Τα οικεία συναισθήματα.

Πριν μερικά βράδια, φεύγοντας από τη δουλειά με φώναξαν από ένα απέναντι μπαλκόνι. Ήταν κάτι φίλοι που είχα καιρό να τους δώ. Κάτσαμε στο μπαλκόνι μέσα στη νύχτα, μιλώντας πάνω από μπουκάλια με κρασί, καπνίζοντας, κατασκοπεύοντας τους γείτονες. Σχεδόν καμμιά πολυκατοικία στο δρόμο δεν έχει παντζούρια κι ο κόσμος φαινόταν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων να κάνει δουλειές, να βλέπει τηλεόραση, να χαζολογεί μέσα κι έξω. Κάποια στιγμή έριξε μια μικρή βροχή, κάποιοι ακούστηκαν μετά σ'έναν μικρό καυγά, μερικά πιτσιρίκια πέρασαν κι ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται προς τις ταβέρνες. Κι εκείνη τη στιγμή βλέποντας από ένα μπαλκόνι, χωρίς σχεδόν κανείς να μας δίνει σημασία κατάλαβα πόσο όμορφος είναι ο δρόμος. Η ώρα πέρασε, οι σκιές του βραδιού απλώθηκαν, πολλά φώτα έσβησαν. Ανοίξαμε άλλο ένα μπουκάλι, οι γάτες γλιστρύσανε μέσα από τις σκιές, άναψα άλλο ένα τσιγάρο και σκέφτηκα.
Όταν ήμουν πιο μικρό, την εποχή που πρωτοκαλοκαίριαζε μ' έπιανε τρέλα. Τα βράδια ήθελα συνέχεια να είμαι έξω. Έπαιρνα ένα λεωφορείο και πήγαινα προς το κέντρο με τέρμα ανοιχτά τα παράθυρα, έβρισκα τους φίλους μου, κάναμε βόλτες όλοι μαζί. Μετά μπορούσα πιο εύκολα να κοιμηθώ. Τώρα θα' θελα να κάνω τα ίδια. Πρακτικοί λόγοι και κά;τι βάρη που έχουν πέσει και μας έχουν ψιλοδιαλύσει, δεν μου το επιτρέπουν, προς το παρόν. Ποτέ δεν μου άρεσαν όμως τα ζεστά σπίτια το καλοκαίρι κι εκείνο το βράδυ στο μπαλκόνι ήταν σαν μια μικρή επιστροφή. Που, δεν ξέρω, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήξερα ιδιαίτερα προς τα που πήγαινα, αλλά δεν πειράζει. Ήταν σαν να "πηγαίνεις προς το Νότο. Μου αρέσει γιατί είναι σαν να κατηφορίζεις" που λέει και ο Δεντρογένης του Τόλκιν.

Πείτε κύριοι!