Εχθες το πρωί ξαφνικά όλοι μικρύναμε. Αυτή την αίσθηση είχα. Μπροστά στο αναπόφευκτο γίναμε όλοι ξανά πέντε χρονών, σαν να προσπαθούσαμε να μην καταλάβουμε. Δεν έπιασε. Μετά δεν ξέραμε τι άλλο να δοκιμάσουμε και διαλυθήκαμε ησύχως.
Κι εγώ δεν έχω τι άλλο να πω και μερικές φορές καλύτερα να μη λες τίποτα. Θα έβαζα τώρα το "Lucy in the sky with diamonds"που είναι μελαγχολικό και ονειρικό, σαν ένα ευχαριστώ στη φίλη μου τη Λ. για τις κασέτες που μου έγραφε στο σχολείο, αλλά αυτό αρέσει σε μένα.
Οπότε ας βάλω κάτι που αρέσει σε κείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου