Μια δική σου βόμβα.

Το 1861 ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε τους "Αθλιους". Οι πιο ενδιαφέροντες και συγκινητικοί χαρακτήρες στο βιβλίο, δεν είναι ο Μάριος και η Τιτίκα, τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά το πλήθος των χαρακτήρων που δείχνουν την πραγματική αθλιότητα (όχι τους). Η Φαντίνα, που πεθαίνει κατεστραμμένη, μακριά από την κόρη της, η Επονίνη που σκοτώνεται στα οδοφράγματα για να σώσει τον Μάριο, ο Γαβριάς, το παιδί που ζει στους δρόμους και τον εκτελούν οι στρατιώτες, τα δυό μικρά του αδελφια που χάνονται στο Παρίσι και κανείς δεν μαθαίνει τι γίνονται, οι Θεναρντιέρ που από σκληροί εκμεταλλευτές βυθίζονται στον υπόκοσμο, η Πατρόν- Μινέτ, η τρομακτική συμμορία δίχως πρόσωπο, οι υπόνομοι του Παρισιού,τα άλογα στο Βατερλώ, τα κάρα στα οδοφράγματα, ο κόσμος πίσω από τα οδοφράγματα τον Ιούνιο του 1832 και πάνω απ' όλους δεσπόζει η μορφή του Γιάννη Αγιάννη σαν τον βασανισμένο άγιο-σύμβολό τους.
Στο οδόφραγμα του Σαν Ντενί, ο αρχηγός του ο Ενζολωράς δεν έχει αμφιβολίες. Έχει κατέβει στο δρόμο για να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Ο μηδενιστής φίλος του Γκραντέρ (τον οποίο η ιδιοφυία του μεταφραστή στην έκδοση του παππού μου που διάβαζα μετέτρεψε σε Μέγαρο!) θα σκοτωθεί γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Ο Ενζολωράς δεν κατεβαίνει έτσι γενικώς και αορίστως για την ισότητα και την δημοκρατία, για την εξάλειψη της φτώχειας και για διάφορους ευγενείς σκοπούς. Αυτό θα γίνει αφού βγεί η κόλαση, καει το Παρίσι συθέμελα και εξοντωθούν όσο περισσότεροι γίνεται.

Πριν μερικές μέςρες με αφορμή την επέλαση του ΔΝΤ, βλέπαμε ξανά στην τηλεόραση, τις ταραχές στην Αργεντινή, το 2001, στην δική τους κατάρρευση. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχανε γύρω στους 50 νεκρούς. Σκεφτόμουν αφελώς, ότι εδώ δεν είναι δυνατόν να σκοτωθεί κανείς, άλλο η Αργεντινή, τόσα χρόνια χούντα, τόσες χιλιάδες εξαφανισμένοι....Την επόμενη μέρα, της μεγάλης απεργίας κάηκαν οι άνθρωποι στην Μarfin - προφανώς όχι μόνοι τους.
Ποιός/ποιοί πέταξε/αν τις μολότωφ, δεν ξέρω αν θα τους μάθουμε ποτέ. Ποσώς με ενδιαφέρει και το που κλίνουν ιδεολογικά. Είτε με τον Τσίπρα, είτε με τον Χερι-χέρι, είτε με κανέναν από τους δύο, σκότωσαν κόσμο. Γιατί μας εκπλήσσει τόσο πολύ δεν μπορώ πια να καταλάβω. Τι ακριβώς δεν περιμέναμε να' ρθει κι αρχίσαμε όλοι να λέμε για απρόσμενο κακό και τραγικά γεγονότα; Όταν πετάς πέτρες, η λογική λέει ότι κάποια στιγμή, κάποιον θα χτυπήσεις. Όταν πετάς βόμβες κάποια στιγμή, κάποιον θα σκοτώσεις. Το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το παιδάκι που κομματιάστηκε, ενώ έψαχνε τα σκουπίδια (a propos, μη φυτεύετε βόμβες στα σκουπίδια -όλο και περισσότερος κόσμος τα ψάχνει τελευταία). Το ότι μέχρι τώρα δεν είχαμε περισσότερους νεκρούς ήταν μάλλον θέμα τύχης. Γιατί άμα κατεβαίνεις στο δρόμο, με τη μολότωφ στο χέρι και το αντιμετωπίζεις όπως λίγο-πολύ όλοι την καθημερινότητά μας "'ελα-μωρέ-δεν έγινε- και- τίποτα-από-μένα -εξαρτάται;" , τότε κάποιος θα την βρεί. Γιατί από σένα εξαρτάται, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση από την ηλιθιότητα κάποιων εξαρτήθηκαν οι ζωές των ανθρώπων και αν συνεχίσουν να εξαρτώνται απ΄αυτήν τότε πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα ζήσουμε σ'ένα μέλλον που σιχαίνεται τον εαυτό του.
Κατάλαβες γιατί προτιμώ τον Ενζολώρά; Μεταξύ δολοφόνων, ειλικρίνεια.


Τα είπαν και καλύτερα:
ΔΙΑΠΥΡΟΝ
TRIBES
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ
Кроткая
ΑΙΜΟΦΙΛΟΣ Τ. ΙΝΦΛΟΥΕΝΤΖΑΣ
ΡΟΙΔΗ ΕΜΜΟΝΕΣ 1 και 2
URFURSLAAG
GREEK GAY LOLITA