Μεγάλο post για ένα μικρό ταξίδι.

Ο κύριος επάνω αναρωτιέται "to be or not to be?", το οποίο όπως με πληροφόρησε η c. μπορεί και να σημαίνει "να είσαι ο εαυτός σου ή να μην είσαι;" Τι περνούσε από το ταραγμένο μυαλό του Άμλετ, δεν ξέρω, το να τον βλέπεις όμως σε ένα αγγλικό θέατρο, στο Λονδίνο, στην γλώσσα του Σαίξπηρ είναι μια μορφή απόλαυσης και ικανοποίησης.
Φτάσαμε στο Λονδίνο ένα συννεφιασμένο πρωινό του Ιούνη, το οποίο σε πολύ λίγο μεταβλήθηκε σε ηλιόλουστο και ζεστό κι έτσι διατηρήθηκε και τις τρεις μέρες που κάτσαμε ενώ στην Ελλάδα έριχνε κέρατα όπως με πληροφορήσανε. Ψέματα! Φάγαμε και μεις μια μπόρα (τη μοναδική) με το που ξεκινήσαμε να πάμε στο θέατρο. Δεν ξέρω ποιός άτιμος μας καταράστηκε αλλά ενώ είχαμε κάνει την ιδια διαδρομή την προηγούμενη, ενώ τρεις μέρες γυρνούσαμε από δω κι από κει, χωρίς να χαθούμε, χωρις κανένα απολύτως πρόβλημα, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΩΡΑ συνέβησαν όλα. Έβρεξε, έριξε χαλάζι, πλημμύρισαν κάτι γραμμές, ήταν Σάββατο κι ήταν πίτα στον κόσμο, πήραμε λάθος γραμμή στο μετρό, τρέχαμε ν' αλλάξουμε και φτάσαμε στο θέατρο παρά τρίχα. Νόμος του Μέρφυ και μαλακίες. Όποιος ήθελε το κακό μας δεν του πέρασε κι αυτό έχει σημασία.
Αυτό που θα έπρεπε ίσως να αναφέρω από την αρχή για το πολυπληθές κοινό είναι ότι Άμλετ ήταν ο Jude Law, σε εμφάνιση μετά από πολλά χρόνια στο θέατρο. Δεν κόβω φλέβες για τον Jude αλλά ομολογώ ότι ήταν πολύ παθιασμένος με το ρόλο και ήταν πολύ ωραίος ανισόρροπος πρίγκηπας. Έπαιζαν και κάτι άλλοι, ξέρετε γνωστοί και καταξιωμένοι άγγλοι θεατρικοί ηθοποιοί, αλλά ποιός νοιάζεται γι αυτούς; (Πέρα από την πλάκα όλοι πλην της Οφηλίας, ήταν εξαιρετικοί)
Μετά από 3,5 ώρες παράσταση, πήγαμε και backstage γιατί είχα πει στον/ην emptyscreen ότι θα πάρω αυτόγραφο, αλλά τρόμαξα από την ορμή και το πάθος του κοινού, μόλις βγήκε ο Jude. Η c. βέβαια με πληροφόρησε ότι ευτυχώς δεν έχω βρεθεί σε συναυλία του Ρουβά που εκεί τα πιτσιρίκια είναι χωρίς έλεος και ικανά να σε πατήσουν κάτω. Η c. πήρε αυτόγραφο ως εκ θαύματος αλλά της πηγαίνει περισσότερο ο Jude, τι να κάνουμε;

(ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ)

Οι μέρες κύλησαν γρήγορα, είχα να πάω στο Λονδίνο 25 ολόκληρα χρόνια έτσι όπως το υπολόγισα και μου άρεσε. Μετρήσαμε 8 έλληνες στην παράσταση και αμέτρητους στο ξενοδοχείο που μέναμε, καμμιά 15αριά μπούργκες, αμέτρητα επίσης μεθυσμένα πιτσιρίκια στους δρόμους το Σάββατο βράδυ (αυτό το πράγμα που όλες οι pub κλείνουν νωρίς-νωρίς, μέχρι και στους ίδιους έχει αρχίσει να φαίνεται περίεργο), πάλι αμέτρητα αφιερώματα κάθε μορφής στον μακαρίτη τον Michael Jackson, αμέτρητα βρακιά και σουτιέν απλωμένα στην εμφάνιση του Tom Jones στο Glastonburry (τάμα θα το κάνω, να πάω μια φορά σ'αυτό το φεστιβάλ, όσο μπορώ να πάρω ακόμα τα πόδια μου) μια πόλη γεμάτη χρώματα κι αρώματα, πολύ και διαφορετικό κόσμο, όλοι έξω λόγω της ζέστης, μπάντες στα πάρκα, ελάφια που τρέχουνε, εικόνες που αλλάζουνε, προπύργιο ενος σχεδόν εξοντωτικού καταναλωτισμού (6 λίρες το εισιτήριο στο μουσείο του Sherlock Holmes!!! Τι να σου κάνει ο απλός θαυμαστής και πιστός αναγνώστης!) όπου τα πάντα πληρώνονται μέχρι τελευταίας δεκάρας και ανάγκες δημιουργούνται από τα πιο μικρά πράγματα. Όπως παντού στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο όμως, μπορείς να επιλέξεις και να ζήσεις κυνηγώντας ή χωρίς τίποτα από όλα αυτά. Τουλάχιστον ζεις σε μια πόλη που όταν έρθεις μέχρι εδώ, πας σ'ένα πάρκο και μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα και να κοιτάς τα σύννεφα, χωρίς να σ' ενοχλήσει κανείς....
.....πράγμα που εδώ ο κόσμος γελά όταν το ακούει, γιατί εδώ ποιότητα ζωής σημαίνει να βγείς να φας σαν βόδι και να γυρίσεις για να αποθέσεις την κοιλιά σου στον καναπέ όπου θα δεις ότι σκουπίδι έχει η τηλεόραση και το βράδυ μπορεί να ξαναβγείς για να ξαναφάς και μετά να πιείς σαν νεροφίδα, κοροιδεύοντας τους τουρίστες που μεταξύ γευμάτων πάνε και καμμιά βόλτα. Ας μη γκρινιάζω και μοιάζω με συνταξιούχο, υπάρχουν πολύ χειρότερα, να μην έχεις να φας για παράδειγμα, να είσαι πρόσφυγας για παράδειγμα, να ζεις στην Κίνα για παράδειγμα, που μάλλον είναι το μέρος που δεν θα πατήσω ποτέ το πόδι μου - βρήκα επιτέλους τον ολοφάνερο ρατσισμό μου!
Όπως καταλαβαίνετε η επιστροφή δεν ήταν κι ακριβώς ο γυρισμός στην Ιθάκη, ήταν και δύσκολα τα πράγματα πριν φύγουμε, ευκολότερα δεν έγιναν. Nα σου πω c. δε μαζεύουμε καμμιά λίρα στην άκρη γιατί μπορεί να προκύψει κανένας Macbeth το φθινόπωρο, που είναι και πιο θρίλερ έτσι όπως θα κρυώνει ο καιρός κι η βροχή θα πέφτει τα βράδια στο Charing Cross κι η πόλη θα είναι βουτηγμένη στην ομίχλη;

LONDINIUM

Το σκίτσο είναι του Mark A. Hicks