Μέσα σ'ένα αγχωτικό φθινόπωρο, η πόλη πηγαίνει προς τις εκλογές μουδιασμένη. Μαζεύω φυλλάδια υποψηφίων και ακούω άσχημα νέα από παντού. Όλοι είναι σαν να έχουνε βουλιάξει σε μια θολή ατμόσφαιρα και δεν βλέπουν πως θα βγούν από κει. Πλημμύρες, θάνατοι, ατυχήματα μικρά και μεγάλα, ζω σε μια χώρα που εύχεται να μην υπάρξει αύριο γιατί θα'ναι χειρότερο από το χθες. Η μισή Ελλάδα μαγειρεύει και η άλλη μισή πεινά (ή θα πεινάσει σύντομα) και βλέπει με πάθος το masterchef η το top chef ή τον chef from outer space. Στο ενδιάμεσο λέει και κανένα τραγούδι ή ρίχνει ένα χορό να ξεσκάσει και μετά βρίζει τους πάντες που την έφεραν σ' αυτήν την κατάσταση. Ακριβώς αυτούς που θα ψηφίσει την Κυριακή για να έχει το μαζοχιστικό προνόμιο να συνεχίσει να τους βρίζει.
Τα βράδια καμμιά φορά περπατάω στους δρόμους της πόλης, ανάμεσα σε άδεια μαγαζιά και κόσμο που κοιμάται έξω, στους σκύλους του περιπτερά και στις γάτες του χειμώνα, στον κόσμο που κρύβεται στα σπίτια του και σ' αυτούς που κοιτάνε από τις τζαμαρίες των μπαρ, κρύβοντας το τσιγάρο κάτω από το τραπέζι.
Είναι η εποχή που νυστάζω, περιμένω με λαχτάρα την χειμέρια νάρκη, να χωθώ σαν τις αρκούδες στο σκοτάδι και να βγώ όταν ξανάρθει ο ήλιος - ο πραγματικός, όχι του χειμώνα.
Μέσα σ' αυτή την μικρή, μελαγχολική εποχή κι αφού το σύμπαν γαμήθηκε γύρω μας (μετά συγχωρήσεως) πήραμε το δρόμο και κατεβήκαμε στη μεγάλη πόλη, είδαμε μερικούς φίλους, κάτσαμε λίγο παραπάνω και τριγυρίσαμε στους βρώμικους δρόμους μιας πόλης που γνωρίζει τον πιο άχρηστο δήμαρχο εδώ και...δεκαετίες; Ήταν όμως ένα φωτεινό διάλειμμα.
Το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ πήγαμε στους Einstürzende Neubauten. Μετά από τόσα χρόνια και τόσες εκτελέσεις όταν άκουσα το Armenia, μου πάγωσε το αίμα. Δεν έχω να περιγράψω τίποτα (έτσι κι αλλιώς οι συνθήκες το Σάββατο ήταν χάλια-δε βλέπαμε τίποτα, είχε πολύ παραπάνω κόσμο απ'ότι μπορούσε να αντέξει) μερικά πράγματα, τα ζεις, δεν τα περιγράφεις. Μετά βλέπεις γκρίζα, αστικά όνειρα και ελπίζεις για τις πόλεις του μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου