Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι-τελικά.

Λένε ότι όταν ο Chuck Palahniuk διάβασε το πρώτο διήγημα, με τίτλο "Guts", από το νέο του μυθιστόρημα σε κοινό, σημειώθηκαν:

α) αποχωρήσεις β) λιποθυμίες γ) αναγούλες και εμετοί. Μια ξαφνική αηδία σκέπαζε το ακροατήριό του και δεν είχε να κάνει με τον τρόμο. Το βιβλίο του δεν είναι θρίλερ, εκτός αν θεωρούμε ως θρίλερ τη ζωή μας κι αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Σήμερα που διάβασα για τον θάνατο του Νίκου Νικολαίδη, μου πέρασε εντελώς αυθαίρετα από το μυαλό πως θα ήταν αν γυρνούσε το "Haunted" σε ταινία. Μου φαίνεται ότι θα ήταν ένα αποτυχημένο πείραμα. Ο Νικολαιδης ήταν ρομαντικός και λάτρης των 50ς, των μεγάλων του νουαρ, της φιλίας. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να μπει στο σύμπαν των εθισμένων space monkeys του Tyler Durden, που χτυπιούνται στα υπόγεια ή των εκατομμυριούχων που παριστάνουν τους άστεγους για να βρούν ένα νόημα στο παιχνίδι της πραγματικότητας. Ίσως όμως και να μπορούσε, στο κάτω-κάτω όταν ο ελληνικός κινηματογράφος χασμουριόταν, εκείνος έκανε τα "Κουρέλια" και τη "Γλυκιά Συμμορία" και την "Πρωινή Περίπολο".

Τι έχει αυτό το βιβλίο ώστε να προκαλεί τόσες σωματικές αντιδράσεις στους αναγνώστες του; Όταν το διάβασα, είχα πονοκέφαλο και κοιτούσα το φαγητό μου με μισό μάτι. Έτρωγα, αλλά κάτι δεν μου άρεσε. Κάτι μου προξενούσε αηδία, κάτι πολύ κοντινό παραμόνευε.

Ας το ξαναπώ, το βιβλίο δεν είναι θρίλερ. Δηλάδή δεν είναι με την έννοια της "σχισμένης πραγματικότητας" του Stephen King, ούτε των μεγαλοπρεπών splatter του Graham Masterton. Τίποτα υπερφυσικό, διαβολικό, εξωγήινο δεν συμβαίνει, μόνο που η πραγματικότητα των ηρώων του είναι στα πλαίσια ενος ακραίου reality που ο καλύτερος=ο πιο ταλαιπωρημένος κερδίζει.

17 επίδοξοι συγγραφείς, 2 "επόπτες", ένα παλιό θέατρο που χρησιμεύει σαν καταφύγιο και το φάντασμα του θείου μαρκήσιου να πλανιέται, που μπορείς να φτάσεις; Μέσα στα 23 διηγήματα-προιόντα των συγγραφέων, ξετυλίγεται όλη η δυτική κοινωνία. Ακραία και ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, αστικοί θρύλοι, σπιτικές πορνοταινίες, ασφαλιστικές απάτες, ρεφλεξολογία, σεξ με αντικείμενα, κοινωνική ανθρωπολογία, προσηλυτισμός, αιρέσεις,τηλεόραση, κανιβαλισμός........όρεξη να έχει κανείς και κουράγιο να φτάσει μέχρι το πικρό τέλος, που μας θέλει όλους νεκρούς κυριολεκτικά ή μεταφορικά γιατί γράφουμε καλύτερα στο φακό.

Λένε ότι ο Palahniuk έγραφε το βιβλίο ακούγοντας το Bela Lugosi's Dead των Bauhaus. Δεν ξέρω πόσο τον βοήθησαν οι Bauhaus,αλλά νομίζω ότι ταυτόχρονα με το να γράφει βιβλία, ο Palahniuk υπογράφει μανιφέστα.

Στον ίνδικτο, από τον οποίο έμαθα και το θλιβερό νέο του θανάτου του Νικολαίδη, που του αρέσουν οι Bauhaus, ανταπόδοση για το πρόσφατο διαστημικό ταξίδι.