Think Doc!

Το φεστιβαλ ντοκυμαντερ μπορεί να μην έχει το δήθεν glam και τις αφίξεις διασημοτήτων του φεστιβάλ κινηματογράφου(ΕΥΤΥΧΩΣ), έχει όμως ντοκυμαντέρ που τα βλέπεις με κομμένη την ανάσα και έχει κατά καιρούς αφιερώματα η και τις νέες ταινίες δημιουργών που είναι μορφές σ' ένα παραγνωρισμένο αλλά συναρπαστικό είδος. Έτσι συνήθως μπορούμε να δούμε την καινούρια τρέλα του Werner Herzog σε ποιός ξέρει ποιά γωνιά του κόσμου, την τελευταία δημιουργία της Barbara Kopple ή ένα μεγάλο μέρος του συνόλου του έργου των αδελφών Maysles καθώς και πολλά άλλα νέα πράγματα. Είναι από τις μέρες που μου αρέσει αυτή η πόλη και το πήγαινε-έλα ΟΛΥΜΠΙΟΝ - Λιμάνι δεν έχει το άγχος, τον μόνιμο εκνευρισμό γιατί δεν βρίσκεις εισιτήρια και την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας του "'αλλου", "μεγάλου" φεστιβαλ . Άσε που ένα καλοφτιαγμένο ντοκυμαντέρ κατά τη γνώμη μου μπορεί να βάλει κάτω την μυθοπλασία και κυρίως εκείνη των κρατικών επιχορηγήσεων.
Είναι από τις μέρες που μπορεί στην προβολή της "Ζωής στους βράχους" να τύχει να κάτσεις δίπλα στις πραγματικές πρωταγωνίστριές της και να βλέπεις τις αντιδράσεις τους, να κάνεις ερωτήσεις στην πρώτη ελληνική αποστολή που ανέβηκε το Everest ή να δεις την απίστευτη προσπάθεια ενος τύπου να κατακτήσει την Condoleeza Rice(!!!!!).
Το φεστιβαλ ντοκυμαντερ είναι χαλαρό, ενδιαφέρον και διαθέτει τα πάντα. Γέλιο, συγκίνηση, δράση, ρεαλισμό αλλά και πάρα πολύ σουρρεαλισμό. Επίσης αρχίζει σιγά-σιγά η άνοιξη στην πόλη. Καλό δεν ακούγεται;