα ξενόγλωσσα oscar πως στο διάολο τα δίνουνε; Γιατί εμείς το "Departures" (Ιαπωνία) δεν το έχουμε δει και άντε να δεχτούμε ότι πρόκειται για το αριστούργημα του αιώνα (άσε που μου αρέσει κι η ιδέα ότι ο σκηνοθέτης της, ένας καλοσυνάτος, ευγενικός κύριος μέχρι αυτήν την ταινία σκηνοθετούσε ταινίες εεε....ενηλίκων, ας πούμε) αλλά η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση που δεν το πήρε το "Βαλς με τον Μπασίρ" ή το "Ανάμεσα στους τοίχους" την αισθάνθηκα - όχι ότι καμμιά τους έχει ανάγκη το oscar για να αποδείξει κάτι (όχι ότι καμμιά ταινία έχει ανάγκη το oscar για να αποδείξει κάτι) άλλα έτσι, κουβέντα να γίνεται.
Και τώρα θα επισημάνω άλλη μια κατάφωρη αδικία των oscar (που όλοι γελάνε μαζί μου αλλά δεν με νοιάζει). Την άδικη και εσκεμμένη μη βράβευση του αγαπημένου μου "wanted" στις κατηγορίες ηχητικών εφέ και μοντάζ ήχου που ήταν υποψήφιο. Προσωπικά μπορεί να του έδινα και το oscar σκηνοθεσίας, αλλά ας μην το συζητήσουμε γιατί αυτό το blog ζει για τη στιγμή που θα πατήσει το πόντιουμ των νικητών ο Jean- Claude Van Damme και οι ταινίες δράσης θα αναγνωριστούν επιτέλους γιατί τελευταία φορά που κέρδισε oscar ταινία "υποείδους" (δράση, θρίλερ, κωμωδία) πρέπει να ήταν αν θυμάμαι καλά "Η σιωπή των αμνών". Έκτοτε ήρθε ο μεσαίωνας του Forrest Gumb.
Μετά αρρώστησα. Έτσι εύκολα με χτύπησε μια ίωση, όπως σχεδόν τους μισούς φίλους και συγγενείς.
Μετά έγινα καλά και ήρθε η καθαρή Δευτέρα. Άλλο θεμά σε άλλον ετεροχρονισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου