- Do you like lambs? με ρώτησε ο Mike έτσι όπως καθόμασταν δίπλα σε μια πόρτα φορτο-εκφόρτωσης, παρακολουθώντας να ξεφορτώνουνε τα πτώματα για το πασχαλινό τραπέζι της εταιρείας(μερικές φορές αισθάνομαι σαν απόβλητη της ζωής που κάθεται δίπλα στον άλλον απόβλητο, ο οποίος είναι και σίγουρα πειραγμένος και λέμε απίστευτες βλακείες ο ένας στον άλλον, μόνο και μόνο για να βεβαιωθούμε ότι ακόμα υπάρχουμε)
- I totally hate them, απάντησα, dead or alive.
- It's a type of sacrifice, I suppose, είπε συλλογισμένα κοιτώντας τα ματωμένα νάιλον που περνούσανε από μπροστά σαν μαζικό ξεφόρτωμα θυμάτων του Ντον Κορλεόνε.
- The sacrifice of reason, του είπα, γύρισα κι έφυγα μες στα νεύρα.
Σιχαίνομαι το Πάσχα, τα παραμύθια του αναστημένου Χριστούλη, τις ηλίθιες ταινίες που παίζουν ΟΛΗ την μεγάλη εβδομάδα εδώ στην εταιρεία (ούτε ένα σινεμά δεν μπορείς να πας χωρίς να πέσεις πάνω στον Charlton Heston σε κάθε δυνατή θρησκευτική μεταμόρφωση) τα αρνιά και τα κατσίκια, παραγγελία των ελλήνων της εταιρείας, που ταξιδεύουν μετά θάνατον στο διάστημα σαν μια διεστραμμένη εκδοχή της Λάικα, την χαρά των γήινων εδώ με το που βλέπουν το φαί να'ρχεται, το χαμόγελο της Ζωζώς που κοντεύει να βάλει τα κλάματα από νοσταλγία για τη σούβλα του μπαμπά της, τον κόσμο που ζει ένα πλαστό θείο δράμα μόνο και μόνο για να πλακωθεί στο φαί την Κυριακή, που δεν ξέρουν καν αν είναι Κυριακή, αν είναι Πάσχα, αν είναι μέρα ή νύχτα, μέσα σ' αυτή την μαύρη τρύπα που ζούμε και μετά θα χορεύουν τύφλα το τσάμικο που δεν υπάρχει και θα ξερνάνε απο το πολύ φαί, από τις ατέλειωτες δυσπεψίες. Όλη μας η ζωή εδώ είναι μια ατέλειωτη δυσπεψία.
Γενικά θεωρώ τον εαυτό μου, αισιόδοξο άνθρωπο.
