(Post μαραθώνιος. Ούτε που θυμάμαι πότε ξεκίνησε-πάλι καλά που τέλειωσε)
Τώρα που τέλειωσε το 2010 (στον αγύριστο) κι ακούσαμε ότι προλάβαμε, βλέπω τις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς στα blogs και συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω ούτε τα μισά. Αυτό δεν είναι κακό απαραίτητα. Μπορεί να δείχνει εκλεκτικότητα, όχι άγνοια (!). Εδώ λοιπόν είναι μια λίστα απο ότι έχει μείνει στο μυαλό που έχει απομείνει. Ότι για κάποιο λόγο με εντυπωσίασε και μ' έκανε να το ακόυσω παραπάνω, χωρίς απαραίτητα να μου άρεσε ή ακριβώς επειδή μου άρεσε πολύ, ή δεν ξέρω οπότε το κόβω. Άκου:
Röyksopp: Senior... Απορώ τι πρέπει να κάνουνε για να μπούνε στους δίσκους της χρονιάς. Να βάλουνε πάλι τη Stina Norgestern να πετάει πάνω από δρόμους, να κάνουν άλλο ένα Junior ή ένα Understanding; Γιατί; Τελοσπάντων, περί ορέξεως... THE ALCOHOLIC
Gonjasufi: A Sufi And A Killer... Δεν τρελάθηκα, αλλά τον άκουσα με περιέργεια και του αναγνωρίζω την διάθεση να κάνει ότι του περνάει από το κεφάλι, χρησιμοποιώντας χίλια δυό, μεταξύ τους και θρυλικές φιγούρες της κωνσταντινουπολίτικης σκηνής! Αν δεν έχετε δει το Crossing The Bridge, θα δείτε δίπλα του στο youtube τον Erkin Koray. Πατήστε το! ...KLOWDS
Owen Pallett: Heartland...Κι από το San Diego στο βόρειο Τορόντο και στον Owen που παίζει βιολί και τραγουδά αλλά δεν συμμετείχε στην eurovision, συμμετείχε στους συμπατριώτες του( πολυσυζητημένους) Arcade Fire. Ένα απόγευμα του καλοκαιριού γυρνούσαμε τα πόδια της Χαλκιδικής με το Ν. Είχε φέρει ένα στικάκι και ακούγαμε το Heartland. Άλλες στιγμές με συνέπαιρνε κι άλλες μου ερχόταν να βγάλω το στικάκι και να του το δώσω να το φάει. Κάτι σημαίνει κι αυτό! Αλλού. Σαν το βίντεο που δεν ξέρεις αν ειναι θρίλερ ή home movie-ή και τα δύο...LEWIS TAKES OFF HIS SHIRT
Gorillaz: Plastic Beach...Μ' αρέσουν οι Gorillaz γιατί είναι σαν πιτσιρίκια που παίζουν με τα πάντα. Με τα avatar τους, με τους ήχους τους, με τον Mark E. Smith, με τα είδωλά τους πραγματικά και φανταστικά. Και γιατί είναι μια μπάντα που όλα αυτά λειτουργούν σαν σύνολο και όλα μαζί φτιάχνουν την μουσική τους...STYLO
Grinderman: Grinderman 2...Όταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Grinderman, δεν μου άρεσε. Έπρεπε να φτάσει 50 χρονών κι αυτός ο άνθρωπος για να θυμηθεί ότι κάποτε ήταν 17 και ξεχείλιζε τεστοστερόνη; Άσε που πολύ garage και το βαριέμαι. Αλλά ακούγοντας το δεύτερο, παρασύρθηκα στο παιχνίδι τους και βρέθηκα να το διασκεδάζω-σαν τον Cave που χορεύει με περικεφαλαία και λεοπαρδαλέ μποξεράκι. Η Hedwig (and the angry inch) θα καμάρωνε...HEATHEN CHILD
MGMT: Congratulations ...Συγχαρητήρια γιατί κατάφεραν να κάνουν το πιο ονειρικό ποπ που άκουσα φέτος, ανακατεύοντας τις επιρροές τους με συναίσθημα, χιούμορ και πολλή αγάπη. Είναι παιδιά των λουλουδιών, αλλά τόσο χωρίς προσποίηση που σου'ρχεται να τους αγκαλιάσεις...I FOUND A WHISTLE
ANBB: Mimikry...Τι είναι η μουσική αν δεν ψάχνεις τον still undiscovered sound; Αν δεν γυρνάς στο google να δεις ποιός είναι ο Ret Marut και το κεχριμπαρένιο δωμάτιο; Ίσως δίσκος της χρονιάς γιατί είναι τόσο ιδιότροπος και πολύπλευρος που αρνείται να υποκύψει σε οποιαδήποτε εταιρεία-συμβατικότητα-μουσική παράδοση και γιατί αναδιδει ένα τόσο υπέροχα καφκικό σύμπαν, ευάλωτο (ONE) και απρόσιτο, ταυτόχρονα...MIMIKRY
Brian Eno: Small Craft On A Milk Sea... Πρόπερσι που έβγαλε το album με τον David Byrne, είχα απογοητευτεί λίγο. Δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν και My Life In The Bush Of Ghosts, ούτε οι ambient περιπλανήσεις του Eno σε αεροδρόμια και ασανσέρ. Όταν πήρα το Small Craft...το άκουγα και το ξανάκουγα, χωρίς σταματημό. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι πράγματι ενος μικρού σκάφους σε μια γαλατένια θάλασσα, όπου συναντιέται ο ουρανός με το νερό κι εμένα μ'αρέσουν τα σκάφη, οι θάλασσες και το μεγάλο πουθενά...LESSER HEAVEN
C.W. Stoneking: Jungle Blues...Και οι Αυστραλοί τραγουδούν τα μπλουζ. Εμένα βέβαια δεν μ' αρέσουν, αλλά αυτός ο δίσκος είναι σα να κάθεσαι ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στο μπαλκόνι σου στη Νέα Ορλεάνη (λες και ξέρω πως είναι). Νωχελικά όμορφος, με μια φωνή που ξεγελά στο τι περιμένεις να δεις και τι υπάρχει από πίσω. Κατι ανάμεσα στο big easy, τους Tiger Lillies και τον Τομ Σώγιερ (καταλάβατε;)...JUNGLE BLUES
Laurie Anderson: Homeland... Η Laurie μεγάλωσε, παντρεύτηκε, αλλά δεν σοβάρεψε - ή ήταν πάντα πολύ σοβαρή σ' αυτό που έκανε. Δε νομίζω να βρήκε την πατρίδα της, αλλά δημιούργησε άλλο ενα alter ego,τον Fenway Bergamot που είναι ωραίος τύπος και διαθέτει λέγειν (THE CRASH) και πήρε ξανά τον δρόμο της in the night, για που, κανείς δεν ξέρει...MY RIGHT EYE
Δεν άκουσα ούτε τον Yann Tiersen, ούτε τον Trentemøller, ούτε τους These New Puritans, ακόμα, ούτε χίλια δυό άλλα πράγματα, δυστυχώς.
Άκουσα όμως τους Black Keys, που τους πήρα με μεγάλη χαρά γιατί άκουγα διάφορα καλά λόγια και μου άρεσε πολύ και το εξώφυλλό τους (μην το υποτιμάτε ως λόγο-είναι σημαντικό) και μ' έπιασε μεγάλη απογοήτευση ακούγοντάς τους κι αυτούς και τα πειραγμένα μπλούζ τους που κάπου στο βάθος για κάποιο λόγο μου θύμισαν αμυδρά White Stripes, με τους οποίους οι σχέσεις μας εχουν ψυχρανθεί.
Μετά απ' όλα αυτά, όμως, η μεγαλύτερη στιγμή της μουσικής μου χρονιάς ήταν η επιστροφή του. Το τραίνο που πλησιάζει, ψηλά δωμάτια πάνω από ωκεανούς και το ευρωπαικό κανόνι που είναι εδώ....................Υποκλίνομαι.
Τώρα που τέλειωσε το 2010 (στον αγύριστο) κι ακούσαμε ότι προλάβαμε, βλέπω τις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς στα blogs και συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω ούτε τα μισά. Αυτό δεν είναι κακό απαραίτητα. Μπορεί να δείχνει εκλεκτικότητα, όχι άγνοια (!). Εδώ λοιπόν είναι μια λίστα απο ότι έχει μείνει στο μυαλό που έχει απομείνει. Ότι για κάποιο λόγο με εντυπωσίασε και μ' έκανε να το ακόυσω παραπάνω, χωρίς απαραίτητα να μου άρεσε ή ακριβώς επειδή μου άρεσε πολύ, ή δεν ξέρω οπότε το κόβω. Άκου:
Röyksopp: Senior... Απορώ τι πρέπει να κάνουνε για να μπούνε στους δίσκους της χρονιάς. Να βάλουνε πάλι τη Stina Norgestern να πετάει πάνω από δρόμους, να κάνουν άλλο ένα Junior ή ένα Understanding; Γιατί; Τελοσπάντων, περί ορέξεως... THE ALCOHOLIC
Gonjasufi: A Sufi And A Killer... Δεν τρελάθηκα, αλλά τον άκουσα με περιέργεια και του αναγνωρίζω την διάθεση να κάνει ότι του περνάει από το κεφάλι, χρησιμοποιώντας χίλια δυό, μεταξύ τους και θρυλικές φιγούρες της κωνσταντινουπολίτικης σκηνής! Αν δεν έχετε δει το Crossing The Bridge, θα δείτε δίπλα του στο youtube τον Erkin Koray. Πατήστε το! ...KLOWDS
Owen Pallett: Heartland...Κι από το San Diego στο βόρειο Τορόντο και στον Owen που παίζει βιολί και τραγουδά αλλά δεν συμμετείχε στην eurovision, συμμετείχε στους συμπατριώτες του( πολυσυζητημένους) Arcade Fire. Ένα απόγευμα του καλοκαιριού γυρνούσαμε τα πόδια της Χαλκιδικής με το Ν. Είχε φέρει ένα στικάκι και ακούγαμε το Heartland. Άλλες στιγμές με συνέπαιρνε κι άλλες μου ερχόταν να βγάλω το στικάκι και να του το δώσω να το φάει. Κάτι σημαίνει κι αυτό! Αλλού. Σαν το βίντεο που δεν ξέρεις αν ειναι θρίλερ ή home movie-ή και τα δύο...LEWIS TAKES OFF HIS SHIRT
Gorillaz: Plastic Beach...Μ' αρέσουν οι Gorillaz γιατί είναι σαν πιτσιρίκια που παίζουν με τα πάντα. Με τα avatar τους, με τους ήχους τους, με τον Mark E. Smith, με τα είδωλά τους πραγματικά και φανταστικά. Και γιατί είναι μια μπάντα που όλα αυτά λειτουργούν σαν σύνολο και όλα μαζί φτιάχνουν την μουσική τους...STYLO
Grinderman: Grinderman 2...Όταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Grinderman, δεν μου άρεσε. Έπρεπε να φτάσει 50 χρονών κι αυτός ο άνθρωπος για να θυμηθεί ότι κάποτε ήταν 17 και ξεχείλιζε τεστοστερόνη; Άσε που πολύ garage και το βαριέμαι. Αλλά ακούγοντας το δεύτερο, παρασύρθηκα στο παιχνίδι τους και βρέθηκα να το διασκεδάζω-σαν τον Cave που χορεύει με περικεφαλαία και λεοπαρδαλέ μποξεράκι. Η Hedwig (and the angry inch) θα καμάρωνε...HEATHEN CHILD
MGMT: Congratulations ...Συγχαρητήρια γιατί κατάφεραν να κάνουν το πιο ονειρικό ποπ που άκουσα φέτος, ανακατεύοντας τις επιρροές τους με συναίσθημα, χιούμορ και πολλή αγάπη. Είναι παιδιά των λουλουδιών, αλλά τόσο χωρίς προσποίηση που σου'ρχεται να τους αγκαλιάσεις...I FOUND A WHISTLE
ANBB: Mimikry...Τι είναι η μουσική αν δεν ψάχνεις τον still undiscovered sound; Αν δεν γυρνάς στο google να δεις ποιός είναι ο Ret Marut και το κεχριμπαρένιο δωμάτιο; Ίσως δίσκος της χρονιάς γιατί είναι τόσο ιδιότροπος και πολύπλευρος που αρνείται να υποκύψει σε οποιαδήποτε εταιρεία-συμβατικότητα-μουσική παράδοση και γιατί αναδιδει ένα τόσο υπέροχα καφκικό σύμπαν, ευάλωτο (ONE) και απρόσιτο, ταυτόχρονα...MIMIKRY
Brian Eno: Small Craft On A Milk Sea... Πρόπερσι που έβγαλε το album με τον David Byrne, είχα απογοητευτεί λίγο. Δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν και My Life In The Bush Of Ghosts, ούτε οι ambient περιπλανήσεις του Eno σε αεροδρόμια και ασανσέρ. Όταν πήρα το Small Craft...το άκουγα και το ξανάκουγα, χωρίς σταματημό. Η αίσθηση που σου αφήνει είναι πράγματι ενος μικρού σκάφους σε μια γαλατένια θάλασσα, όπου συναντιέται ο ουρανός με το νερό κι εμένα μ'αρέσουν τα σκάφη, οι θάλασσες και το μεγάλο πουθενά...LESSER HEAVEN
C.W. Stoneking: Jungle Blues...Και οι Αυστραλοί τραγουδούν τα μπλουζ. Εμένα βέβαια δεν μ' αρέσουν, αλλά αυτός ο δίσκος είναι σα να κάθεσαι ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στο μπαλκόνι σου στη Νέα Ορλεάνη (λες και ξέρω πως είναι). Νωχελικά όμορφος, με μια φωνή που ξεγελά στο τι περιμένεις να δεις και τι υπάρχει από πίσω. Κατι ανάμεσα στο big easy, τους Tiger Lillies και τον Τομ Σώγιερ (καταλάβατε;)...JUNGLE BLUES
Laurie Anderson: Homeland... Η Laurie μεγάλωσε, παντρεύτηκε, αλλά δεν σοβάρεψε - ή ήταν πάντα πολύ σοβαρή σ' αυτό που έκανε. Δε νομίζω να βρήκε την πατρίδα της, αλλά δημιούργησε άλλο ενα alter ego,τον Fenway Bergamot που είναι ωραίος τύπος και διαθέτει λέγειν (THE CRASH) και πήρε ξανά τον δρόμο της in the night, για που, κανείς δεν ξέρει...MY RIGHT EYE
Δεν άκουσα ούτε τον Yann Tiersen, ούτε τον Trentemøller, ούτε τους These New Puritans, ακόμα, ούτε χίλια δυό άλλα πράγματα, δυστυχώς.
Άκουσα όμως τους Black Keys, που τους πήρα με μεγάλη χαρά γιατί άκουγα διάφορα καλά λόγια και μου άρεσε πολύ και το εξώφυλλό τους (μην το υποτιμάτε ως λόγο-είναι σημαντικό) και μ' έπιασε μεγάλη απογοήτευση ακούγοντάς τους κι αυτούς και τα πειραγμένα μπλούζ τους που κάπου στο βάθος για κάποιο λόγο μου θύμισαν αμυδρά White Stripes, με τους οποίους οι σχέσεις μας εχουν ψυχρανθεί.
Μετά απ' όλα αυτά, όμως, η μεγαλύτερη στιγμή της μουσικής μου χρονιάς ήταν η επιστροφή του. Το τραίνο που πλησιάζει, ψηλά δωμάτια πάνω από ωκεανούς και το ευρωπαικό κανόνι που είναι εδώ....................Υποκλίνομαι.
2 σχόλια:
θα έγραφα διάφορα σκωπτικά του τύπου: ΅ούτε ένα Ρουβά δεν έχεις βάλει στη λίστα σου΅, αλλά ο Bowie μου έκοψε την όρεξη, γιατί τον άφησες τελευταίο και μου έφτιαξε το ποστ και τη διάθεση. μωρέ τι τις θέλετε τις λίστες; μπορείς να ιεραρχήσεις αυτά που αγαπάς; όπως λέει ο Κ.΅δεν μπορείς να λες σε αγαπάω πολύ ή λίγο. ή αγαπάς ή δεν αγαπάς.΅
Έβγαλε καινούριο δίσκο ο Σάκης; Θα το μαθαίναμε απο το παιδί.
Δεν είναι θέμα ιεράρχησης, ούτε τι μου άρεσε περισσότερο ή λιγότερο, συμφωνά απόλυτα με τον Κ. Οι λίστες είναι σαν παιχνίδι (όπως στο High Fidelity) κι ένας τρόπος για να γράψω γι αυτά που με εντυπωσίασαν μέσα στη χρονιά. Έτσι κι αλλιώς αγαπάμε (πολύ:)
Δημοσίευση σχολίου