Δυό μικρές γουλιές νερό

Λίγο περίεργα μπήκε αυτός ο χρόνος. Λίγο υποτονικά, λίγο με νεύρα, λίγο με αρρώστιες. Θα μου πεις κι ο προηγούμενος που είχε μπεί μια χαρά μέσα στην κραιπάλη και τη διασκέδαση, εξελίχθηκε σε ατέλειωτο κέφι, αλλά τελοσπάντων....
Όταν σου αρέσουν οι γιορτές, έχεις στο μυαλό σου μια εικόνα συνεχούς ξαφαντώματος, φίλοι, ξενύχτια, αλκοόλ, πολύ γέλιο. Όταν δεν σου αρέσουν έχεις μια εικόνα μιζέριας στο σπίτι. Καναπές, κουβέρτα και να πάει να γαμηθεί ο κόσμος όλος και τα εορταστικά προγράμματα των καναλιών, εγώ θα δώ το "Close My Eyes" του Poliakoff (μη γελάτε, αυτό κάναμε μια Πρωτοχρονιά, όχι πολλά χρόνια πριν κι από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ)
Όπως και να μπήκε ο χρόνος-που δεν μπήκε άσχημα, πλάκα είχε-υπήρξαν δύο μειονεκτήματα:
- μπήκε σε σπίτι και συγκεκριμένα στο πατρικό μου σπίτι. Όταν λοιπόν εσύ δουλεύεις μέχρι το απόγευμα της παραμονής και όλες τις προηγούμενες μέρες αρκετές ώρες, όσο να'ναι μια κούραση και μια διάθεση να ξεσκάσεις την έχεις. Στα πατρικά σπίτια είθισται να μαζεύονται σόγια που ή θα έχει πολύ πλάκα, αν γίνουν όλοι τύφλα και ξεφύγουνε ή θα σου σπάσουν τα νεύρα. Πολλές φορές συμβαίνουν και τα δύο.
- συνεχίστηκε σε σπίτι. Για τους παραπάνω λόγους, θα ήθελα να είχα βγεί, όχι γιατί ήταν άσχημα, πολύ ωραία ήταν και ως συνήθως σε τέτοιες μέρες, βλέπεις και πέντε ανθρώπους, που δεν τους βλέπεις και πολύ συχνά, αλλά τι να πώ- έχω ένα πρόβλημα. Δυσκολεύομαι στα σπίτια κάτι τέτοιες στιγμές, νυστάζω, βλέπω καναπέ και μου' ρχεται να βγάλω τα παπούτσια μου και να ξαπλώσω.
Όπως και να' χει, μετά την Πρωτοχρονιά ήμασταν σχεδόν όλοι άρρωστοι. Κρυώματα, ιώσεις, ατυχήματα, μπήκαν όλα με το νέο χρόνο κι έτσι με τη λήξη της εορταστικής περιόδου και την αναχώρηση των επισκεπτών εκτός πόλεως, βρέθηκα home alone με δέκατα και εμετούς, εξάντληση και ρίγη. Να μη μπορώ να πιω πάνω από δυό μικρές γουλιές νερό ή να κάνω δυό βήματα παραπάνω γιατί θα τα΄βγαζα όλα. Ακούγεται χειρότερο απ' ότι ήταν, ήταν όμως μια μορφή κατάπτωσης. Η μεγαλύτερη κατάπτωση όμως ήταν την πρώτη μέρα που ήταν και η πιο δύσκολη όταν εν μέσω ληθάργου συνειδητοποίησα ότι έβλεπα την "Μαρία την άσχημη", αφού είχα δει την Λαμπίρη, την Τατιάνα, την Δρούζα κι άλλες πρέσβειρες του πολιτισμού, μια σειρά που μοιάζει με το "Πρίγκηπας και φτωχός" του Mark Twain, αλλά σε μια περίεργα σύγχρονη Ελλάδα, ενός άλλου σύμπαντος και διάφορα άλλα εξωπραγματικά. Έκλεισα τον ήχο, πήρα μια ασπιρίνη και χάιδεψα τον Ellroy που είχα δίπλα μου. Διακόσιες σελίδες, μια μέρα κι ένας βαθύς ύπνος μετά, ήμουν πολύ καλύτερα. Γενικά πολύ ελαφριά την έβγαλα, αν σκεφτείς ότι άλλοι παιδεύτηκαν και παιδεύονται ακόμα κι ευτυχώς ο αγαπημένος μου μανιακός έκανε πάλι το θαύμα του. Οπότε για άλλη μια φορά καλή χρονιά και περαστικά σε όλους!